That night

Iedereen was weg, behalve Joe en Sandra. Maar ik probeerde hun te negeren. Wat nogal moeilijk was. Zo ging de nacht voorbij en ze werd niet wakker. Wilde ze niet of kon ze niet? Laat haarzelf de keuze nemen. Maar laat haar wel weten dat ik hier ben. Ze zag zo bleek. Ze ademde niet vanuit haarzelf. De slangetjes zorgden ervoor. Had ze nou echt gesprongen voor mij?

''Sandra'' vroeg ik zachtjes, ze keek op. ''Waarom sprong ze''
''Siyana heeft zelfmoordneigingen. Ze vind zichzelf niet goed voor de wereld. Als iemand sterft die ze dierbaar is wilt zij ook dood. Haar ouders stierfen ook. En sindsdien zit ze in een internaat. Maar die eerste dag probeerde zich zelf al van kant te maken door zichtzelf te snijden of op te hangen. Dennis hielp haar''
Ik keek haar aan met grote ogen. Mijn adem stokte eventjes. Snel haalde ik weer adem. Een meisje kwam stil de kamer binnen. Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes. En ook Joe en Sandra hielden haar in de gaten. ''Het is okay hoor'' zei ze. Ik keek haar schuin aan. ''Ik ben een goede vriendin van haar.''
Was dat zo? Ik wist niets van wat ze had gedaan toen ik er slechter aan toe was. Wat had ze allemaal gedaan? De nacht brak aan en ze werd nog steeds niet wakker. Nu maaktte ik me wél zorgen. Sandra stond op en liep naar buiten de gang op. Ook zij was bezorgt. Al snel kwam ze terug met een dokter. Die controleerde haar even. En afwachtend keken we hem aan.
''Het gaat niet zo heel goed met de patient. Haar hersen maken overuren. En dat moet onmiddelijk stoppen al weten we nog niet hoe. Ze functioneren niet meer naar behoren. ''

Ik huiverde eventjes. Haar groene ogen waren gesloten. Ze had een vredige uitdrukking op haar gezicht. Er was nog niets ik wist het. De dokter leek te voelen dat ik meer wist. Iets wat hij altijd al had achtergehoduen.
''Siyana heeft zelfmoordpogingen geprobeerd, daarmee word ze gek verklaard'' ''NEE Dat is ze niet'' riep Sandra uit. Ik lachte ze beschermde haar net zoals ik. ''Ze denkt nu dat ze dood is.'' dat waren de dotkers laatsten woorden voorat hij wegliep. Het onbekende meisje trok wit weg en liep naar buiten. De fans stonden er nog steeds. Dat hoorde je. Was zij daar een van?
De deur ging opnieuw open dit keer kwamen mijn ouders er in. '''Waar is Frank?'' vroeg Joe zachtjes aan hun. ''Bij een vriendje'' hij praatte net iets te hard waardoor Siyana begon te kreunen. Ze greep naar haar hoofd maar werd niet wakker. ''Meneer Jonas'' bijna onze hele familie keek op. ''De patient'' vervolgde de zuster. ''U mag proberen te staan en een paar passen te zetten ik neem aan dat u hulp genoeg heeft'' ik knikte en ze liep weg. Ik stond voorzichtig op met mijn broer aan mijn zijde. Ik liep een paar wankelende stappen. En plofte toen weer terug op mijn bed. Liggen ging ik niet. Ik keek naar haar. Naar zij wat ze vroeger ooit was. Moest ik nu voelen wat zij voelde toen ik haar niet meer herkende? En wat als zij nooit meer herkennen zou? Wat als ze dat wél deed maar ze me volkomen negeerde??

Siyana zou nooit Siyana meer zijn als ze dat deed.

''Nick je mag even naar buiten er staan heel veel fans te wachten'' Ik keek op maar de zuster was alweer weg. Toen ik aangekleed was ik een joggingbroek en shirt. Voelde ik me net zo'n kleuter. Mijn moeder hield mijn hand vast. Ik liep rustig voor het geva dat. Ik liep naar buiten waar mijn fans overdovend stonden te gillen. ''Hoe gaat het met je'' vroeg een meisje aan mij persoonlijk.
''ligt eraan'' antwoorde ik mompelend. ''Gaan we terug'' vroeg ik aan mijn ouders ze knikten en hielpen me weer naar binnen. Ik ging op het bed van Siyana zitten en streek voer haar gezicht. Mijn ouders verlieten samen met Joe en Sandra de kamer. Ik hield van de r altijd al gedaan. Maar als ze nou echt dacht dat ze dood was zou ze dat dan ook gaan.

-Ouders-
''Hij houd echt van der he?'' ik keek mijn zoon even aan die rustig knikte.
''Siyana ook van hem toen hij ziek was'' zei Sandra.
''was hij ziek?'' vroeg mijn man naast me. ''Ja eventjes hij had zijn spuitjes niet genomen. Toen kwam Siyana over hem waken sinds die nacht veranderde alles''
Ik bleef stil en keek mijn zoon aan.



''Sinds die nacht''