~Rose~ 38

Eigenlijk waren er twee mensen voor me, alleen was er maar eentje echt voor mij. Amber en haar vriendje Ryan. Amber staat er ongemakkelijk en ik snap niet waarom ze hier is. We hebben ruzie en dan komt ze me opzoeken, zelfs eerder dan mijn ouders. Niet dat ik hun wel zou willen zien.
“Wat doe je hier.” Mijn stem klonk killer dan gehoopt en een grijns vormde even rond mijn lippen omdat het er zo geweldig uitkwam. Binnen diezelfde seconden stonden ze alweer in een plooi, en keek ik haar doordringend aan. Ik knikte naar Ryan.
“Wat weet hij.” Het was niet eens een vraag meer en ik sprak het uit alsof ik een monster was. Ik hier toch en ik had zin om het monster van binnen naar buiten te laten komen. Me niet in te houden en me als een psychopaat te gedragen.
“Alles.” Piepte Amber. Ik gaf Ryan een vernietigende blik. Ik zag in zijn ogen dat hij me niet begreep, waarschijnlijk dacht hij terug aan onze eerste ontmoeting.
“Laat me raden, de hele school weet het.” Amber reageerde niet.
“Ze weten het niet, maar er zijn er veel mee bezig en ze proberen er via mij en de leraren achter te komen. Iedereen weet natuurlijk dat je in het ziekenhuis hebt gelegen en je kwam terug o school zonder verband. Ook al had het in die tijd genezen kunnen zijn is iedereen nieuwsgierig.” Zei Amber na even te hebben gewacht. Ik wendde mijn blik af maar herpakte me snel weer. Na me alweer drie dagen niet gesneden te kunnen hebben was ik van binnen langzaam aan het doordraaien, opnieuw. Nathan hielp me dan wel, maar op dit moment kwam alles er weer uit. Het was toch niet zo dat ik hier zat om echt van mijn ‘probleem’ af te komen. Ik liet alles langs me heen gaan, probeerde vorderingen zo goed mogelijk te faken. En ik was kwaad over elke vordering die ik echt maakte. Nog maals stelde ik de vraag van toen ik haar net voor het eerst weer zag.
“Wat doe je hier?” Weer klonk het kil. Geweldig! Ryan stapte een stapje naar voren.
“Blijf alsjeblieft kalm Jenna, Amber is hier omdat ze een goede vriendin wil zijn.” Ik keek hem vernietigend aan. Het voelde alsof de vlammen in mijn ogen stonden. Waarschijnlijk, als je naar mijn ogen keek, keek je recht in een donker, duister, depressief gat.
“Je kent me niet, Ryan.” Ik spuugde zijn naam bijna letterlijk uit.
“En ik ken jou niet, oh wat lief dat je opkomt voor je vriendinnetje. En dat je met haar mee gaat naar mij is tot daar aan toe.. Maar hou. je. erbuiten. Dat Amber alles heeft verteld zegt nog niet dat je me kent. Niemand kent me hier, zelfs Nathan niet.” Het maakte me niet eens uit dat ze niet wisten wie Nathan was, dat maakte het voor mij alleen maar leuker.
“Jenna, ik ben je vriendin, ik ken je toch wel.. nu?” Ze liet een pauze vallen tussen wel en nu, omdat ze op het moment dat ze het uitsprak waarschijnlijk besefte dat ze me ook niet kende tot het ziekenhuis.
“HOE KUNNEN JULLIE ME KENNEN ALS IK MEZELF NIET KEN?!” Schreeuwde ik. Meteen kneep ik mijn ogen dicht en beet ik op mijn lip. Dat had ik niet willen zeggen, aangezien het een zwakte was. Een zwakte die tegen me gebruikt kon worden. Na mijn geschreeuw werd de deur open gegooid. Ik had verwacht dat ik door een paar mensen zou worden weggeslepen ofzoiets, maar dat was niet zo. Ik voelde een hand op mijn schouder.
“Rustig maar, ik ben er bij.” De stem van Nathan. Tranen sprongen in mijn ogen door het horen van zijn stem. Ik draaide me om en viel in zijn armen waarna hij me een stevige omhelzing gaf. Bij ieder ander was ik bang geweest dat degene met wie ik in een omhelzing was en de omstanders blikken zouden uitwisselen. Ik wist ook dat Amber dat nu probeerde. Maar ook wist ik dat Nathan ze compleet zou negeren. En dat deed me goed.
“Jenna?” Vroeg Amber gevaarlijk voorzichtig.
“Wie is dat?” Fluisterde ze bijna. Ik liet Nathan los en keek Amber en Ryan aan die beide verbaasd naar Nathan keken door zijn plotselinge verschijning. Ik wist ondertussen dat Elisabeth er waarschijnlijk voor had gezorgd dat Nathan klaar stond bij de deur.
“Wie dit is? Dit is de enige persoon op de wereld die me echt begrijpt, de enige persoon die echt kan luisteren.” Antwoorde ik zonder zijn naam te noemen.
“Is het je vriendje?” Vroeg Amber. Even keek ik Nathan en Amber verbaasd aan. Toen schudde ik mijn hoofd.
“Dit is mijn soulmate.” Grijnsde ik. En Nathan grijnsde terug. Ik haakte mijn arm in die van hem en Nathan begreep meteen wat ik bedoelde. We liepen arm in arm de kamer uit zonder nog maar een woord aan Amber en Ryan vuil te maken. En het voelde zo goed. Omdat ik me altijd aan Amber had geërgerd en Ryan? Ryan kende ik niet. Op mijn kamer praatten we nog wat na over de ontmoeting en dit was het eerste gesprek met Nathan waarbij we een beetje konden lachen. Om de acties die we hadden ondernomen. Het voelde zo, vertrouwd. En ik had een nieuwe energie boost gekregen voor de volgende dag na dit gesprek. Want Vrijdags was er Psycho-educatie en motivatie training..