Keylina's kroning - 13

“Ik ben prinses Yue, leider van de Noordelijke Waterstam. Ik ken deze dames bijzonder goed. Lizzie heeft zestien jaar bij ons gewoond, om uit te zoeken hoe ze de vuurheer kon verslaan. Daarvoor had ze echter prinses Azulena nodig, die ze onmogelijk kon bereiken. We moesten wachten tot ze naar ons toe kwam, zodat we haar gevangen konden nemen. Zodat we haar konden leren dat de vuurheer haar heel haar leven leugens heeft voorgeschoteld. En zoiets vraagt tijd. Later hebben ze samen gezocht naar een oplossing, een manier om de vuurheer te verslaan. Ik heb alles van vlakbij gevolgd.”
“Als ze gewoon in de Vuurnatie waren gebleven had alles veel sneller geregeld geweest.”
“Nee, want Lizzie kon het niet alleen. Bovendien had ze niet de keuze om hier te blijven. Prinses Azulena had nooit onze kant gekozen als ze hier was gebleven, omdat ze niet beter wist. De vorige oorlog heeft honderd jaar geduurd, deze nog geen dertig. Ik denk niet dat we hen ook maar iets in deze oorlog te verwijten hebben.”
Het werd muisstil, iedereen staarde ons aan. Ik had de indruk dat ze niet goed wisten wat ze moesten denken.
“Bedankt, Yue”, zei ik kalm. Ik stapte naar voren. “Ze heeft gelijk. Mijn zuster en ik hebben gedaan wat we konden om de oorlog te beëindigen. Wij verlangen niet dat u ons ongelooflijk dankbaar bent, want ook wij hebben onze fouten. Er zat hoe dan ook een stuk eigenbelang bij, voor onze familie en vrienden, omdat ook wij nooit echt gelukkig konden zijn als we de vuurheer gesteund hadden. Nu moeten we leren hoe we een stam moeten besturen in tijden van vrede, hoe we moeten zorgen dat ook in het paleis alles goed loopt. We doen wat we kunnen, wat we denken dat goed is. We hebben alleen nog niet voldoende ervaring om alles van de eerste keer juist te doen.”
“Hoe denkt u dat te leren dan? Denkt u werkelijk dat u het zomaar kan zonder uw natie ten onder te laten gaan?”