Hoofdstuk 26.

Vanuit Rein:

Alles is wit.
Het is stil, alleen de vogeltjes fluiten.
Er zijn allemaal bomen.
In de verte staat een boom,
zo mooi en glanzend.
Ik loop erheen,
ik loop, ik loop, ik loop.
Maar nooit kom ik bij de boom aan, nooit kan ik de boom aanraken.
Er is een schommel, er zit een meisje op.
Een mooi meisje.
Ze stapt van de schommel af en laat mij op de schommel.
Ik schommel, en schommel, en schommel.
Zo hoog als ik kan.
"Volg de duif, Dolly. Zij zal je de weg lijden.
Doei Doei Rein!" zegt ze en vliegt weg.
Ik spring van de schommel en Dolly vliegt weg.
Ik loop Dolly achterna en kijk om me heen.
De lucht is wit, groene bomen, gras, en een mooi stenen pad.
Het is mooi, ik wil hier eeuwen blijven.
Ik voel me gelukkig.
Ik weet niet hoelang geleden het is dat ik me zo gevoelt heb!
Dolly vliegt, en ik volg haar.
Ik ben bang,
bang dat ik eeuwig moet lopen,
bang dat ik nooit mag stoppen met lopen,
bang dat ik iedereen kwijt raak,
bang dat ik mijn ouders nooit meer zie,
bang dat ik niet verder kan met Mainstreet,
bang dat ik nooit meer met Sem kan spelen,
bang dat,
dat ik nooit meer thuis kom.
IK BEN BANG OM ALLES EN IEDEREEN KWIJT TE RAKEN!!
"Oehoe, oehoe." Dolly is blij, ze vliegt vrolijk rond en ik volg haar.
Ze stopt met vliegen en gaat in een boom zitten.
Ik klim ook omhoog, en als ik mijn voet net op een 5e stam zet, zie ik dat er iemand in de boom zit.
Wie is dat? "Je kent haar."
Waarom zit ze in een boom? "Omdat ze van je houd."
Waarom weet ik niet wie ze is? "Dat weet ik ook niet."
Iets of iemand reageert op mijn vragen?
Stel ik ze in het echt, of ik mijn gedachten?