Kiss the rain

Ik keek naar buiten en ik zag een gigantisch huis staan. Het was heel anders dan in de Bahamas en nog vreemder dan bij mij thuis. Ik had eigenlijk wel verwacht dat ze zo groot woonden. Ze verdienden miljoenen. Ik moest mijn studie nog afmaken. Maar ik had nog geen rol aangeboden gekregen. Het maakte me nu niet zoveel meer uit. Ik had een mega lief vriendje die al voor geen miljoen zou willen ruilen en ik had een baan wat vast en zeker wel goed ging verdienen. Ik keek naar Siyana die heel lief lag bij Nick. Ik stond op en haastte me naar buiten. Ik had eigenlijk nog geen idee waar ik zou moeten wonen nu we hier werk hadden gevonden. Ik maakte me er niet zo druk over. Joe kwam achter mij aan naar buiten.
‘Echt een mooi huis, zoiets heb ik nog nooit gezien’, zei ik tegen Joe. Joe pakte mijn hand.
‘Je hebt binnen nog niet eens gezien’, zei Joe en hij trok me mee naar binnen. We liepen die lange gang in. Ik keek achter me om te kijken waar Nick en Siyana bleven. Die kwam niet. Het maakte me eigenlijk niets uit. We liepen de grote woonkamer binnen en ik zag een heleboel banken. Wel lekker groot, zeker voor een feestje. Ik lachte even bij de gedachten. Opeens hoorde ik gekraak achter mij. Het waren Nick en Siyana. En Kevin slenterde daar achter aan.
‘Ons huisje, en nu ook jullie huisje’, zei Joe. Ik keek naar Joe. Ons huisje. Het was ggen huisje, maar toch? Ons Huisje?
‘Gaan wij hier wonen dan?’, vroeg k me af. Siyana’s gezicht bleef hangen op die van de jongens net als mijn gezicht.
‘Blijkbaar, of hebben jullie al een ander huis gevonden?’, vroeg Kevin. Ik keek hem aan en ik schudde mijn hoofd.
‘Dus dan wonen jullie hier’, zei Kevin. Ik lachte even en ik keek naar Siyana. We hadden nu wel een baan bij de Teen Vogue, maar wanneer moesten we beginnen? Ik dacht dat Siyana precies het zelfde aan het denken was.
‘Maar goed, waar slapen we, dan kunnen we de koffers daarheen brengen’, zei Siyana. Nick, Joe en Kevin draaiden om en liepen naar boven.
‘Just follow us’, zei Nick en we liepen naar boven. Joe nam mij mee naar zijn kamer en Nick liep met Siyana weer naar een andere kamer. Toen zag ik ze niet meer. Ik liep de kamer van Joe binnen en een kalme, rustige stilte kwam mij tegemoet. Het was heel rustig in zijn kamer. Het was een paradijs. Ik had mijn kamer ook zo gewild, maar dat is nooit waar gekomen. Ik zag een piano staan.
‘Kun je spelen?’, vroeg ik aan Joe. Hij schudde zijn hoofd.
‘Het is een beetje voor de sier’, zei hij. Ik liep naar de vleugel en opende de kap. Ik kon dus wel piano spelen. En ik speelde één van de liedjes die ik mooi vond. Kiss the Rain. Het was een liedje die je altijd kon spelen, het was een liedje geweest om te rouwen, een liedje om weer blij te worden, een slaap liedje. Het was gewon liedje die ik overal voor gebruikte. Toen ik klaar was keek ik naar Joe. Hij had tranen in zijn ogen.
‘Dit is zo mooi’, zei hij en gaf mij een kus in mijn nek.