Chapter 1

Het meeste wat ik haatte aan maandag was de wekker, die vreselijke wekker die me uit mijn vredige slaap haalde. De wekker die ik met een rothumeur uitzette. Ik stond op van mijn bed en liep naar mijn kleerkast waar ik een skinny jeans en een tank top uithaalde.

De badkamer was mijn vriend, nou ja...'s ochtends dan. Toen ik mezelf in de spiegel zag wist ik gewoon dat ik er een halfuur in moest hebben. Pech dan voor mijn oudere broer, die het talent had om de badkamer soms een heel uur voor zich te houden, maar altijd te lui was om op te staan. Ik gooide wat water ik mijn gezicht en hoopte dat het me tenminste een beetje wakker zou maken. Al had ik daar mijn twijfels over. Ik borstelde mijn lange bruinblonde haren en besloot, zoals gewoonlijk geen make-up op te doen. Ik was meer een naturel type. Toen ik klaar was deed ik nog snel mijn favoriete ketting aan, die ik van mijn vader voor mijn zestiende verjaardag had gekregen.
Mijn vader was een architect, die gespecialiseerd was in het ontwerpen van kantoorgebouwen voor grote ondernemingen. Nu was hij momenteel in het buitenland voor een groot proyect en zou daar ongeveer een maand moeten blijven. Het was niemand ontgaan dat ik hem verschrikkelijk mistte. Al deed ik mijn best om het niet te laten merken. Ik telde de dagen af op de kalender die op mijn kamer hing.

Ik liep naar onder, naar de keuken en zag dat mijn moeder een briefje op de koelkast had gelaten met de boodschap dat ze vroeger naar haar werk moest. Ik deed zuchtend de deur van de koelkast open en haalde er de melk uit. Mijn ontbijt bestond uit twee dingen: melk en muesli. En dat al twee jaar lang, vreemd genoeg was ik het nooit beu geworden. Toen de twee ingrediënten in een kommetje zaten nam ik een lepel uit de schuif, legde hem ook in de kom en plofte daarna in de zetel, er was toch niemand, na mijn broer dan, die er iets over kon zeggen. Ik stak de lepel in mijn mond en kauwde bedachtzaam op mijn muesli terwijl ik de tv opzette. Na ongeveer tien minuten hoorde ik lawaai op de trap en zag na een tijdje Liam, mijn broer, naar onder komen in zijn boxershort. Ik had er een hekel aan als hij dat deed. Ik bedoel maar: er bestaat iets zoals kleren of tenminste een broek. Hij was pas wakker, dat kon je zo zien. Hij wreef vermoeid in zijn ogen en liep daarna naar de koelkast, haalde er de fruitsap uit en dronk van het pak.

'Weet je, er bestaat zoiets als een glas.' Zei ik met een geïriteerde ondertoon.

'Ook goedemorgen, Angelique.' Zei hij, natuurlijk negeerde hij mijn commentaar. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd, hij zou nooit veranderen.

'Je weet toch dat je me naar school moet brengen? Wel, ik wil vertrekken binnen tien minuten en zorg alsjeblieft dat je kleren aanhebt.' Het kwam er misschien bevelend uit, maar als je al zestien jaar lang samen met Liam leefde, had je wel door dat het zo de enigste manier was dat hij naar je luisterde. Hij bromde iets in de aard van "Zeur niet" en ik draaide met mijn ogen.

Na precies tien minuten stond ik aan de deur, met mijn rugzak om mijn ene schouder en mijn armen gekruist en keek ik toe hoe Liam (met kleren) naar zijn autosleutels nam en voor de laatste keer aan het pak fruitsap dronk. Ik gaf mezelf een mentale noot om geen fruitsap meer te drinken tot dat mam terug naar de winkel zou gaan.
In de auto klonk de muziek van Coldplay, godzijdank haddden ik en Liam dezelfde muzieksmaak. Anders was het een gevecht geweest voor wat er op zou staan op de radio, zoals dat nu al met de televisie was.

Eenmaal toen we op de parking van school stonden, stapte ik uit de auto en sloeg ik de deur achter me toe. Had ik beter niet gedaan, want Liam deed het raam open en schreeuwde dat ik de deur zachter moest dicht doen. Jongens en hun auto's. Gelukkig waren er nog niet veel mensen.
Na vijf minuten te wachten zag ik Melanie (aka. Mel) aankomen op haar scooter, waar ze bijna een heel jaar voor gespaard had. Ze had echt geleden toen het die dagen solden waren.

Ze liep naar me toe toen ze van haar scooter afkwam en legde haar helm in de opbergruimte onder het zitvlak. Ik zuchtte, kreeg ik er maar een...ik was het beu om op mijn broer en zijn auto te moeten rekenen. Melanie zag er zoals gewoonlijk uit als de droom van ieder jongen die in zijn skrillex-fase zat. Ze had van dat lange zwarte haar met felrode lokken tussen. Ze had een zwarte spijkerbroer aan gecombineerd met een rood T-shirt waar woorden opstonden die ik niet ging herhalen. Ze was anti make-up, net zoals mij, maar haar wimpers waren toch bedekt met een beetje mascara. Tja, ze was niks voor niks een gothic prinses...letterlijk. Ik kende haar nu al ongeveer een jaar en ik wist gewoon toen ik haar de eerste keer zag dat ze mijn vriendin zou worden. Eigenlijk wist ik het toen ik had gezien dat ze dezelfde boekensmaak als mij had. Dus eigenlijk de tweede keer toen ik haar zag in de bibliotheek.

'Hoe was je weekend?' vroeg ze me terwijl we naar binnen liepen.
Ik zuchtte bij die vraag, ik had altijd hetzelfde antwoord. Ik was niet zo een tiener die in het weekend wegging met haar vrienden en eens goed uit de bol ging. In plaats van naar feestjes te gaan, had ik op zaterdagavond een date met mijn boeken op mijn kamer. Ik vond het goed zo, zo was ik gewoon.

'Rustig, zoals gewoonlijk dus.' Zei ik en liep naar mijn kluisje. Ik voerde de code van mijn slot in, haalde mijn boeken eruit en deed hem terug dicht. Het eerste uur hadden we samen Engels, daarna had ik bio en dan had ik lunch. Met een zuur gezicht liep ik de klas binnen, ik mocht dan wel van boeken houden, Engels was absoluut niet mijn lievelingsvak. Ik ging op mijn vaste plaats langs Peter zitten, ja we hadden vaste plaatsen in deze les en ik haatte het net zo erg als maandagmorgen.

Peter was zo'n typische Amerikaanse gast die dacht dat hij "het" echt was. Zijn ego was nog groter dan zijn lengte en geloof me, hij was echt groot. Toen ik langs hem plaats nam keek hij even op van zijn gesprek met zijn vrienden, besteedde verder geen aandacht aan mij en ging door met te praten over weet-ik-veel-wat. Peter werd vaak de pup van Ryan genoemd, omdat hij hem achterna liep als een hond...hij was hondstrouw. Ik lachte om mijn eigen grapje.

Ryan was de sterspeler van het footballteam van de school. Hij was captain, had ik andere horen zeggen, want ik had geen enkel idee hoe het spel in elkaar zat. Niet dat je me dat kon kwalijk nemen, ik was geen cheerleader! Gelukkig maar niet, als ik nog alleen maar moest denken om dat verschrikkelijke uniform aan te doen, kreeg ik rillingen. Maar even terug naar Ryan.
Hij was knap, getalenteerd en ik wist bijna zeker dat hij van de aandacht die hij kreeg genoot. Persoonlijk vond ik hem té knap, maar wie was ik om mijn mening te zeggen? Ik was nog nooit naar een wedstrijd van de school gaan kijken, dus ik kon niet zeggen of hij goed was...eigenlijk zou ik het helemaal niet kunnen zeggen omdat ik geen idee had wat zijn taak in het spel was.

Mijn gedachten werden verbroken door onze Engelse lerares, die me met de grond van haar hart vreselijk vervelend vond: Mevrouw Pierce. De naam alleen al kon me nachtmerries bezorgen. Ik nam mijn boeken op de bank en keek toe hoe ze de lessen van vandaag op het bord schreef.

|♥The nerd and the two hot guys!♥|

De twee eerste lesuren waren gelukkig snel voorbij gegaan. Blij dat ik even van de frisse lucht kon genieten liet ik me op een bank vallen, juist waar de zon scheen. Wat hield ik toch van zon!
Mel was doodop, ze had het tweede lesuur gym gehad en...laat ons erop houden dat ze alles wat met sport te maken had probeerde te vermijden. Ze zou zelf niet eens een vrijwillig rondje rond de school lopen in ruil voor een gloednieuwe scooter (die van haar was tweedehands), zo erg vond ze het. Normaal gesproken zou ze liever niet in de zon liggen, maar omdat ze te moe was om tegen te spreken, zei ze niks. Ik nam mijn appel uit mijn rugzak en nam er een grote hap van. Terwijl ik er bedachtzaam op kauwde dacht ik na over hoe ik mijn huiswerk ging indelen. Ik kon naar de bibliotheek gaan, maar Liam zou toch beginnen te zeuren dat hij dan later moest komen, dus schrapte ik dat idee al uit mijn hoofd. Als ik iets niet wilde, was het mijn lift naar school verliezen. Mel had wel eens voorgesteld om me te komen halen in de ochtend en me mee te nemen op haar scooter, maar omdat ik haar niet ten last wilde zijn, wees ik het altijd af. Nu ik erover nadacht, Mel was in het jaar dat ik haar kende nog nooit bij mijn thuis geweest, ik alleen bij haar. Een van de redenen was natuurlijk Liam, maar ook omdat mijn moeder niet graag gasten had als het huis niet "spik en span" was, zoals zei het noemde.

'Kunnen we niet in de schaduw gaan zitten?' Onderbrak Mel mijn gadachten, ze had blijkbaar de kracht gevonden om toch te jammeren. Ik keek haar met een pruillip aan.

'We zitten hier toch goed?' Probeerde ik haar te overtuigen, maar ze schudde haar hoofd.

'Veel te licht.' Zei ze.

'We zitten ook in de zon.' Ik zei het met een duh-toon. Ze grijnsde naar me en trok me mee van de bank af en liepen naar het afgedekte stuk van de school, de enige plek waar een beetje schaduw was. Ik zuchtte en liep toch met haar mee. Misschien was dat toch het beste omdat mijn huis zo gevoelig was dat hij meteen verbrandde. Ik besefte toen pas dat ik nog altijd de appel in mijn andere hand had. Ik nam er nog een beet van en keek naar Mel, die zonder zich te schamen het op het gras neerzette en er op ging liggen. Ik schudde onbeholpen mijn hoofd en ging langs haar zitten.

'Dat is beter.' Grijnsde ze.

'Wat je met beter bedoeld...' Mompelde ik door het kauwen door en ik keek naar de lucht. Er was letterlijk geen wolkje aan de hemel, het was helderblauw. Even was alles vredig, tot dat er plotseling een hele menigte zich vormde in het midden van het schoolplein. Ik hoorde Mel zuchten.

'Waarschijnlijk weer een gevecht ofzo.' Zei ze verveeld. Ik knikte instemmend en we dachten allebei aan dezelfde persoon; Ethan Jones.

Ethan Jones, was de bad boy van de school en hij was er nog trots op ook. Hij had de uitstraling van een bende leider (het zou me niet verbazen als hij het echt was) en was niet verlegen om een grote mond tegen iemand op te zetten. Plus, hij was nog eens de gezworen vijand van Ryan. Er gingen verschillende roddels door heel de school waarom dat dat was. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de vriendin van Ethan hem bedrogen had met Ryan. Niet dat ik daarvan schrok, hij leek er me in staat voor.

Toen de schoolbel klonk zuchtte Mel en ik op hetzelfde moment.