Kampdag | vervolg

Alles gaat er goed aan toe hier op kamp, het is nog maar de eerste dag maar het is al leuk. Dit is de tekst dat ik naar mama gestuurd heb. Het is al middag nu, dus we moeten maar is beginnen aan het eten. Ik doe de tent open en zie dat Jake rugby aan het spelen is met heel de troep.'Ik ga hout sprokkelen, oké?' roep ik naar Jake. Jake knikt en lacht een beetje. Snel loop ik het bos in. Hout, oké, welk hout? Welk hout brandt goed? Geen idee, gewoon maar random hout nemen zeker? Terwijl ik een paar takken wil oprapen van de grond, hoor ik plotseling een geluid dat van achter de struiken vandaan komt. Zachtjes loop ik er naar toe. Er hangt een briefje aan een tak van de struik, waarop geschreven staat: 'Volg het spoor'. Spoor? Welk spoor? Ik kijk rond me heen en zie opeens dat kleine paddestoeltjes op een rij, een spoor vormen. Zou ik dit wel doen? Mijn hart zegt ja en mijn verstand nee, aangezien ik redelijk impulsief ben, ga ik dan toch maar op mijn hart af. Na een halfuurtje het spoor te volgen, kom ik terecht bij een groot meer met een klein kasteeltje. Ik zie ook een bloedrode auto aan de ingang van het kasteel staan. Ik kan me niet bedwingen en loop ernaar toe! Jake en de kleintjes zullen wel nog bezig zijn met de rugby hoop ik. Hoe dichter dat ik kom, hoe meer dat de lucht zwart kleurt. Best eng, maar ik negeer het gewoon. Elke voetstap dat ik dichter kom, geeft me een raar gevoel. Wat als er nu iemand uit de voordeur stapt? Neenee Phoebe, niet aan denken. Nu ik bijna aan de voordeur ben, kijk ik stiekem door het raam. Het ziet er erg modern uit vanbinnen. Met de ring dat ik gekregen heb voor mijn 16e verjaardag klop ik op het raam en in een fractie van een seconde gaat de voordeur open.
'Goeiedag Jongedame, waarmee kan ik u van dienst zijn?' zegt een iets oudere man met één plukje grijs haar op zijn voorhoofd.
Ik slik even en probeer de juiste woorden te zoeken. 'Ik...euh....Ik kom op bezoek bij....' stotter ik.
Voor ik mijn zin kan afmaken, ontbreekt de man mij.
' Komt u voor Donatienne,Damon,Dilara of Davion?' zegt hij.
Wie zijn dat nu weer? Ik veronderstel dat het de 4 kinderen zijn ?
'Damon' zeg ik zelfverzekerd.
'Oke volgt u maar' zegt de persoon
Heel het huis staat vol met witte meubels en spiegels. Er is geen enkel vuiltje. Het lijkt enorm groot, en er zijn amper muren! Wat me ook opvalt is de koelte die hier hangt, geen normale familie dus.