003.

Elisabeth Rose.

"No way!" riep ik uit. "Jawel, een vriend van mijn vader werkt backstage en kan zeker een pasje krijgen voor jou." zei Harry.
"Maar ben je zeker dat je niet meekan, kun je niets verzinnen dat je je ouders niet hoeft te helpen." vroeg ik nog eens.
"Nee dat kan niet, mijn tante verhuist en ik moet echt helpen. Carly zal waarschijnlijk al beter zijn, dan kunnen jullie allebei backstage." zei Marcel. "I love you Marc." zei ik en knuffelde hem. "To." zei hij.
"Hoe zou Harry in het echt zijn?" vroeg ik. Marcel kon niet meer antwoorden door de luide bel die door de gangen klonk.
"Daar zul je wel achterkomen." fluisterde hij nog snel in mijn oor.
Marcel liep al door, maar ik was te diep in gedachten verzonken.
"Mevrouw Rose!" hoorde ik iemand roepen.
"Ja wow wat?!" zei ik nogal verschoten. "Heeft u een reden waarom u niet in de les bent?" Zei de kwade stem van Meneer Jane, hij was de onderdirectieur en controleerde de gangen altijd.
"Euhm, ik moest plassen." zei ik vlug. "Mag ik u gangpas dan zien?" vroeg hij.
"Natuurlijk." zei ik. Ik bedacht me dat ik nog een had zitten van vorig jaar deze zelfde dag dus moest ik gewoon het jaar even veranderen.
Ik draaide me met mijn rug naar hem toe en begon in mijn rugzak te grabbelen. Gevonden, snel nam ik een pen en veranderde het jaartal.
"Is het nog voor vandaag." vroeg hij ongeduldig.
"Ja alsjeblieft." zei ik en gaf het zelfzeker af.
"Zie ik er achterlijk uit Mevrouw Rose? De gangpasjes zijn van kleur veranderd dit jaar. Dus u hebt dit vervalst." zei hij.
Ik slikte even en stond al te wachten op mijn straf.
"Eerste schooldag en we hebben al nablijven, dit word een leuk jaar Miss Elisabeth. Ik zie je straks bij de directeur." zei hij en nam me bij mijn pols.
Als we bij de muziek lokaal kwam deed hij de deur open zonder kloppen. Hij duwde me naar binnen.
"Geef haar het hele jaar geen gangpas, als ze moet plassen doet ze het maar in haar broek." zei hij en smeet de deur terug toe.
"Beth gaat het?" vroeg Mevrouw Green. Ze was de liefste leerkracht van school, ik ging altijd bij haar op bezoek om over het pesten te praten. En voelde me zeer veilig bij haar.
"Ja." zei ik en nam plaats naast Marcel.
"Waar bleef je?" vroeg hij.
"Kwas aan het dagdromen, vervalste mijn gangpas en kreeg nablijven." vatte ik kort samen.
"Rotdag." zei hij.
"Ja, het is school wat had je verwacht." zuchtte ik.
"En het is nog maar net begonnen." zei hij.
Ik gaf hem een stamp met mijn elleboog. "Ik had wel verwacht dat je me wat moed in sprak." zei ik
"Sorry." zei hij
"Booth en Rose, jullie mogen een duet zingen." zei Mevrouw Green.
Ik keek Marcel geschrokken aan en hij zag er even geschrokken uit als mij.



HEEYY neem ook even een kijkje naar dit prachtige verhaal van mijn beste vriendin Jessica ! http://www.quizlet.nl/stories/118278/nobody-compares-louis-william-tomlinson/