Niet mijn plek..

Ondanks mijn ouders een ontzettend grote Loft hadden om in te wonen voelde ik me toch niet thuis. Daarom ook ´´geld maakt niet gelukkig´´
ik zit maar wat te mompelen en te zeuren over dat het weer zo slecht is in Nederland. Dan komt mijn vader binnen en kijkt mij met een rare grijns aan
´´ lieve schat, ga toch eens naar buiten. Of schrijf een boek! wie weet word je zo goed als je ouwe pa´´ ik kijk hem raar aan en vind dat hij echt een keer moet ophouden over dat dome gedoe dat ik hem moet opvolgen als Auteur enzo dus ik sta op en loop mompelent weg snel ren ik de trap op naar mijn kamer ik hoor mijn vader nog even na lachen en dan sluit ik mijn deur. ´´waarom kunnen ouders zich nooit normal gedragen´´ ik besluit om mijn zwarte jogging pak aan te trekken en mn nike´s ik draai mijn haar snel in een knot en ren weer naar beneden ´´ ey pap ik ga even joggen´´ ´´jaja als je maar voor 10 uur terug bent´´ ik stap naar buiten en sla de deur dicht in een rap tempo begin ik te joggen. Ik denk aan van alles aan hoe alles kunnen zijn als we niet weg waren gegaan uit Amsterdam nee ho maar nu zijn we in Haarlem en dan ook nog eens in het bekakte deel. ik zucht en probeer mijn frustratie te uiten in het rennen. Een kwartier later kom ik aan bij het voet van t bos ik stop even om uit te rusten en zie een man voorbij rennen met zijn hond, achja laat ik het geen hond noemen eerder een rat met die platte neus en die reuse oren het kan hier ook nooit normaal gaan he. ik rek me uit en begin weer te rennen de frisse lucht zwiept in mijn gezicht ik kan hier nou echt van genieten, toch tenminste een plus punt van het huis 15 min lopen en dan ben ik in de natuur, ach je moet er wat voor over hebben he. ik glimlach onbewust van mijn gedachte en zie al de fontein ik vertraag mijn pas en rust even uit op de rand bij de fontein. ik zucht en kijk in het water, ´´hoezo moet mijn leven zo eindigen ik heb het helemaal niet naar mijn zin´´ mompel ik ´´ ach, kind toch ik begrijp je helemaal´´ hoor ik achter me ik draai me om en zie een oud vrouwtje staan ´´ hallo, ik ben Rosemary en jij bent...´´ ´´Elodie, aangenaam´´ zeg ik lachend. De oude dame met de pretlichtjes in haar ogen komt naast me zitten en legt haar hand op mijn knie ´´ Darling, I know how you feel, bij mij was het precies het zelfde ik paste niet hier in de omgeving ik was te wild en hield van avontuur maarja niemand luisterde´´ ik knik ´´ ja inderdaad, precies Mevrouw Rosemary´´ ze kijkt mij vertederend aan en legt haar zachte hand op mijn wang ´´ sorry dat Ik stoorde hoor maar het kwam me zo bekend voor´´ ´´ ik begrijp u wel hoor, ik vind het wel fijn om met iemand te praten die me begrijpt´´
ze knikt en lacht dan geeft ze een klein tikje op mijn knie ´´ kom ga verder met die beentjes, voor je het weet ben je zoals ik´´ ze grijnst en ik sta op ´´ komt goed mevrouw Rosemary hopelijk zie ik u nog een keer´´ ´´ zal best hoor!´´ ze wuift me na en loopt weg. Ik start weer met joggen en kom wat bekende tegen, helaas niet de goeie maarja. Ik zou er eigenlijk wel een moord voor doen om hier weg te gaan, ik grinnik al bij de gedachte hoe ik iemand zou kunnen verwonden. ik jogg snel verder tot de rand van het bos het begint schemerig te worden, ik kijk op mijn horloge 8 uur ´´hm, oke dan ga ik nog even verder´´ ik besluit om een niet bewandelt pad te kiezen door de wildernis typies Elodie hoor denk ik bij mezelf ik tover een grijns op mijn gezicht en ren wat door het bos. na 10 min gerent te hebben hoor ik een geluid rechts achter mij ik kijk om en voor ik het wist knalde ik tegen iets hards en val ik op de grond. van de schrik durf ik me niet te bewegen. ´´ hey, sta maar op ik doe niets´´ zegt een schorre maar heldere stem, ik open langzaam mijn ogen en zie een jongen geknielt met een wit masker op ik schrik me kapot en krabbel naar achteren ´´ wauw zelfs met masker op verafschuwen ze me. ik kijk hem vragend maar ook pop achtig aan ´´ w..wie ben jij..´´ hij haalt zijn schouders op ´´ Alexander...´´ ´´uh ik ben Elodie´´ hij knikt en helpt me overeind ´´ het spijt me dat ik je pijn heb gedaan en je liet schrikken gaat alles goed met je enkel?'' ik schud van niet en zucht '' goed kom mee ik laat je mijn huis zien ik woon op mij zelf dus we worden niet gestoord ik probeer je gerust te stellen, ik ben geen engerd'' ik grinnik en knik '' goed dan maar ik kan niet lopen op mijn voet'' zonder te twijvelen en hij tilt me op.