Chapter 3

Liam's POV
Afwezig staar ik voor me uit. Ik sta heel rustig tegen een tafel geleund. De meisjes waar Paul het over had gehad waren wel aardig, maar pas 12 en 13. Ik heb geen idee waar ze nu uithangen, maar dat maakt me echt niets uit. Ik word meestal al beschreven als de rustigste, dat is nu in elk geval wel terecht, al word ik vanbinnen helemaal gek. De zin die ze had gezegd... Het blijft maar door mijn hoofd spoken.
'Dani, alsjeblieft?', had ik haar gesmeekt.
'Nee, Liam.', had ze geantwoord. 'Nee. Het gaat echt niet zo. Het is uit. Sorry.' De zin blijft zich herhalen en herhalen, terwijl ik in het niets staar. Een vrolijke, hypere Niall komt naast me staan.
'Li! Li! Li!', roept hij in mijn oor. Die heeft vast al een glaasje op, zo te merken.
'Ja, ja. Ik hoor je wel.', mompel ik.
'Nou, ik en Louis zaten Paul te irriteren en nu wil hij dat we weggaan. Maar we willen nog niet naar huis, dus ga je mee naar de pub?' Ik mompel wat onverstaanbaars als antwoord. Niall lijkt iets door te krijgen van mijn afwezige bui. Fronsend kijkt hij me aan.
'Gaat het wel met je?'
'Ja hoor.' Ik glimlach flauwtjes. De blonde Ier blijft me bedenkelijk aankijken. 'Echt waar. Ik ga mee. Laten we de rest halen.' Ik duw me af van de tafel en loop langs hem heen op zoek naar de rest. Al snel vind ik Harry. Hij is hard aan het lachen en heeft zijn ogen gericht op een punt achter me. Ik kijk over mijn schouder. Oh nee!, is het eerste dat door mijn hoofd schiet. Louis staat op de tafel, helemaal los te gaan. Hij danst erop los en zingt luidkeels met de muziek mee, terwijl hij 'I love this song!' bij ieder nieuw liedje schreeuwt. Louis is sowieso al druk, maar als hij heeft gedronken is hij écht gestoord. En hij hoeft niet eens veel op te hebben om zo te worden. Ik overbrug de laatste afstand tot Harry en pak zonder iets te zeggen zijn arm. Ik trek hem mee en wil naar Louis lopen.
'Hé! Wat doe je nu? Li, laat me los! Ik wil nog niet naar huis! Trouwens, mijn drankje staat nog daar.' Hij doet een poging om zich los te trekken, maar ik houd hem stevig vast.
'Harry, je weet dat het geen zin heeft. We gaan nu Louis halen en daarna naar de pub, niet naar huis.' Ik kijk naar Harry om zijn reactie te peilen. Hij knikt kort en loopt nu vrijwillig met me mee. Ineens rukt hij zich los en rent van me weg, naar de tafel toe.
'Louis! We gaan naar de pub! Kom nou!', gilt hij. Louis reageert niet en zingt vrolijk verder.
'I'm your biggest fan, I'll follow you until you love me! Papa-paparazzi!', krijst hij. Het klinkt niet wat je noemt... Prettig. 'Baby, there's no other superstar! You know that I'll be, Papa-paparazzi!'
'Louhou!', zeurt Harry. 'Kom nouhou!'
'GAST! Laat me! Ik ben een superstar!'
'Ja, kom nou maar, supersukkel!', roept Zayn grijnzend.
'Superstar!', gilt Louis, maar springt wel van de tafel af, bovenop Zayn en samen vallen ze achterover over de bank. Waar ze vervolgens slap van de lach blijven liggen. Ik geloof dat ik de enige ben die nog nuchter is... Of iets wat daarop lijkt. Niall springt bij Zayn en Louis op de bank terwijl Harry rondhuppelt en een of ander vaag deuntje zingt.
'Pub, pub, pupperdiepub!', kirt hij. 'Kom jongens! Ik wil naar de puhub! Daar zijn meisjes!' Daarmee trekt hij wel wat aandacht, maar als het hem niet snel genoeg gaat sprint hij op hen af en pakt Louis en Niall beet en sleept ze van de bank. Louis begint verontwaardigd te krijsen, terwijl Niall nog harder begint te lachen. Dit ga ik echt niet meenemen naar welke pub, club of bar dan ook. Maar dat weten zij niet... Hm... Ik voel een plan opkomen...
'Ja! Jongens! Kom op!', roep ik.
'Wacht!', brult Niall en vlucht richting de keuken. 'DAAAAAG PAUWLIE!', horen we hem gillen. Zayn kijkt grijnzend naar de deuropening waardoor Niall de kamer weer komt binnenrennen.
'We kunnen!' En hij is al door de voordeur verdwenen. Snel volgen we zijn voorbeeld. Het duurt nog wel even voordat iedereen fatsoenlijk in de auto zit. Niall is zelf al achter in het midden gaan zitten. Zayn zit aan zijn rechterkant en Louis links. Die twee hangen elkaar weer ik de haren. En Zayn kijkt er weer grijnzend naar. Hij doet echt niets anders vanavond. Harry heeft het voor elkaar gekregen om weer voorin te zitten met de opmerking: 'Anders vind je mijn geheime "pubbiebubbie" nooit.' Misschien moeten we hem een keer laten nakijken...
Ik ga achter het stuur zitten, doe de deur dicht en doe mijn gordel om. Ik start de auto en rijd weg, nadat ik nog een keer had getoeterd.
Harry begint meteen instructies te geven over hoe ik naar zijn "geheime" pub moet rijden.
'Nu moet je rechtsaf en dan de tweede afslag op de rotonde nemen.', zegt Harry. Ik verbaas me erover dat hij de route kan herinneren in zijn dronken bui.
Ik besluit Harry's instructies een tijdje op te volgen. Totdat niemand meer op de weg en de route zou letten. Dan zou ik pas naar huis rijden. Zo krijg ik in ieder geval geen last van krijsende mensen in de auto die nog niet naar huis willen.
Tevreden met mijn idee wacht ik op de volgende instructie van Harry, maar het blijft stil. Ik werp een blik opzij en zie Harry, slapend. Het geluk is aan mijn kant vandaag. Ik kan nu al naar huis. Harry merkt nu toch niets en die drie achterin zijn te dronken om het te merken. Bovendien zijn Niall en Louis nog steeds aan het kibbelen en Zayn kijkt nog steeds geamuseerd toe.
Ik sla linksaf en kom wederom bij een rotonde. Dit maal neem ik de eerste afslag. Ik druk het gaspedaal verder in. Ik wil nu gewoon zo snel mogelijk thuis zijn, alleen. Dan kan ik aan haar woorden denken, de woorden die zich steeds herhalen in mijn hoofd. Ik zak weg in mijn gedachten.
'Boe!', schreeuwt Louis. Ik schrik op uit mijn gedachtestroom en draai me boos om.
'Lou, ik ben aan het rijden! Ik schrok me dood. Je kunt zo wel een ongeluk veroorzaken!', zeg ik kwaad.
'Sorry, ik wist niet dat je zo boos zou worden.', pruilt Louis. 'Maar je schrok wel! Haha!', roept hij daarna. Ik kijk snel even naar de weg, maar alles gaat nog goed. Ik kijk Louis weer aan en rol met mij ogen. Wat een hopeloos geval is het toch... Ik draai me terug om naar de weg en zie Harry wakker worden vanuit mijn ooghoeken. Het slapen heeft hem goed gedaan. Hij ziet er veel nuchterder uit. En zo doet hij ook.
Ik rijd verder. Ik kom op een weg met veel hoge bomen langs de berm. Plotseling worden Harry's ogen groot en hij gilt: 'Kijk uit!'. Ik trap vol op de rem. Een enorme klap, de airbag springt in mijn gezicht en de van komt tot stilstand. Holy shit...