|| Proloog

Vanuit het grote keukenraam, die over de straat uitkeek, kon je een klein jongetje met blond haar zien zitten op een bankje bij het park. Het leek erop of hij zat te wachten op iets, maar niemand wist op wat. Binnen in de keuken bij het raam stond een meisje, van ongeveer dezelfde leeftijd als het jongetje, naar buiten te staren naar het jongetje. Een grote verhuisbus stond voor het huis van het meisje, wat bleek is dat ze ging verhuizen naar Canada. Haar moeder had een nieuwe vriend gevonden die toevallig een bedrijf had in Canada. Haar moeder besloot samen met het meisje bij hem te gaan wonen en alles achter te laten in Nederland. Het meisje werd meegetrokken door een man die er boos uitzag, hij trok ruw aan haar arm maar ze wilde niet mee. Ze wilde bij het raam blijven, kijken naar het jongetje wie haar beste vriend was. Ze wilde niet weg bij hem, ze wilde bij hem blijven voor altijd. Maar ze werd meegetrokken door de man en hij zette haar in de auto. Ze drukte haar handen stevig tegen het raam en keek het jongetje nog voor de laatste keer aan. De auto startte, ze gingen vooruit, het jongetje keek op en ze gaf hem nog een laatste blik. Een traan gleed langs haar gezicht en er volgde er steeds meer. Ze begreep amper wat er gebeurde, maar wat ze wel wist was dat ze hem nooit meer zou zien. En zo begon mijn verhaal, Skyler Jane Nelson. Ik verloor mijn beste vriend toen ik 5 jaar was, maar we zouden herenigd worden, ooit. Ik zou hem vergeten, verder gaan met mijn leven, maar die dag blijft altijd in mijn hoofd rondspoken.