Hoofdstuk 4

"Dankjewel! Jullie waren absoluut geweldig!" roep ik vrolijk door mijn microfoon. Voor de zoveelste keer lopen we het podium af. Ik als laatste. Ik spring nog snel even in de lucht en doe mijn beroemde jump. Als ik neerkom zakt mijn knie in. "Aah, fuck!" roep ik luid. De anderen zijn het podium al of en zijn op weg naar de kleedkamers. Ik probeer weer recht te staan maar mijn knie doet te veel pijn. Enkele meisjes vragen of het gaat. "Ja hoor, I'm okay." zeg ik. Tuurlijk ben ik ok, daarom lig ik ook op de grond. Ik lig altijd op de grond als ik me oke voel. NOT. Ik sleep mezelf achter de schermen en vraag direct om ijs. Er komt een dokter aanrennen die mijn knie wat onderzoekt. "Euh, Niall, misschien is het beter om een foto van je knie te laten maken. Hij was al in een slechte staat en ik ben bang dat hij nu gebroken is." zegt de dokter. "Maar we hebben juist 2 weken vrijaf. Ik heb al dingen gepland. Wanneer moet die foto gemaakt worden?" vraag ik. Ik heb eigenlijk nog helemaal niets gepland, het enige wat ik van plan was om te doen is mijn twitter scannen op zoen naar haar. Net zoals ik de laatste dagen en weken al doe. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd zetten. "Als je wil, rijden we nu langs het ziekenhuis. Ik ken daar wel wat mensen die ons kunnen helpen." Ik zucht diep. Geen Nando's dus. Zayn komt aangerend om me te helpen. De laatste keer dat ik hem sprak was op 1mei vlak voordat we in Antwerpen het podium opgingen. Waarschijnlijk ben ik jaloers, omdat ze van hem houdt en niet van mij. Ook al kan hij daar niets aan doen. Pech. Vandaag ben ik koppig en weiger zijn hulp. Ik probeer zelf recht te krabbelen. Het lukt en Zayn blijft met zijn armen open en met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht naast me staan.