007

Daisy POV

"Hoelang hebben we nou al gelopen, Harry?" Ik klim over een boom stronk heen en snuif het bos geur op. Het was al pikdonker dus we moesten oppassen.
Mijn idool met de bruine krullen kijkt op zijn horloge en haalt zijn schouders op.
Oké, dan… Blijkbaar vindt Harry dit niet heel leuk. Misschien moest ik hem wat proberen te op vrolijken.
"Zeg eens, Harry. Kampeer je vaak?" Dat klonk vast stom. Natuurlijk kampeert hij niet vaak. Hij is al 3 jaar aan het touren met de band, logisch dat hij daar geen tijd voor heeft.
Hij kijkt op. "Vroeger soms wel. Totdat ik een keer de weg kwijt was geraakt en niet meer terug kwam." zegt hij bot.
Ik knikte en slenterde samen met hem verder het bos in. Dan maar geen gesprek. Blijkbaar wilde Harry echt weg van het huis.
Harry begon te kuchen en tikte me aan. "Wat als we nu ontsnappen?" begon hij. "Ik hoef geen prijs hoor."
Mijn mond viel open. "Je kunt nu toch niet zomaar weggaan? En wat ga je doen zonder One Direction? Ga je een album opnemen?" probeerde ik sarcastisch.
Harry fronst. "Nee, natuurlijk niet. Maar een vakantie kan toch geen kwaad?"
Ik trapte een eikeltje weg en zuchtte. "Ik denk dat je niet zomaar kunt weggaan, Harry." Ik snapte niet waarom hij zo moeilijk deed. Zo erg was het toch niet? Ja, oké. Ik miste ook mijn familie maar ik zet me erover heen.
Mompelend keek hij naar voren. "Ja, je hebt gelijk. Ik moet me niet zo aanstellen. Het wordt vast wel gezellig."
Ik gaf hem een glimlach en onderzocht het bos verder. Onder een boom stonden meerdere takken tegen aan gestapeld. "Zullen we hier overnachten?"
De jongen knikte en liep naar de plek toe. Samen rolden we de slaapzakken uit en maakten de grond blad vrij.
Stiekem vond ik dit best wel eng. Zonder tent in het bos slapen… Maar ik probeerde me groot te houden. Ik was hier met Harry Styles, ik kon me toch niet zo laag opstellen?
Harry ging in zijn slaapzak liggen en haalde hard adem. Langzaam wurmde ik mezelf ook in de slaapzak naast hem en keek omhoog. Het was helder dus we sliepen onder de sterren. Wauw, dit had ik nooit durven dromen.
Een koud briesje vloog over ons heen. Mijn lichaam rilde en ik had het steenkoud. Ik keek naar Harry. Hij lag omhoog te staren en zei helemaal niets. Wat was er nou met hem? Ik snap er niks van.
Uiteindelijk begon hij ook te rillen. "Daisy?"
Ik keek hem aan en wachtte af voordat hij weer wat ging zeggen. "Ik ken je eigenlijk helemaal niet. Vertel eens wat over jezelf." Ik begon in mezelf te lachen. Wat deed hij eng.
"Nou, ik heet Daisy Blue Thomas en ik ben achttien jaar. Ik hou erg van kunst en muziek en daarom ga ik studeren aan de kunstacademie. Dat was het wel." Ik begon te lachen en gaf hem een knipoog.
Hij keek weer vrolijk en begon toen ook te praten. "Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Harry Edward Styles en ik ben een jongen die het koud heeft."
We begonnen te grinniken en Harry's hand ging richting mijn oksel. "Nee, dat doe je niet Edward." Ik keek hem streng maar lachend aan.
"Noem me niet zo Blue." Zijn hand ging toch naar mijn oksel en hij begon te kietelen. Ik begon als een gek te draaien en te lachen. "Hahaha. Stop it!"
Harry ging rechtop zitten en liet me buiten adem komen. "Was dat nodig?" Ik gaf hem een stomp en duwde hem van zijn slaapzak af. Ik kreeg alleen een grappige blik van hem terug.
Opeens klonk er wat geritsel. Wat was dat? We keken inspecterend het bos rond opzoek naar iets verdachts. Harry haalde zijn schouders op. "Het is vast niks."
Knikkend keek ik hem aan. Ja, het zal vast niks zijn. Misschien een eekhoorn of zo.
Styles ging weer in zijn slaapzak liggen en kneep zijn ogen dicht. Nog even keek ik het bos rond en ik zuchtte. Hopelijk krijg ik nog wel wat slaap.
Er viel iets uit de lucht op Harry's slaapzak. Hij leek het niet door te hebben want hij bleef doodstil liggen. Ik ging rechtop zitten en boog me over zijn slaapzak heen.
Nu begon ik keihard te lachen. "Harry. Er zit vogelpoep op je slaapzak."
Harry sprong als een gek vloekend op. "Wat?! Welke vogel durft erop mij te poepen?" Hij pakte een blad en wreef het poep van zijn slaapzak af. Nadat hij klaar was wilde hij het blad weggooien maar dat mislukte.
"Wat..?" begon hij weer. De jongen met de bruine krullen draaide zijn hand om en ontdekte dat zijn hand zat vastgekleefd aan het blad. Toen hield ik het niet meer.
Ik proestte het uit en rolde over de grond heen. Harry wapperde als een gek met zijn hand om het blad los te krijgen. "Hahahaha."
"Rustig maar. Het is waarschijnlijk alleen maar hars." Ik kwam dichterbij en trok het blad van zijn hand af.
De jongen wilde weer reageren totdat we werden gestoord door weer geritsel maar dit keer harder. Hij begon te fluisteren. "Wat is dat toch?"
Ik legde mijn vinger tegen mijn lippen aan en trok hem mee omhoog. "We gaan kijken, kom."
Harry en ik deden een paar stappen dieper het bos in en keken bang elkaar aan. Het bos zag er verlaten uit en het was nog steeds steenkoud.
Ik pakte Harry's hand en kneep er zacht in. Hij nam mijn hand aan en wreef erover. Wat zal het zijn?
Uiteindelijk draaide Harry zich om en praatte bemoedigend: "Wat doen we moeilijk! Het zal echt niks zijn. Laten we gaan slapen."
Mijn lichaam verstijfde en mijn hart begon te bonken. Achter Harry stond iemand. Verdomme, we moeten hier weg. Ik fluisterde met wat gebarentaal naar Harry. "Draai je om…"
De jongen draaide zich om en begon te schreeuwen. Zijn armen gingen naar die van mij en hij trok me mee naar achteren.
De man kwam op ons af gelopen en begon toen ook te schreeuwen. "Hou je kop dicht! Ik doe jullie niks."
Ik draaide me fronsend om en keek in de ogen van de man. He, wacht eens even. Ik heb deze vent eerder gezien. Toen begon ik te grinniken. Het was de man waar ik toen bij aanbelde omdat ik dacht dat dat het huis was.
Wat was dat een engerd zeg. Ik begon weer te lachen.
Wacht, een engerd? Waarom lach ik dan?!
Harry draaide zich ook om en ging als bescherming voor me staan. "Wat doet u hier?" De man hield een wandelstok omhoog. "Wat denk je?"
"Oké. Als u het goed vindt gaan we er weer vandoor." zei Harry als een braaf jongetje. Nog steeds stond ik achter Harry in de hoop niet te herkend te worden.
De man gromde en begon weer te lopen. Ik pufte en Harry en ik vielen in een knuffel. "Ik schrok me dood, joh."
Harry keek me aan. "Ach, het is in ieder geval goed gekomen, toch?" Ik knikte en bestudeerde zijn ogen.
Blijkbaar had hij het door dat ik naar zijn groene kijkers aan het kijken was want hij trok me dichter naar zich toe. Wat probeerde Harry?
Met een lief glimlachje staarde Harry me dichtbij aan. Wow, waarom was hij zo knap? Wat denk ik nu weer? Dit kan ik niet denken.
Zachtjes ging zijn hand naar mijn hoofd en hij aaide mijn haar. Ik voelde zijn ademhaling in mijn gezicht worden geblazen en bleef hem nog steeds aanstaren. Dit kan niet gebeuren.
Harry zei helemaal niets wat me erg onzeker maakte. Toen kwam hij te dichtbij voor woorden en onze lippen waren enkele millimeters van elkaar vandaan. Wat is hij aan het doen?
En ineens drukte hij zijn lippen op de mijne.