008

Viola POV "

"Niall! Kom op, stel je niet aan. Het is maar eten." Ik frunnik wat aan mijn nagels. Jenna, Zayn, Louis en ik zitten in de keuken te ontbijten. Niall zit ernaast en doet alsof hij dood gaat.
Niall kijkt me aan alsof ik hem net heb uitgescholden. "Hoe bedoel je 'het is maar eten'? Jij mag anders wel gewoon ontbijten."
Ik zucht en kijk Jenna aan die mij gerust stelt. "Laat hem maar. Die trekt wel bij. We moeten hem gewoon afleiden."
Louis begint hardop te kuchen. "Jij hebt het tenminste warm, Niall." en hij lacht.
Ik eet mijn laatste hap cornflakes op en schuif mijn bord naar voren. Als jullie het niet erg vinden, ik ga even naar de tuin."
Snel baan ik me een weg langs iedereen en open zo gauw mogelijk de tuindeur. Wanneer ik onder het afdakje ga zitten, kijk ik om me heen of ik iemand kan ontdekken die me ziet. Gelukkig zag ik niemand.
Ik schuif mijn mobiel uit mijn zak en zet mijn 3G aan. Gister kwam ik erachter dat ik hier goede ontvangst had dus, nu kon ik gelukkig op internet. Ik had het expres tegen niemand gezegd anders ging iedereen in de tuin zitten.
Langzaam startte ik mijn Whatsapp op en begon Dani te appen. Hopelijk was ze online.
Al gauw genoeg kreeg ik een bericht terug en begon ik hem te lezen.
"Zit je nou op internet?" Zayn in zijn onderbroek kijkt me geschrokken aan. "Ik dacht dat er geen ontvangst was." Oeps...
"Eh, pff. Nee." zeg ik sarcastisch. "Ik wilde alleen een spelletje doen..."
Hij trekt zijn wenkbrauw omhoog. "Tuurlijk. Een spelletje op Whatsapp?"
Ik zucht. "Oké, sorry. Ik ben gewoon verslaafd." Langzaam schoof ik mijn mobiel weer terug mijn zak in en maakte plaats voor Zayn die naast me kwam zitten.
Een tijdje zeiden we niks totdat Niall schreeuwend in zijn onderbroek de tuin kwam in rennen. Zayn's mond viel open.
"Niall!?"
De vrolijke jongen keek op. "Jahoe?" Zayn schudde zijn hoofd en begon te lachen. "Ik ga niet eens vragen waarom je dit überhaupt doet?"
Dit keer werden we gestoord door 'Zayn's mede onderbroek stander' Louis. Hij liep de tuin in en keek ons vragend aan. "Euh... Stoor ik?"
Ik gaf mezelf een facepalm en liep de tuin uit.

Jenna POV "

Ik krapte aan mijn been. Die rot muggen toch ook. Ik had er normaal nooit last van, maar nu... Ik was vannacht helemaal lek gestoken.
Waar zou Liam zijn? Ik liep de trap op en onderzocht wat kamers zonder resultaat.
Huh? Hij kan toch niet weg zijn? Hij moest hier ergens zijn. Ik begon te roepen. "Liam? Ben je hier ergens?"
Ik kreeg geen antwoord terug dus ik besloot in zijn slaapkamer te kijken. Misschien sliep hij nog?
Langzaam opende ik de kamerdeur van Niall en Liam. Op mijn tenen liep ik naar zijn bed en opende de dekens. Ik vond enkel de lakens.
Waar is hij toch?
Ik sloop weer weg uit zijn kamer richting de badkamer op de volgende etage. Hij zat op slot. Aha! Hier moest hij zijn.
Ik wilde net weer weglopen of ik bedacht me. Het was akelig stil in de badkamer. Misschien moest ik hem nog een keer roepen?
"Liam? Ben je daar?"
Geen antwoord.
Voorzichtig begon ik op de deur te kloppen. "Hallo? Liam? Ben je daar?"
Nog steeds hoorde ik alleen wat geruis, maar geen Liam.
Nu begon ik me zorgen te maken. Wat moest ik doen? Straks kwam ik naar binnen en stond hij daar wel. Maar waarom reageerde hij dan niet?
Uiteindelijk besloot ik hulp te halen. Ik liep naar de trap en begon te roepen. "Jongens?! Ik heb hulp nodig! Hallo?"
Ongerust hupte ik heen en weer. Hopelijk was er niks aan de hand met hem.
Ik keek naar beneden en zag Niall -in zijn onderbroek- de trap komen opstormen. Hij zag dat ik verbaasd keek dus hij begon zich te verontschuldigen. "Ja, ik-eh."
Snel onderbrak ik hem: "Laat maar. Geen tijd voor." Niall fronste.
Ik keek angstig en begon toen weer te praten. "Ik heb Liam al een tijdje niet gezien en ik denk dat hij in de badkamer zit. Maar hij reageert niet meer."
De Ierse jongen keek nu ook angstig en liep naar de badkamer deur. "Liam? Is er iets aan de hand? Als je ons hoort zeg het, anders komen we naar binnen."
Nog steeds was het stil en Niall gaf me een onrustige blik. "We gaan naar binnen. Zal ik eerst gaan?"
Ik knikte en hapte naar adem. We deden een paar stappen naar achteren en hij hapte nu ook flink naar adem. Niall begon te rennen en trapte de deur in.
Na de knal van de deur liep hij voorzichtig naar binnen met mij achter zich aan. We verstijfden en ik begon te piepen.
Liam lag met zijn ogen dicht op de grond. Op zijn hoofd zat een grote wond met aardig wat bloed.
Langzaam schokten mijn schouders omhoog. "Oh, dit is mis. Goed mis! Snel, roep de rest en dan bel ik 112."
Niall's ogen stonden wijd open en hij gehoorzaamde me. Zo snel als hij kon rende hij schreeuwend de trap af.
Ik pakte Liam's pols vast en zocht mijn mobiel in een van mijn zakken. Verdomme! Waar is dat ding?!
Ik begon zijn polsslag te meten. Gelukkig leefde hij nog.
Viola was als eerste boven. "Heb je al 112 gebeld?" Haar ogen vielen op Liam's lichaam en ze verstijfde ook. Nu kwam ook de rest naar boven gerend.
"Nee!" schreeuwde ik. "Ik kan dat pokken ding niet vinden! Heb jij je mobiel?"
Viola pakte spastisch iets uit haar zakken wat op een mobiel leek en ze begon te bellen. "Hallo? Stuur alstublieft een ambulance! Een vriend van ons ligt bewusteloos op de grond met een hoofdwond!"