|| 002

Daan Zwierink

Samen met de jongens, Rein, Nils en Owen, waren we buiten een potje aan het voetballen. Ik en Rein tegen Owen en Nils, wij stonden met 2-1 voor. Weekend, ik hield van het weekend. Maar gelukkig hoefde we nog maar drie dagen naar school en dan was het eindelijk zomervakantie. We wisten nog niet zeker of we dit jaar wel op vakantie zouden gaan. Eerlijk gezegd vond ik het niet zo erg om in Nederland te blijven zolang het maar een beetje mooi weer bleef. Onze buren waren pas verhuisd en nu is het huis alweer verkocht. Ik ben benieuwd wie er nu naast ons komt wonen. Terwijl ik zo in gedachte was liet ik een bal doorgaan die nu in het doel lag.
'Gast, waar zit je met je hoofd?' riep Rein vanaf de andere kant van het veld.
Inderdaad, waar zit ik met mijn hoofd? Misschien moet ik gewoon even stoppen met voetballen en even gaan zitten.
'Ik stop er mee, ben gewoon moe denk ik.' Ik liep naar binnen en pakte een blikje cola uit de koelkast en ging op de bank zitten die buiten staat. Banjer sprong op de bank en ging tegen me aan liggen. Ik aaide hem rustig over zijn hoofd en hij liet hem op mijn been zakken. Na een paar minuten zo gezeten te hebben kwamen de jongens er ook bij zitten.
'Wat is er met je vandaag gast? Je doet zo anders' Owen was naast me komen zitten toen Banjer weggelopen was. Wist ik zelf maar wat er was, ik had geen idee. Maar ik voelde me gewoon niet zo goed vandaag.
'Gewoon moe denk ik.' Ze knikte alle drie.
Ik pakte mijn mobiel, vergrendelde mijn scherm en zag dat er iets in mijn agenda stond. Ik drukte op de app van de agenda en er popte iets op mijn scherm; tien jaar geleden. Dat was het, het drong gelijk tot me door. Tien jaar geleden was mijn beste vriendin Skyler verhuist, en ze is nooit meer terug gekomen. Ze heeft ook nooit gebelt, of geschreven. Ze zal me wel vergeten zijn, ik dacht nog bijna elke dag aan haar. Sinds dat ze weg was gegaan toen we allebei 5 jaar waren heb ik nooit echt meer een goede vriendin gehad. Alleen maar jongens vrienden, elk meisje deed me aan Skyler herinneren. Het heeft me altijd achterna gezeten. Sinds ik 12 jaar was ben ik begonnen met brieven naar haar te schrijven, die ze natuurlijk nooit kreeg omdat niemand weet waar ze is. Maar op een dag hoop ik dat ze terug komt, dat ze me nog kent. Dat we met alles opnieuw kunnen beginnen, ik mis haar gewoon.
Al snel werd ik door Owen weer uit mijn gedachte gehaald, 'wat is er? Staat er iets in je mobiel wat wij niet mogen zien?' ik keek hem verbaasd aan maar stopte snel mijn mobiel weer weg. 'Kom op wat staat er?'
'Niks, het is niks' ik zag ze elkaar een paar mysterieuze blikken uitwisselen en glimlachte. Voor ik het wist hadden Nils en Rein allebei mijn armen al vast en pakte Owen mijn mobiel uit mijn zak.
'Owen, doe normaal en geef terug!' wat moeten ze wel niet van me denken dat ik daar nog steeds mee zit. Ze snappen het toch niet, ze zullen me voor gek verklaren dat ik er na 10 jaar nog steeds mee zit.
'10 jaar geleden? Wat was er 10 jaar geleden?' hij keek me onderzoekend aan. Ik kon ook gewoon iets verzinnen, dat mijn hond was overleden die ik toen had ofzo.
'Ow, was dat dat meisje toen je jonger was? Hoe heet ze ook al weer?' hoe wist Rein dit? Had ik hem dat ooit verteld? Niet dat ik weet.
'Skyler' zei ik bijna onhoorbaar. Maar blijkbaar hadden ze het alle drie toch gehoord.
'Dat was het ja, Skyler. Gast zit je daar nou nog steeds mee?' Zuchtend ging ik terug op de bank zitten. Ze hadden me gelukkig al los gelaten en mijn mobiel terug gegeven. Ik vertelde heel het verhaal over mij en Skyler. Over dat ik buiten in het park op haar zat te wachten maar dat ze meegenomen werd door een akelige man. Veel herinnerde ik me er ook niet van, ik was pas 5 jaar oud. Maar ik had al wel door dat ik haar voorlopig niet meer zou zien. Toen had mijn moeder me uitgelegd dat ze verhuisd was, al wist ze niet waar ze heen ging. Sinds die dag ben ik ook niet meer naar het park geweest, het gaf me nare herinneringen van die dag.
'Ik snap het niet,' nee ik had al verwacht dat Nils het niet zou begrijpen, ik had het trouwens van alle drie wel verwacht dat ze het niet zouden begrijpen 'waarom zit je nog steeds over haar in? Naar al die tijd?'
'Altijd. Omdat ze mijn beste vriendin was, maar dat begrijpen jullie toch niet om iemand te verliezen van wie je ziels veel houd.' Ik hield echt van haar, we waren onafscheidelijk. We waren altijd samen, maakt niet uit waar en wanneer. Soms bleef ze bij mij slapen of anders bleef ik bij haar slapen. Ze was niet alleen mijn beste vriendin, ze was ook mijn buurmeisje. Maar sinds ze weg is ga ik niet om met mijn nieuwe buren, die nu inmiddels ook al weer weg zijn.
Het bleek dat ze alle drie stil waren na mijn antwoord. Blijkbaar begrepen ze het toch een beetje, ze vroegen niet verder. Nadat het een tijdje stil is geweest begon Rein weer te praten.
'Het huis naast jou is toch verkocht Daan? Misschien komt Skyler wel terug en gaat ze daar wonen' wat? Dat is gekke werk, dat zal toch nooit gebeuren. De kans is 1 op één miljoen of misschien wel miljard.
'Dat is onmogelijk'
'Niks is onmogelijk, het zou zo kunnen'
'Weet je hoe klein die kans is?'
'Maar de kans is er.' Eigenlijk had Rein wel gelijk. Het zou zomaar kunnen, kon ik er maar achter komen wie daar kwam te wonen. Wacht, dat kan wel. Ik kan het nummer bellen wat op het bord staat en vragen wie het huis heeft gekocht.
Terwijl ik naar binnen rende om de telefoon te pakken hoorde ik de jongens nog vragen wat ik van plan was maar ik negeerde het. Met de telefoon in mijn hand rende ik naar buiten en keek op het bord dat in de tuin van de buren stond. Ik belde het op en wachtte totdat iemand op nam.
'Met Van Dijk' hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
'Hallo, met Zwierink. De buren, ik wilde graag weten wie het huis naast ons had gekocht.' Ik probeerde zo aardig en rustig mogelijk te blijven.
'Waarom wilt u dat zo graag weten?' Zuchtend dacht ik na, ja waarom wilde ik dat zo graag weten?
'Ik wil mijn nieuwe buren gelijk verwelkomen als ze aankomen.' Hoopvol keek ik naar het huis van de buren.
'Oké, ene meneer Nelson. Voor de rest weet ik niks alleen dat hij een dochter heeft en hij gescheiden is van zijn vrouw.'
'Dank u.'
Nee, dit is Skyler niet. Haar achternaam was Smith, en haar ouders waren niet gescheiden. Ik wist wel dat het nooit zo mooi kon zijn dat ze echt terug zou komen, ook al hoop ik toch nog dat ze ooit een keer terug komt. Ik mis haar verschrikkelijk, nog steeds.