Deel Twee || Negen

Verrast keek ik hem aan. “Wat?”
Hij haalde zijn schouders op, plots onzeker lijkend.
“Nou ja, ik bedoel, je wilde toch opnieuw beginnen?”
Ik knikte, nog steeds verbaasd. “Ja, maar… Londen?”
“Het hoeft niet,” zei hij vlug. “Het was maar een ideetje. Ah, vergeet het.” Hij keek weg en staarde weer naar het punt in de verte. Achter ons was Evanna nog steeds aan het tieren op de notaris. Ze leek niets van ons gesprek mee te krijgen. Mijn schouder voelde koud aan – Harry had zijn arm er af gehaald en liet hem nu losjes langs zijn zij hangen.
“Nee, nee,” schudde ik mijn hoofd. “Het is alleen… Het kwam een beetje onverwacht,” legde ik uit. “Ik… Ik vind het wel een goed idee, eigenlijk.”
Hij keek op met glinsterende ogen. “Echt?”
Ik knikte. “Ja. Een nieuw leven opbouwen. Bovendien, hier heb ik toch niks meer…” Triest keek ik naar beneden. Het verlies van mijn ouders sloeg met een klap weer in na het uitspreken van die woorden. Ik moest voorzichtiger doen – ik had mezelf beloofd sterk te blijven. Door mezelf er steeds aan te herinneren lukte dat niet echt. Het onderwerp vermijden voor zo ver dat kon was de beste optie.
Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en hij trok me weer in een knuffel. “Je kunt bij ons komen wonen,” beloofde hij, “plek genoeg.”
Ik grijnsde ook. “Dat is fijn om te weten, Harry. Maar moeten de andere jongens er niet ook inspraak hebben?”
“Nee.”
Ik grinnikte. Dat was duidelijk.
“Hé, tortelduifjes,” mengde Evanna zich er ook in. Harry liet me los en ik keek Evanna geïrriteerd aan. Niet omdat Harry me losliet, maar omdat ik het irritant vond dat ze ons tortelduifjes noemde. Want dat waren we niet. “Zullen me misschien wat eten? Ik heb honger.”
We knikten en stapten op de fiets.
Tien minuutjes later stopten we voor een croissanterie. Harry stond erop te betalen omdat hij toch genoeg geld had, en Evanna en ik vonden het prima – Evanna omdat ze het toch nooit erg vond als iemand iets voor haar kocht, ik omdat ik te moe en in gedachten was om te protesteren.
Dus zaten we even later aan een tafeltje met elk een broodje gezond. Harry vertelde over de tour die hij over een maand moest doen – een kleine, gelukkig, alleen door Europa met tussen elk land een week rust zodat hij bij mij kon komen om te kijken hoe het met me gaat – en Evanna deed haar best om niet te veel te smakken, waar ze nogal een handje van had.
“Dus als we dat doen, dan, hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands? Ehm…” zei Harry, maar voor hij het goede woord kon bedenken ging mijn telefoon af. Ik stak verontschuldigend even mijn vinger op en nam het gesprek aan.
“Met Tess Naviszen?”
“Tess,” zei de stem aan de andere kant. Ik herkende hem meteen. Het was de stem van Dokter Maurits, die ik had gedwongen me gewoon bij mijn voornaam te noemen. “We hebben nieuws. Kun je naar het ziekenhuis komen?”
“Is het goed nieuws?” vroeg ik, met licht trillende stem. Ik beet op mijn lip en vermeed oogcontact met Evanna en Harry.
“Daar kan ik je van verzekeren,” grinnikte hij. Ik ging meteen rechtop zitten.
“IS ZE WAKKER?” gilde ik.
“Ja!”
“Echt?! Ik kom eraan!” riep ik haastig. Ik hing op, sprong van mijn stoel en trok Evanna en Harry mee naar buiten, niks gevend om de haast onaangeroerde broodjes die we op de tafel achterlieten.
“Tess, wat is er?” vroeg Evanna toen ik haar op de fiets dumpte en Harry naar de zijne duwde.
Ik grijnsde breed naar haar en plofte op de bagagedrager.
“Louise is wakker.”
Beiden keken me aan met grote ogen en we fietsten met grote snelheid richting het ziekenhuis.