Keylina's kroning - 10

Twee uur later was alles net op tijd klaar om gedrukt te worden en liepen we samen naar de troonzaal. Gelukkig kwam er niemand klagen, tot onze verbazing. Yue kwam na een tijd wel binnen.
“Wat is er?”, vroeg ik meteen.
“Prinses Yue, welkom”, zei Keylina echter uiterst formeel, en wierp me een bestraffende blik toe.
“Ten eerste zou ik jullie straks nog even privé willen spreken”, zei ze hoofdschuddend. “En ten tweede, ik zou graag met de leider van de Zuidelijke Waterstam willen spreken, maar ik heb geen idee waar ik hem of haar kan vinden.”
“Van de Zuidelijke Waterstam is er niemand uitgenodigd. Hun stam was veel zwaarder getroffen dan de uwe, wij hebben een leider uit de vuurnatie aangesteld.”
“Juist ja”, knikte Yue. “Dan breng ik wel eens een bezoekje eens alles min of meer in orde is thuis.”
“Dat zou inderdaad een optie kunnen zijn”, stemde Keylina in. “Kunt u mij op de hoogte houden dan?”
“Natuurlijk”, glimlachte Yue. Ze liep de troonzaal weer uit.

’s Middags vergaderden we met de raad over Keylina’s kroning. We hadden de geestelijken ook uitgenodigd, die blij waren om te horen dat de avatar gevonden was.
“U kunt best regelen dat zij meteen na deze bijeenkomst mee naar het Aarderijk kan om aan haar training te beginnen”, raadde één van hen Keylina aan.
“Dat is onmogelijk”, zei ik kalm. “Ik ken het meisje in kwestie zeer goed. Door de oorlog heeft zij nog niet voldoende op haar watersturing kunnen trainen. Voor zij die volledig beheerst kan ze niet naar het Aarderijk vertrekken.”
“Dan had zij ondanks de oorlog moeten zorgen dat ze trainde.”
“Dat was te gevaarlijk, alle sturing was verboden”, ging Keylina daar tegen in. “Bovendien wist ze nog van niets. Als ze geoefend had zou ze niet alleen zichzelf en haar familie in gevaar hebben gebracht, maar meteen de hele stam en daarmee de uitkomst van de oorlog. We zullen geduld moeten hebben.”
“Goed, dan zullen wij intussen op zoek gaan naar een plaats waar zij terecht kan en kan leren sturen.”