~Rose~ 39

Ik word wakker en draai me nog eens om. Dan voel ik hoe ik op iets warms draai. Meteen schieten mijn ogen open en kijk ik naast me. Nathan?
“Nathan?” fluister ik? Hopelijk wel hard genoeg om een reactie te krijgen. Misschien gemeen om hem wakker te maken maar ik wil weten wat hij hier doet. Langzaam gaan zijn ogen open en hij kijkt me glimlachend aan.
“Gaat het weer? Heb je nu wel een beetje geslapen?” Ik kijk hem vragend aan. Wat bedoel je?
“Weet je dat al niet meer? Je had een vreselijke nachtmerrie vannacht. Er is iemand bij je komen kijken en je vroeg of ik kon komen. Toen ze gingen kijken of ik al sliep was ik nog wakker en mocht ik voor een nacht bij jou gaan slapen. Je sliep meteen weer.” Besloot hij zijn zin en hij glimlachte. Ik glimlachte terug en gaf hem een knuffel. Een paar tranen kwamen naar boven. Waarom was Nathan zo lief voor me.
“Niet huilen.” Glimlacht hij naar me. Ik glimlach naar hem.
“Ik weet niet hoe ik dit had moeten doorstaan zonder jou.” Zijn glimlach vernaderd in een rechte streep.
“Je weet dat ik binnen kort weg moet he?” Ik bijt op mijn lip. Ik weet het wel, maar ik wil er niet aan denken. Wat moet ik dan de hele dag doen? Wie moet me dan helpen? Wie moet me dan geruststellen? Zeggen dat alles goed komt? Pas als er een duim over mijn wang glijd merk ik pas dat ik aan het huilen ben. Ik geef hem een knuffel en begraaf mijn gezicht in het kuiltje van zijn nek. Hij pakte mijn schouders vast en dwingt me hem aan te kijken.
“Het komt goed oke? Je moet sterk blijven! Voor mij!” Ik knik en zie, nu ik diep in zijn ogen kijk pijn. En niet zo’n beetje ook.
“Hoe gaat het met jou nu?” Hij kijkt weg en ik zie in zijn ooghoeken de pijn groter worden.
“Ik red me wel.” Fluistert hij. Ik dwing hem me aan te kijken.
“Je hebt toch niet constant een masker op gehad sinds terwijl we praatten toch? Of überhaupt?” Fluister ik pijnlijk, en ik ben bang voor het antwoord.
“Soms, dat geef ik toe. Maar.. Ik ben ook niet perfect.” Dat laatste is niet meer dan een fluistering.
“Beloof je dan ook sterk te zijn voor mij?” Hij knikt en een kleine glimlacht siert zijn lippen weer. Er word geklopt op de kamerdeur en al snel gaat hij open. Elisabeth staat in de opening.
“Gaat hij alweer?” Vraagt ze lief aan mij. Ik knik en glimlach een beetje. Nathan en Elisabeth zijn de enige die ik mag hier.
“Kom je ook zo? Je moet naar je Psycho-educatie en motivatie training.” Glimlacht Elisabeth. Ze heeft heel duidelijk door dat ik haar mag en dat ik dat niet bij veel mensen heb. En eigenlijk doet me dat goed.
“Nathan, sorry maar nu moet je toch echt mijn kamer uit want ik ga me omkleden.” Zeg ik terwijl ik Nathan zowat de kamer uitduw. Hij gooit zijn handen in de lucht.
“Ik ga al, ik ga al.” Lacht hij. Vervolgens loopt hij mijn kamer uit. Ik kleed me om en loop naar de ruimte waar ii moet zijn. Een vrouw die ik nog niet ken zit in de ruimte en ik loop nieuwsgierig naar haar toe. Iedereen die ik voor het eerst zie begroet me met hetzelfde zinnetje de laatste tijd.
“hallo, jij moet Jenna zijn.” Zo begroet ook deze vrouw me.
“Ik ben Amalia.” En ze steekt haar hand uit. Ik weet niet wat ik van haar moet denken en trek het dus positief voor haar. Momenteel heb ik nog geen hekel aan haar, laten we het daar op houden.
“Ik ga proberen je helpen inzien wat er aan de hand is. En hoe ernstig het is waarin je bent verwikkeld. Het is wel iets anders dan het één op één gesprek hoor, ook al lijkt het daar nu misschien op.” Zei de vrouw. Ze begon me toch al iets te irriteren. Soms had ik daar gewoon echt geen rede voor, oke, meestal heb ik daar gewoon geen rede voor. Ik mocht mensen gewoon wel of niet. Ik knikte.
“Dan gaan we maar gelijk beginnen. Weet je hoe ernstig het is wat je doet?” En daar was het dan, het omslagpunt, weer iemand die ik aan het lijstje kon toevoegen van mensen die ik niet mocht. Ik schudde mijn hoofd van nee, ik bedoel, het was toch mijn probleem? Niet die van anderen? En zolang ik het niet ernstig vond was het toch ook niet erg? De vrouw maakte notities en daarna volgde een vreselijk lang gesprek. Het hele gesprek wenste ik dat Nathan erbij was om me te steunen. Maar hij mocht er natuurlijk niet bij zijn. Ik sleepte daarom mezelf maar door het gesprek heen en na wat uren leek te duren was ik er dan eindelijk vanaf en snelde ik me weer naar mijn kamer om de rest van de dag tv te kijken en met Nathan te praten en er alles aan te doen mezelf niet te willen snijden, want als ik niet bezig werd gehouden werd ik gek en deed ik er alles aan iets te vinden..