33~

Mijn hoofd. Mijn hoofd doet zo’n pijn. Langzaam open in mijn ogen. Snel sluit ik ze, het beeld dat ik zie is werkelijk verschrikkelijk. Het ademen door mijn mond is moeilijk door de lap stof. Maar ademen door mijn neus… jak. Met mijn ogen gesloten check ik of ik nog heel ben. Ik beweeg mijn vingers, armen, tenen en benen. Ondanks dat mijn voeten en armen bij elkaar gebonden zijn door touwen merk ik dat ik nog compleet ben. Ik zucht zachtjes. Ik knijp mijn ogen samen en gluur door mijn wimpers heen. Hoe ben ik hier in hemelsnaam terecht gekomen? Hoe werk ik me toch altijd weer en rare situaties? In mijn hoofd probeer ik terug te gaan. Mijn herinneringen zijn wazig.

’Dat was heerlijk,’ zegt Elike terwijl ze opstaat van de tafel. ‘Dankje.’ Monroe pakt alle lege borden, stapelt ze op en loopt richting de keuken. ‘Oh, Belle.’ Elike wenkt me voordat ze de kamer verlaat. Ik loop rustig achter haar aan tot we samen in de gang blijven staan. ‘Zou jij iets voor me willen doen?’ Ik knik meteen. Ik voel me nog steeds wat schuldig over alle chocoladerepen die ik op heb gegeten. Ze duwt me een klein briefje in mijn handen. Het lijkt wel een soort recept. ‘Overhandig dit maar aan meneer Honk,’ zegt Elike op fluistertoon. Waarom fluistert ze? Is het geheim? Meneer Honk is de man die een klein winkeltje op de hoek heeft. Geen idee wat hij daar verkoopt, ik ben er nog nooit geweest. ‘Waarom fluister je?’ vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Het is een verrassing.’ Weer fluistert ze. Ze wijst met haar vinger naar de deur die naar de keuken leidt. Oh, voor Monroe! Ik grijns en knik dan. Ik pak mijn jas van de kapstok en doe de deur zachtjes achter me dicht.

Wat toen? Ik kan me niet herinneren dat ik meneer Honk heb gezien… Het duizelige gevoel in mijn hoofd verspreid zich tot mijn hele lichaam. Ik weet niet hoe lang mijn maag zich nog gedeisd kan houden. Ik open dan nu toch écht mijn ogen. Ik wil hier weg. Nee, ik móét hier weg.