~Rose~ 36

Het had die nacht lang geduurt voordat ik in slaap was gevallen maar het was uiteindelijk toch gelukt. Vandaag hoefde ik niet bang te zijn voor bezoek aangezien ik twee ‘activiteiten’ had. Dan mocht je geen bezoek krijgen. Nathan was gister me gegaan naar mijn kamer en was na het avond eten weer meegelopen. Tot negen uur, toen moest iedereen in zijn eigen kamer zijn. Het voelde raar om iemand te kennen die zoveel om je geeft en waar jij ook veel om geeft. Het leek voor mij niet te kloppen, ik kende hem nog maar een dag. Ik had het hem ook eerlijk gezegd maar hij zei dat hij gelukkig hetzelfde had. Het leek alsof ik voor de eerste keer in lange tijd echt om iemand gaf. Het was een vreemd gevoel. Ik had elk moment mijn één op één gesprek met mijn psycholoog. Ik zat aan het ontbijt met Nathan weer tegenover me. Hij vertelde dat er papieren zouden hangen aan de muur voor de personen die iets individueels zouden hebben. Ook werden de groepjes voor de groepstherapie genoemd. Dit keer hoorde ik daar nog niet bij. Ik zou er vanmiddag weer heen moeten.
“Ik wil geen één op één gesprek. De rede is de naam. Jij moet er bij zijn.” Zei ik tegen Nathan. Nathan keek me aan.
“Geloof me, zo erg is het echt niet. Werk.. werk gewoon mee, oke? Maak het niet erger voor jezelf.” Hij keek me doordringend aan en ik zag aan zijn gezicht dat hij bloedserieus was. Ik knikte en at mijn broodjes op. Toen liep ik in mijn eentje naar de muur. Ik moest naar kamer 20B. Ik zuchtte en net toen ik terug wilde lopen werd er omgeroepen dat iedereen kon gaan. Ik liep maar meteen naar 20B aangezien ik toch even zou moeten zoeken.
Vijf minuten later had ik de kamer gevonden en stapte naar binnen. Het was een rustig interieur. Twee witte sofa’s van nep leer en een vloerkleed. Een warme kleur hout als de vloer. En natuurlijk de witte muren. Er zat een vrouw rond de 35 in een van de sofa’s. Ik aarzelde en ging toen in de andere zitten.
“Hallo Jenna.” Zei de vrouw rustig en ze stak een hand naar me uit. Ik pakte hem aan en ze glimlachte geruststellend.
“Mijn naam is Scarlet.” Glimlachte ze me toe. Ik gaf een knikje en ging recht zitten. Dit zou wat worden.
“Dus Jenna, als eerste misschien wel de meest belangrijke vraag. Weet je waarom je hier zit?” Ik knikte.
“Ik eh.. Snijd mezelf.” De vrouw knikte en maakte een korte aantekening op een notitieblok.
“Zou je je armen, nu je weet dat wij elkaar vaker gaan zien, aan mij durven laten zien?” Ik dacht na. Het liefst niet. De vrouw zag dat ik nadacht.
“Zeg maar wat je nu denkt.”
“Nou, liever niet, maar als het beter is en ik dan vorder enzo. Dan ja, ik denk misschien wel.” De vrouw knikte, maakte weer een aantekening en keek me weer aan.
“Zou je het dan nu aan me willen laten zien?” Ik keek haar twijfelend aan maar rolde toen mijn mouwen op en stak langzaam mijn armen naar voren. Scarlet keek er naar en knikte. Langzaam ging har hand naar mijn polsen. Ze stopte even en pijlde mijn reactie. Ik besloot het maar over me heen te laten komen. De vrouw pakte mijn pols losjes vast en ging even met haar duim over de littekens. Ze liet mijn pols weer los., en rok haar arm terug.
“Mag ik mijn mouwen weer naar beneden rollen?” Vroeg ik, en ik bet ongemakkelijk op mijn lip. Ze knikte.
“Hoe komt het dat je momenteel alles over je heen laat komen? Je laat alles gewoon toe en stemt in. Ik knikte.
“Een jongen hier, Nathan, heeft verteld dat ik het gewoon moet laten gebeuren, dat ik het niet erger voor mezelf moet maken.” De vrouw knikte.
“Nathan ken ik wel ja. Maar ik wil wel dat je zegt wat je echt denkt.” Ik knikte mijn hoofd.
“Dat doe ik ook, echt waar.”
“Dat weet ik.” Ze keek me aan en glimlachte naar me.
“En Jenna, waarom snijd je jezelf?” Ik beet op mijn lip en voelde me misselijk worden. Ik haatte deze vraag. Niet door een of ander verleden, niet door een gebeurtenis die ik niet wil terug halen. Nee, iets heel anders.
“I-Ik weet het niet.” En daar kwamen de tranen. Ze zou me een aanstelster vinden. Iedereen die zichzelf snijd heeft een goede reden, en ik? Ik snijd me als het me even te vel word, als ik er niet meer tegen kan, als ik de wereld weer eens haat. Luide snikken verlieten mijn mond en ik voelde een hand op mijn been.
“het is goed Jenna, je bent niet de enige, echt niet. Maar wanneer doe je het dan?” Het duurde even voor ik kon antwoorden, nadat ik was uitgehuild kon ik pas iets uitbrengen.
“Gewoon, als ik er niet meer tegen kan, als ik mezelf klote voel, als ik de wereld haat, als ik mezelf haat, wat meestal ook meteen de rede is voor dat ik mezelf haat. Gewoon, om mezelf beter te voelen.” Tranen kwamen al weer opzetten maar ik wilde het gesprek niet opnieuw stoppen, ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik zette mijn masker weer op, en met mijn masker op ging ik het gesprek door, had Scarlet dat echt niet door?