Lost OO1.

Vanessa Anne Marshall

Ik stak de sleutel in het sleutelgat van het appartement van Harry en mij en opende de deur.
"Harry?" riep ik, terwijl ik de boodschappen die ik had gehaald op de grond zette en de deur weer achter me dichtdeed. Geen reactie. Ik wierp een blik op de klok. Kwart over vijf. Hij zal zo vast wel terug komen. Ik pakte de boodschappen van de grond en liep er mee naar het smalle keukentje en zette ze op het aanrecht. Ik maakte een kopje aardbeienthee voor mezelf en nam plaats op de beige lederen bank. Glimlachend keek ik de kamer rond. Ik was best een beetje trots op ons kleine appartementje die lag in het centrum van Londen. Het was een heel open en licht altijd hier. Het was erg licht ingericht met enkele bruine en beige meubelen. Het was perfect. Het was misschien geen penthouse of een enorme villa, maar het was van ons en het was precies zoals ik me had voorgesteld.

"Vanessa?" hoorde ik ineens een prachtige stem roepen. Ik schrok op uit mijn gedachten en automatisch verscheen er een glimlach op mijn gezicht.
"Woonkamer," antwoordde ik terug. Niet veel later zag ik een bos bruine krullen op de hoek steken. Een warm gevoel drong mijn lichaam binnen. Ik was zo verliefd op deze krullenbol. Ik grinnikte even en Harry keek me raar aan, terwijl hij naast me kwam zitten. Ik drukte een kus op zijn lippen.
"Hoe was het werk?" vroeg ik aan hem, terwijl ik tijdens het woord 'werk' aanhalingsteken van mijn vingers maakte en ze op en neer boog. Het was natuurlijk zijn werk, maar muziek maken was zijn allergrootste wens. Dus ik vond het niet echt werk. You get it? Hij haalde zijn schouders op en keek een beetje nors voor zich uit. Ik prikte in zijn buik, maar dat maakte hem niet echt veel vrolijker, aangezien hij nogal geïrriteerd mijn vinger weghaalde.
"Harry, what's up?" Een luide zucht ontsnapte zijn mond.
"Laat maar, Vanes." Ik rolde mijn ogen.
"Nee Harry."
"Jawel."
"Nee."
"Harry.."
"Vanes, houd er maar over op." Opeens schoten we beide in de lach. Wat een domme discussie. Ik nestelde me iets tegen hem aan en drukte een kus op zijn mooi gevormde kaak lijn.
"Gewoon, beetje irritaties in de band. Schrijven voor het nieuwe album gaat niet zoals het hoort gaan. De deadline voor het schrijven van de nummers ligt ook al heel dicht bij. Maar het komt vast wel goed." Ik knikte als een debiel mijn hoofd, waardoor ik een lachende duw tegen mijn schouder aan kreeg van Harry. Het kwam echt wel goed tussen hen. Bedoel, als je elkaar elke dag ziet en soms wel vierentwintig uur op een dag, kan ik me best voorstellen dat er wat irritaties komen. Bedoel, dat is eigenlijk wel logisch. Am I right or am I right? Ik grinnikte even om mezelf, waardoor ik weer een rare blik van Harry kreeg.
"Sukkeltje ben je ook hé, beetje om jezelf lachen." zei hij lachend. Mijn lippen vormde een glimlach op mijn gezicht.
"Wat eten we vandaag, keukenprinses?" Ik rolde even met mijn ogen. Veel meer als macaroni, spaghetti en gebakken ei op brood kon ik niet maken. In tegen deel tot Harry die soms hele gerechten kookte. Maar goed, omdat hij vaak weg was, moest ik koken. We aten dus vrijwel vaak het zelfde, aangezien ik geen kookknobbel had of iets. Bestaat een kookknobbel wel? Zoiets als een wiskunde alleen dan voor koken. Dat je gewoon hele gerechten uit je mouw kon schudden. Als je zoiets op Ebay kon kopen, had ik dat zeker gedaan. Gewoon omdat ik wist dat ooit iemand een keer van mijn eten een voedselvergiftiging zou gaan krijgen. Zelfs Harry wist dat, maar toch at hij elke keer braaf zijn eten op.
"Kan jij niet koken vandaag? Ik heb geen zin om weer macaroni of spaghetti te eten. Dan eten we al drie dagen achter elkaar alleen maar pasta." Harry knikte en verdween naar de keuken. Ik hoorde wat 'godver's en shit's' uit zijn mond komen, maar niet veel later kwam hij grijnzend de kamer binnenlopen. Ik keek hem met grote ogen aan schoot in de lach. Hij stond daar dan, met een dom roze short om zijn lichaam heen geknoopt, een of andere gekke koksmuts en ovenwanten aan zijn hand, terwijl hij er met een een pollepel vast hield. Maar die grijns.. Die enorme grijns die op zijn gezicht stond, was eigenlijks nog het grappigst. "Mag ik deze dans van u, keukenprinses?" Pas toen hoorde ik pas dat er een of ander romantisch deuntje op de achtergrond stond. Ik merkte dat het een liedje van Ed Sheeran was. "Altijd, keukenprins." En lachend liet ik me in zijn armen vallen. Wat een crazy curl was het ook!