Keylina's kroning - 9

“Vooruit dames, eten en aan het werk”, dirigeerde Yue ons, toen we allebei uit onze kamer kwamen.
“Oké”, knikte Keylina. “Morgen is mijn kroning, de drie dagen erna moet ik met iedereen apart spreken.”
“Dan geef je hen elk een moment op, en de plaats waar ze heen moeten”, zei Yue. “Maar zorg dat je ook nog tijd hebt voor andere dingen, Lizzie zal vragen moeten ontvangen en die zal ze vaak met jou moeten bespreken. En hou nog wat tijd voor jezelf over, anders verstikt het je.”
“Oké”, glimlachte Keylina.
“En voorzie lang genoeg voor iedereen, als het uitloopt is het niet aangenaam als de volgende moet blijven wachten.”
“Komt in orde. Maar euh, Yue, zou je, euh, bij mijn kroning, … We hebben zo lang bij jullie gewoond en…”
“Vraag maar hoor”, glimlachte Yue.
“Nou, zou ik je mogen bedanken en zou je iets willen zeggen en…”
“Met alle plezier”, beloofde ze.
“Bedankt”, zuchtte Keylina opgelucht. “Ik, euh, we kunnen het vanmiddag wel even bespreken, niet?”
“Zeker.”
“En ik zou nog even met Katara moeten spreken ook.”
“Katara?”, Yue trok haar wenkbrauwen op.
“Ze is de avatar”, fluisterde Keylina. “Ik zal heus niet veel van haar vragen hoor, maar…”
“Wacht hier, ik haal haar even.”

“Wat is er?”, Katara zag er zenuwachtig uit.
“Nou, jij bent de avatar”, zei Keylina zacht. “Ik wil je niet dwingen, maar morgen is mijn kroning en het zou fijn zijn als jij daar ook een rol in had.”
“Aan wat had je gedacht?”
“Dat hangt van jou af, wat zie je zitten?”
“Geen speech, alsjeblieft. Ik heb nog helemaal niets gedaan en…”
“Geen speech dan”, beloofde Keylina. “Wat als ik gewoon aan de geestelijken vraag om kort te zeggen dat de avatar uit de Noordelijke Waterstam komt? Heel even, gewoon aan het einde. Dan kom je even het podium op, en dan beloof ik dat we samen alles zullen doen om de vrede te bewaren.”
“Goed dan”, zuchtte Katara.
“Ik ga je niet dwingen, Katara. Als je niet wilt dan…”
“Nee, ik ben de avatar, ik zal het moeten leren.” Katara probeerde te glimlachen.
“Goed dan. Je staat er niet alleen voor.”
“Tante Keylina, als ik naar de vuurnatie kom voor, voor mijn training. Mag ik dan naar hier komen?”
“Natuurlijk”, beloofde Keylina. “Lizzie is hier immers ook, en haar heb je nodig.” Ik glimlachte.
“Het komt wel goed, Katara. Je hoeft niet bang te zijn, we helpen je.” Deze keer glimlachte ze wel echt.