Busreis (2)

'Phoebe, opstaan'roept een vrouw. Zachtjes doe ik mijn ogen open. De vrouw ziet er niet echt tevreden uit. Ze strekt haar hand uit om mij recht te trekken. 'Danku, en sorry dat ik sliep' zeg ik snel terwijl ik mijn koffers neem. 'Jaja kom, het is al goed, vooruit!!' zegt de dame met een litteken op haar kaak en ze duwt mij de bus uit. Aangezien ik lomp geboren ben, val ik natuurlijk weer in een plas. Al die kinderen liggen natuurlijk strijk. Gelukkig komt Jake mij rechttrekken. 'Krijg ik geen danku?' zegt hij knorrend. 'Danku, nu blij?' zeg ik kwaad en ik loop even weg van de groep. Ik wil hier niet zijn, bij al die kleine kinderen, ik ben trouwens bijna zeventien, wat doe ik nog op zo'n avontuurkamp met 14-jarigen? Uit woede pak ik mijn rugzak van mijn rug en wil hem op grond gooien, maar plots staat Jake voor mij en houdt me tegen. Hij schudt zijn hoofd en zegt:'Toe geef dit kamp een kans, zelfs al ben je de oudste van de groep, ik ben er ook nog?' zegt hij weer met zo'n stem waarmee hij de hele noordpool kan doen smelten. 'Oké dan' zucht ik. Hij pakt mijn hand vast en leid me naar de groep. Iedereen staart me weer aan. 'Gaat het wel?' vraagt een meisje van de groep. 'Ja hoor' en er verschijnt wonderbaarlijk een glimlach op mijn gezicht. Misschien wordt dit kamp met die veertienjarige pubers en een knappe monitor toch niet zo slecht.