~Rose~ 37

De groepstherapie was de vorige dag redelijk verlopen. Ik had nog steeds een hekel aan die vrouw, maar elke keer als ik me irriteerde legde Nathan zijn hand op mijn been of gaf hij me een kneepje in mijn schouder. Vandaag was het alweer Woensdag. Ik had alweer groepstherapie. En zag er alleen al door die vrouw tegenop. Ik zocht Nathan op, precies hetzelfde wat ik gister deed. Ook vond ik hem op dezelfde plek. In een gang, in een hoekje, zijn ene been opgetrokken, de ander iets gestrekt. Zijn rechterarm om zijn rechter, opgetrokken knie geslagen. Zijn ander arm langs zijn lichaam hangend. Een sigaret in zijn hand en het plaatje was compleet, maar gelukkig was dit niet het geval. Twee dagen, zolang kende ik Nathan nu. Dit zou de derde dag worden, en ik gef nu al vreselijk veel om hem. Hij had me de beste hulp gegeven tot nu toe. Er gewoon voor me te zijn, me te steunen betekende de wereld voor mij. Net als gister was Nathan te erg in gedachten om me op te merken. Gister was ik geschrokken van zijn gezichtsuitdrukking, het stond zo verdrietig, zo depressief. Ik had gevraagd of alles goed ging. Hij had geknikt. Hij had gezegd dat hij altijd zo’n gezicht had als hij diep nadacht. Ik had gevraagd waarover hij nadacht. Hij had niet geantwoord en gewoon gedaan alsof ik de vraag niet had gesteld. Aan zijn houding was duidelijk te merken dat hij er echt niet over wilde praten waardoor ik het dus ook liet rusten. Ik wist hoe verschrikkelijk ik het zelf vond als mensen over mijn problemen aan mijn hoofd gingen zeiken. En maar vragen blijven stellen. Vooral omdat ik op de meeste vragen zelf niet eens antwoord wist, ik wilde niet dat mensen me zouden beoordelen, omdat ik dat zelf al genoeg deed. Ik ging naast Nathan zitten en nog steeds had hij mijn aanwezigheid nog niet opgemerkt. Pas toen ik hem aanraakte ging er een schok door zijn lichaam n schoot zijn hoofd opzij. Een schampere glimlach sierde zijn lippen. En in een seconde zag ik onzekerheid en ongerustheid in zijn ogen. En dan niet op de manier dat hij ongerust was over mij. IK keek hem toch ook even bezorgd aan.
“Gaat het echt wel?” Piepte ik. Omdat ik bang was, bang dat het hetzelfde als bij mij zou gebeuren. Hij had nog maar een paar dagen hier, zou hij er klaar voor zijn? Misschien zou hij er net als mij wel nooit klaar voor zijn ne deed hij maar alsof. Het deed me pijn aangezien ik ook alsof deed maar niet naar hem toe. Betekende ik dan toch niet zoveel voor hem als ik dacht? En nee, ik was niet verliefd. Ik kon niks liefhebben op deze wereld. Alleen ik gaf wel om hem. Hij was de enige die bij mijn hart wist te geraken en een paar stenen uit de muur had kunnen halen rond mijn hart, om er vervolgens tussen te glippen en zich aan de buitenkant van mijn hart te nestelen. Niet verder in mijn hart en ook daar was ik hem dankbaar om. Hij probeerde niet te pushen. Hij probeerde zichzelf niet naar de binnenkant van mijn hart te wurmen. Want dat zou er gelijk voor zorgen dat ik hem er twintig kilometer ver weg zou stoten. Nee, hij bleef netjes en niet opdringerig. En toch was hij degene die het dichtst bij mijn hart was geraakt. We gingen naar de groepstherapie en liepen het standaart lokaal binnen. Met de standaard vrouw waar ik zo’n vreselijke hekel aan had. Met de andere tieners die ook hier voor een rede waren. Ik stootte ze allemaal af. Alleen Nathan was het gelukt. De rest probeerde niet eens meer te praten. En een groot gedeelte had het ook nooit geprobeerd. Met name omdat ze genoeg aan hun eigen problemen hadden. De vrouw behandelde weer een paar onderwerpen en ik keek een beetje verveeld de kamer rond. Ik lette bijna niet op en antwoorde alleen als dat echt nodig was. En niemand leek het te zien. Eigenlijk deed dat me pijn. En tegelijkertijd was ik blij. Net als de vorige keren dat ik dat gevoel had. Ik keek naar Nathan die weer ver in gedachten gezonken leek te zijn. Als hem wat werd gevraagd stootte ik hem aan en keek hij me dankbaar aan. Hij antwoorde altijd open en eerlijk. Iets wat me verbaasde als je het volgende moment zijn gezicht vol vraagtekens zag. Hij leek vermoeid en angstig. En ik, ik wist niet wat te doen. Toen de sessie was afgelopen gingen we naar zijn kamer en bleven er weer praten. Toen moesten we avondeten en gingen we weer verder praten tot negen uur. Toen moest ik weer naar mijn eigen kamer.
De dag daarna had ik opnieuw een één op één gesprek met de psychologe. Ik liep de kamer binnen waar ze al zat. Ze had me nog niet gezien en ik haalde even diep adem. Wanneer je alles gewoon doet zoals het hoort kan je hier sneller weg Jenna. Dacht ik in mezelf. Ik ademde weer uit en liep naar de sofa. Scarlet glimlachte even maar viel toen gelijk met de deur in huis.
“Ik wil dat je in het vervolg je echte emotie toont, Jenna. Ik wil dat masker niet meer zien.. Ze had het dus wel doorgehad. Ik knikte en beet op mijn lip. Dit word een lange sessie.
Na een tijdje had ik toch de sessie doorstaan. We hadden het gehad over wat ik nu precies voelde. En we begonnen opnieuw over het feit waarom ik mezelf sneed. Toen gingen we daar op door. Dat waarom ik juist bij die momenten ik zo graag mezelf pijn wilde doen. Mezelf pijn doen, precies dezelfde woorden als Scarlet gebruikte. En eigenlijk kwamen die woorden harder aan dan het woord snijden. Nu zat ik op mijn kamer te staren naar mijn tv. Nathan had ook een sessie dus moest ik mezelf vermaken. Iemand klopte op mijn kamer en kwam vervolgens naar binnen. Het was Elisabeth.
“Jenna? Er is iemand voor je.”