Duister Kasteel

nog geen 10 min gelopen te hebben stonden we bij de voordeur van een reuzachtig pant. '' zo niet schrikken ik weet het ziet er duister uit maar het is uiteindelijk erg gezellig'' ik begin te lachen en hij zet me neer, hij tovert een sleutel uit zijn zak en duwt de deur open '' antree!'' zegt hij met een brede grijns.
Ik hing de gang in het is een ontzettend brede hal met een ruwe houten vloer de muren zijn behangen met een kobalt blauwe barok afdruk, ik krijg een vredig maar toch weer onbestemt gevoel aan de muren hangt geen Spiegel niets het enige wat hangt zijn een paar muurlampen en een groot schilderij van het kasteel.
''links is de keuken kom ik help je wel.'' hij slaat zijn arm om me heen en loopt naar de eerst volgende deur links het is een mooie ouderwetse keuken met een toch al te pompeuse uitstraling. ik neem plaats op een stoel ''argh... mijn enkel'' mompel ik wat. '' het komt wel goed'' Alex loopt naar het aanrecht en pakt een verband doos die legt hij op tafel, met een zwierige beweging zet hij een stoel voor me neer, daar neemt hij plaats. '' zo eens even kijken madame'' onder dat hij bezig is met mijn enkel spelen er een aantal vragen in me op, ik laat me daarom ook niet afschrikken om die te stellen zodanig open ik dus mijn mond. '' hoezo draag je een masker?'' hij kijkt op en brengt zijn hand naar het witte masker, '' dat is privé'' zegt hij rustig. ik kijk verontwaardigt. '' maar ik ben te vertr-'' hij onderbreekt me in de zin '' ik vertrouw niemand'' ik knik en laat het erbij. '' en hoezo woon je alleen?'' hij buigt zijn hoofd weer '' ik ben graag alleen, dan voel ik me fijn'' ik knik ''k snap het'' hij kijkt vragend op, wat raar is want ik zie geen uitdrukking op zijn gezicht door het masker '' ik voel me niet thuis hier in haarlem...'' ''hoezo niet?'' vroeg hij afvragendt '' gewoon ze zijn hier te...'' '' bekakt, nuchter en opzichzelf'' ik knik ''haha, ik begrijp je volkomen'' hij legt mijn been weer op de grond '' voorzichtig nu ja...'' ik zucht '' het was jou schuld'' zei ik lachend ik schudde zijn uitdrukkings loze gezicht en keek me aan.
'' je bent best mooi '' zei hij ik bloosde '' dankje, uhm..'' hij grinnikt en staat op en pakt mn hand '' kom ik laat je het huis zien'' zei hij vol enthousiasme Ik knik lachend en hij trekt me mee. ''we beginnen bij de woonkamer'' zei hij en opende de grootste deur in de hal ik liep naar binnen en zag een uiterst chique bank met tv radio en een salon tafel, ik loop wat rond en gaat met mijn hand langs de zachte Bordeaux rode bank en draai me een kwartslag naar een raam met op de TE brede venster een paar kussentjes. '' en?'' zegt hij hoopvol '' prachtig en pompous dat wel'' hij knikt '' kom mee naar de trap'' '' trap?'' zei ik vragend ik heb geen trap gezien bedenk ik me. dan lopen we naar de rechter kant er staan 2 schuifdeuren tegen elkaar Alex schuift ze open ''tadaaah'' een marine blauwe graniete trap strekt zich uit naar boven. ik stap vol bewondering op de eerste tree. '' voorzichtig want het kan een beetje glad zijn we moeten namelijk niet nog een ongeluk krijgen toch?'' ik knik en loop voorzichtig naar boven..