Do you know

''Pim'' riep ik door het gebouw heen. Verschillende mensen keken op. Er waren weken verstreken. En wij waren verder gegaan. ''Ja Siy?'' vroeg de directeur aan mij. ''Sandra komt straks hea?'' hij zuchtte ''Ja'' mompelde hij en ging verder met zijn werk. Hij vond eht niet leuk als ik hem stoordde voor zo'n klein acefietje. Ik ging achter mijn bureau zitten. Ik bekeek de foto's een voor een. Zouden ze ons nog kennen? Ze hadden vele liedjes opnieuw gemaakt. Maar met geen woord gerept over ons. Wij waren ook verandert. Voor het erste in mijn hele leven had ik mijn haar geknipt wat nu net iets langer was dan mijn schouders. Het haar van Sandra was gaan groeien en was lichter geworden. We waren weer net zo vrolijk als altijd. En in onze ogen brandde een lichtje. De telefoon op mijn bureau ging. ''Siyana,Hitkrant kan ik u helpen?'' alweer die zin. ''Mevrouw er is een klant voor u'' werd er doorgegeven door de receptie beneden ''stuur maar door'' Ik liep opnieuw naar de directeur. Ik klopte liep naar binnen en gaf hem een brief. Die ik had ontvangen. Hij keek geergerd omhoog. ''Wat?'' vroeg ik verbaast. Pas toen zag ik de man aan zijn bureau. ''Siyana'' stelde ik me voor. ''Carlo van Wegen'' ik slikte even. Pim had me alles verteld over deze Carlo. Hij wilde mij hebben in zijn tijdschrift. Het tijdschrift wat niet goed liep. Toen ik terug was in mijn kamertje zag ik Sandra zitten. ''He meid'' lachtte ik naar haar vanuit de deuropening.Ze draaide om en lachtte terug. We waren echt verandert. Volwassen geworden. Sandra was hier voor haar studie. Toen ik hier kwam werken was toevallig geweest. ''Is er nog iets gebeurd hier?'' vroeg ik haar terwijl ik ging zitten. Ze schudde haar hoofd. Er werd op de deur geklopt. ''Ja'' riep ik en een man verscheen. ''Bureau?'' vroeg hij ik knikte en wees naar de plek aan de andere kant van de kleine kamer. Hij zette daar het bureatje neer. Sandra keek mij verbaasd aan. ''Je hebt proef tijd om hier te werken. Ik ben jouw persoonlijke baas'' zei ik haar. Ze werd blij in haar ogen. ''Pak je spullen'' zei ik lachend tegen haar. Ze rende naar buiten. Ik keek haar lachend na. ''Siyana?'' ik keek op ''Ja Fred?'' ''Jij houdt het volgende intervieuw'' Ik keek op en knikte naar hem ''al duidelijk wie?'' hij schudde zijn hoofd. ''Ik doe het samen met Sandra ik werk haar in okay?'' hij knikte van ja. Ik starte mijn laptop op. Ik plaatste er ook een op de bureau van Sandra. Ik klikte word aan. En maakte een paar vragen. Daarna op photoshop ontworp ik een paar bladen. Met de vragen als: naam,leeftijd etc. Boven het blad moesten ze een foto plaatsen die hier werd gemaakt. Ik wist niet hoeveel het er werden dus printte ik er 20. Mischien wat overdreven maar dan hadden we een voorraadje. Sandra kwam weer terug. Ze had 1 doos bij zich. ''Wauw een hele doos'' zei ik met sarsame in mijn stem. ''Ja haha'' lachtte ze. Ze keek mij verbaasd aan met een blik van Laptop?? Ik knikte. ''Nog een nieuwtje straks is je eerste intervieuw met mij'' ze keek even op. Ik keek haar gerustellend aan. We stonden op en liepen door de grote witte ruimte. ''Siyana'' ik keek om. ''Seth wat heb je voor me'' hij gaf me een doos. ''What te fack?'' mompelde ik. Ik opende de doos. Ik zag allemaal bladzijde's met allemaal de zelfde zin aan het begin. ''Lieve Siyana.'' ''Ze werden achtergehouden, ik moets het doen maar nu de bas er niet is geef ik hem je. Het zijn brieven voor jou en Sandra'' ik bedankte hem en samen met de doos en Sandra liepen we naar het intervieuw lokaal. Geen idee wat ons te wachten stond. We waren nieuwsgierig. Ik mocht het niet weten. Dus.. Eerst liepen we naar de balie waar allemaal snoep op stond met drinken. ''Suikervrij en gewoon snoep?'' vroeg Sandra zich verbaast af. ''Perongeluk kan ook'' hintte ik haar. Maar toen zag ik een gitaar een drumstel en een microfoon staan. ''Tokio hotel?'' vroeg Sandra aan mij. Ik haalde mijn schouders op. Ik ging op de groene bank zitten. Sandra plofte naast mij. Ik staldde mijn bladzijde's uit. ''Omstebeurt een vraag?'' vroeg ik haar. Ze knikte wat angstig. ''Dont'' zei ik haar. En toen vloog de klink naar beneden. Ik zuchtte opgelucht toen het Seth was. ''5 minuten'' gaf hij door en ging weer weg. En toen was het wachten op de onbekende gasten. Zenuwen gierden door mijn lijf. Niet wetend dat het iemand heel bekend was. Die mij niet meer zou herkennen. In een intervieuw zei je je naam wel. Maar er waren zoveel mensen die zo heette.