Winter

ik liep over de koude weg,het vroor en ik wilde snel naar huis.nou ja,naar huis?toen ik heel jong was hebben mijn ouders me verlaten...ik heb nooit geweten waarom. ik ben toen opgevangen door een gezin in de buurt,ze waren altijd aardig tegen me maar ik voelde me er nooit echt thuis.
ik dacht achter me wat te horen en versnelde mijn pas,steets sneller tot ik uiteindelijk sprinte opeens stont er iemand voor me.
iemand die ik niet kende,maar mijn intuïtie vertelde me dat er gevaar dreeg.
op dat moment wist ik dat het voorbij was,en dat ik nooit meer "thuis" zou komen.
maar de persoon voor me kwam op me af,en toen herkende ik hem.het was mijn Meester,het was degene bij wie ik in huis woonde.dat ik em Meester noem is niet omdat ik zijn slaaf ben of iets dergelijks,maar omdat hij zo vreselijk wijs is en ik nog van hem wil leren.
ik keek em aan en zag een vreemde blik in zijn ogen,verlangen.
"je moet zo laat niet aleen over straat!"zij hij;"je weet nooit wat er kan gebeuren"
ik boog beschaamt mijn hoofd.
"het zal niet meer gebeuren,Shifu"
hij leek te grommen;"dat denk ik ook niet"
en toen gebeude het.
hij kwam op me af,met zijn tanden ondbloot.
ik dijnste terug.meteen stopte hij en zij:
"wat ik nu ga doen is voor je eigen bestwil"
ik vond mijn stem en mompelde:
"wat ga je doen dan?"
"ik ga er voor zorgen dat je geen gevaar meer loopt"
hij stapte nog verder naar me toe en toen zag ik hem niet meer,ik voelde een paar tanden in mijn nek en viel neer op de grond.het deet pijn:het brande maar dat was niet wat ik voelde,ik voelde verdriet,ik voelde me verraden.