|| 003

Skyler Jane Nelson

Aangeklopt bij Katy doet ze binnen een paar seconden de deur open. Met tranen in mijn ogen val ik in haar armen. Ze klopt geruststellend op mijn rug en brengt me naar binnen. Eenmaal op de bank in de woonkamer vertel ik haar dat ik terug ga naar Nederland. Eerst lijkt ze heel erg geschokt maar trekt me al snel weer in een omhelzing.
'Het is echt erg dat je gedwongen bent om met je vader terug naar Nederland te gaan.'
'Hij is niet mijn vader.' Verbeter ik haar. Ik ga hem echt nooit mijn vader noemen, dat verdient hij gewoon niet.
'Sorry, ik wil niet dat je gaat. Kan ik niks doen om je tegen te houden?' Ik schud mijn hoofd. Niemand kan me tegen houden om terug te gaan naar dat regenland.
'Ik moet nog langs Luke om het te vertellen, wil je misschien mee?' Ze knikte en rende naar boven om even andere kleren aan te doen. Ze zat namelijk nog in haar pyjama ook al was het al bijna twaalf uur.
Even later kwam ze terug in een andere outfit en liepen we samen de deur uit. Het was makkelijk als je twee beste vrienden en je vriendje allemaal maar 5 minuten ofzo van je vandaan wonen. Dat zal over een paar uur anders zijn, dan zit ik al in het vliegtuig richting dat miniscule landje. Je wilt niet weten hoe erg ik deze mensen ga missen, ze betekenen alles voor me. Het is net mijn tweede familie, al is mijn eerste familie niet echt familie. Ik vind het geen familie als ik mijn vader niet mag, mijn moeder nooit thuis is en mijn broertje altijd zijn rot kat rond laat slingeren.
Na ongeveer 5 minuten kwamen we bij Luke aan en ik drukte op de bel.
'LUKE!' ik sprong in zijn armen en sloeg mijn benen om zijn middel, zo begroette ik hem altijd. Hij was een soort van BFF maar dan met een jongen.
'Hé girl!' hij gaf me een kus op mijn wang en we liepen naar binnen. Katy volgde ons kort erna.
Ook aan Luke vertelde ik het hele verhaal van dat ik terug ga naar Nederland. Deze keer stroomde er geen tranen over mijn wangen. Voor een paar minuten was Luke stil en keek alleen maar voor zich uit. Daarna begon hij toch nog te praten.
'Dus, je komt niet meer terug.'
'Natuurlijk kom ik wel terug, ik zorg ervoor dat ik elke vakantie hier heen kan.'
'Maar je gaat daar echt wonen? En je moeder blijft hier met je broertje? Jij moet mee met je vader?'
'Luke, hij is niet mijn vader!' Elke keer als iemand me vertelde dat het mijn vader was werd ik zo woedend. Hij heeft me niet gebaard dus hij is niet mijn vader.
'Sorry.' Ik gaf hem een blik van: dat gebeurt altijd.
'Maar we kunnen elke dag bellen, en op skype.' Ik probeerde er bij te glimlachen maar ik wist gewoon dat het nooit hetzelfde zou zijn als ik hun niet elke dag kon spreken.
Hij trok me in een knuffel, ik trok Katy er ook bij en samen zaten we daar voor een paar minuten. Nadat ze me los hebben gelaten keek ik op de klok die bij Luke in de woonkamer hing. Tien voor twaalf, om twaalf uur zouden we richting het vliegveld gaan. Ach ja, ik ga echt niet snel doen voor die vent.
'Komen jullie straks op het vliegveld nog afscheid van me nemen?' Ze knikte allebei instemmend, Jack zou ook komen. Dit word nog wat straks op het vliegveld, een hele huilbui gok ik.

Ik deed de deur van ons huis open, liep langzaam naar binnen en keek op de klok. Vijf over twaalf, dat is nou jammer ik ben te laat.
'Skyler!' en daar kwam de grote boze beer 'je bent te laat. Pak snel je koffer en kom dan snel naar beneden.
'Ja, zeik vent.' Gelukkig had hij dat laatste niet gehoord anders was ik echt dood geweest. Ik liep naar mijn lege en verlaten kamer om mijn koffer te pakken. Op mijn weg naar beneden kwam ik Nick's kat nog tegen, 'als ik terug kom hoop ik voor jou dat je al lang weg bent.' Hij snauwde wat naar me maar ging toen weer slapen.
Beneden aangekomen stonden Henk, mijn moeder en Nick al te wachten. We stapte in Henk's auto en gingen richting het vliegveld.
'Ow ja, Katy, Luke en Jack komen nog even om gedag te zeggen' het bleef pijnlijk stil in de auto 'oké, zeg dan maar niks.'
Heel de reis naar het vliegveld was het zo pijnlijk stil geweest. Niemand heeft wat gezegd, zelfs de radio stond niet aan. We stapte uit de auto en haalde onze koffers uit de achterbak. We liepen de ingang in, leverde onze koffers in, onze handbagage werd gecheckt en we moesten door een poortje. Bij de gate zaten we te wachten totdat ik Katy, Luke en Jack aan zag komen lopen. Een glimlach verscheen automatisch op mijn gezicht. Ik liep naar ze toe en trok ze tegelijk in een knuffel.
'Ik heb iets voor je' zei Jack naar een tijdje, 'bewaar het altijd, dan vergeet je me nooit meer.' Hij draaide me om en deed een ketting. Hij gaf mij het hart en de sleutel deed hij bij zichzelf om.
'Wauw' was het enige wat er uit mijn mond kwam. Ook al was het maar een klein dingetje, het betekent veel voor me. Ik gaf hem een lange en tedere kus.
'Ik heb ook nog iets.' Katy ging naast me staan en zei dat ik mijn ogen dicht moest doen. Ik voelde iets rond mijn vinger en deed mijn ogen open. Het was een mooie ring.
'Dankje Katy.' Ik gaf haar een lange knuffel.
'Aan de binnenkant staat Best Friends, ik heb er ook een en zal hem altijd aan doen.' Ik gaf haar nog een knuffel en wendde me toen naar Luke. Hij had altijd de gekste cadeautjes.
'Ow, ik heb ook nog iets voor je. Ik weet dat je veel van fotograferen houd, doe je ogen dicht.' Ik deed wat hij zei en hoorde hem wat rommelen in een tas. Hij legde iets in mijn handen en ik deed mijn ogen automatisch open. Het was een geweldig mooie camera.
'Oh my gosh, Luke! Dankje!' Ik omhelsde hem gelijk.
'Ik hou van jullie, allemaal. Jullie zijn de beste vrienden die ik ooit heb gehad en ik zal jullie nooit vergeten. We bellen elke dag en skypen ook. Ik ga jullie ongeloofelijk erg missen.' En daar kwamen de tranen alweer. Ik trok ze alle drie in een omhelzing en bleef zo even voor een paar minuten staan totdat iemand er tussen kwam.
'Skyler, het vliegtuig gaat opsteigen.' Met een betraand gezicht keek ik ze alle drie nog één voor één aan. Ik gaf ze apart nog een knuffel en Jack nog een laatste lange kus.
'Ik hou zoveel van jullie. Doe geen gekke dingen.' Ze glimlachte allemaal en ik pakte mijn koffer en liep met Henk mee naar de gate. Ik gaf ze nog een laatste blik van: het komt wel goed, hoop ik.
We zochten onze stoelen en gingen zitten. Ik ging in de stoel naast het raam zitten en keek erdoor. Vanaf hier kon je het vliegveld binnen kijken naar de gate. Ik zag Katy, Luke en Jack nog staan. Ik maakte snel een hartje van mijn handen en gelukkig zagen ze het en deden allemaal hetzelfde. Na nog een handkus te geven ging het vliegtuig rijden. En even later zaten we al in de lucht. Ik voelde de tranen weer opborrelen, ik haat afscheid nemen.
'Het komt wel goed.' Zei Henk die naast me met zijn laptop al op zijn schoot zat. Ja, jij hebt makkelijk praten je hebt toch geen leven in Canada. Ik daar in tegen heb net alles waarvan ik hield achter moeten laten. Maar dat ga ik hem echt niet zeggen. Nu maar hopen dat Nederland toch nog meevalt.

Peoplee, nog een hoofdstukje for ya!
love yaa x