Don't let me go ~ Harry Styles

Aan de rand van het ziekenhuis bed. Mijn hart klopte in mijn keel en ik gaf haar hand nog een kneepje.
“Don’t let me go.” Fluisterde ik haar toe. Ze reageerde er niet op. Ik kon haar niet loslaten! Ik wilde haar niet loslaten! Ik had al in geen tijden meer slaap gehad maar dat was het minste wat me nu uitmaakte.
“Just, please, don’t let me go.” Het enige wat ik in de afgelopen tijd tegen haar prevelde. Ik liet mijn andere hand door haar zijde zachte haren glijden. Ze was bleek, veel bleker dan normaal. Ik hoopte in mijn hart dat ze ooit de normale huidskleur terug zou krijgen. Ik hoopte dat het haar tijd nog niet was. Ik hoopte dat ze nog niet weggenomen zou worden. Ik zou er niet mee kunnen leven, ik weet niet wat ik zou doen als ze me los zou laten. Ik wilde er niet aan denken, het mocht niet! Een snik verlaatte mijn mond. Nog steeds geen reactie van haar. Ik wilde dat ze speels met har hand door mijn krullen ging. Dat alles was zoals vroeger. Ik wilde zoveel. En niks kon ik krijgen.
“Don’t let me go.” Prevelde ik nogmaals wanhopig. Weer verlieten een paar tranen mijn ogen. Ik zat hier nu al 24 uur. 24 uur zat ik bij haar, naast mijn bed. Ik durfde er niet aan te denken te slapen. Bang dat ze me dan zou verlaten. Als ik haar bij me zou kunnen hebben door wakker te blijven zou ik nooit meer slapen, maar ik wilde haar terug. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Nog steeds geen reactie. Nieuwe tranen rolden over mijn wangen en ik gaf een blik op het regelmatig piepende apparaat wat haar hartslag aangaf. Ik hoopte dat het altijd zo zou blijven piepen, regelmatig, als teken dat ze nog leefde. Bijna iedereen had de hoop opgegeven, ik niet. Ik wist dat ze het kon, ik wist dat ze kon vechten. Ik wist dat ze weer wakker zou kunnen worden. Ik wist dat we ons leven verder konden leven. Ik zette mijn hand in mijn krullen, zonder mijn andere hand weg te halen bij haar hand. Ik zou haar nooit meer los laten. Sommigen kwamen niet meer terug naar het ziekenhuis, omdat ze dachten dat het toch geen zin meer had. Ik had de zijkant van haar bed nooit verlaten. Haar ouders kwamen dagelijks terug. Maar daar bleef het bij. Iedereen zat thuis al te rouwen, ik niet. Ik had de hoop nog niet opgegeven. Ik keek haar aan en plantte een kus op haar koude lippen. Toen ging de piep niet over. De piep van het apparaat, waarvan ik had gewenst dat het altijd regelmatig zou blijven gaf een eentonige piep aan.
“NO! PLEASE! DON’T LET ME GO! PLEASE! STAY WITH ME! DON’T, DON’T LET ME GO!” Schreeuwde ik hysterisch. Dokters kwamen de kamer binnen en wilden me weg halen. Maar ik bleef haar hand vasthouden, de hand die steeds kouder aan ging voelen. Alsof het leven uit haar liep. Tranen liepen over mijn wangen en ik legde mijn hoofd op haar borst. Ik was hier niet klaar voor! Ze mocht niet weg zijn.
“NO! DON’T GIVE UP! DON’T LET ME GO!” Was het enige dat ik uitbracht. Mijn gedachten stonden bijna op nul. Het enige waar ik aan kon denken, was de liefde van mijn leven. In dat bed. Dood. Het mocht niet! Het kon niet! Een zuster pakte haar deken en legde het over haar hoofd heen waardoor ze compleet bedekt was.
“NO! NO!” Iets anders kon ik niet uitbrengen. De dokters hielden me vast en maakte mijn hand van de hare los. De laatste keer dat ik haar voelde. Ze hielden me tegen toen ze haar de kamer uitreden. Mij verslagen en huilend achterlaten. Datgene waar ik voor leefde was, dood. En ik kon het nooit meer terug krijgen. Het enige wat nog reageerden waren mijn ogen. Die alle tranen op mijn wangen produceerden..