Chapter 2

Je had juist afgelegd. Je huilde. Je had het juist uitgemaakt met Jason en dat allemaal door je vader. Als hij nu nooit jou had onderzocht dan had je nu niet naar Amerika gehoeven voor jaren. Maar ergens kon je het jou vader niet kwalijk nemen. Je snapte alleen niet waarom je nu naar Amerika moest gaan. Kon dat niet in België? Dan had je nog altijd Jason… Opeens voelde je weer iets schudden. Jij: “Wat is er aan de hand?” Man: “Vast niks, misschien een kleine aardbeving, maak je maar geen zorgen.” Je zuchtte en ging terug goed zitten. De rit naar de luchthaven duurde niet lang en je was ergens wel blij dat de auto stopte. De deur werd voor je open gedaan en je stapte rustig uit. De man haalde je koffer uit de auto en deed hem dan op slot. Je volgde hem maar naar binnen en toen je nog maar net binnen stond kwamen er nog 2 mannen op je af. Geweldig, had je vader nog zo’n 2 mensen geregeld. Nu zou je zeker aangestaard worden. Je zuchtte diep en haalde je Iphone uit je handtas en belde je vader op. Helaas nam hij niet op waardoor je zuchtend aflegde. Je stuurde hem dan maar een bericht: Is dit echt nodig? Waarom zoveel bodyguards? Je stak je Iphone weer weg en volgde de mannen naar de balie om in te checken. Helaas zouden deze mannen je vergezellen tijdens deze reis, tot je bij je vader zou zijn. Na een lange tijd was het eindelijk tijd om aan boord te gaan tot er plots werd afgeroepen dat alle vluchten werden afgeroepen. Je hoorde veel geërgerde zuchten om je heen en je zakte dieper in je stoel weg. Fijn je dag kon haast niet slechter. Je verschoot toen je de grond weer hard voelde trillen en angstig greep je de leuning van je stoelen beet. Na een paar minuten was het weer opgehouden en maakte je jou vingers los van de stoelleuning. Je greep je Iphone vast om te kijken of je vader al had terug gestuurd maar dat was niet het geval. Je stak je Iphone dan maar terug weg en keek verveeld in het rond. Na een tijdje werd er eindelijk afgeroepen dat je terug kon inchecken en dat alle vluchten doorgingen. Je stond moe op en ging samen met de bodyguards naar de gang toe. Je liet je pas en ticket zien en een vrouw knikte goedkeurend. Vrouw: “Nog een fijne reis.” Je mompelde een dankje en ging toen door de smalle ietwat donkere gang die eindigde in het vliegtuig. Je zocht naar jou juiste stoel en zag dat je langs het raam zat. Iets waar je toch vrij blij mee was. Naast jou zat één van de bodyguards en voor jou zaten de 2 anderen. Je voelde je net een vogel in een kooitje. Gelukkig zou het maar voor even zijn. De airhostess gaf nog een uitleg terwijl een andere hostess voordeed wat je moest doen in nood. Daarna wensten ze ons nogmaals een fijne reis en voelde je hoe het vliegtuig in beweging kwam. Hier gingen we dan, op naar Amerika.