Je herkent me niet.

'Ik..' Verder kwam ik niet want ik zweeg snel toen een groot zwart stinkbeest naar voor kwam. Hij gromde dreigend en ontblote zijn tanden. Weer had ik het gevoel dat ik dat eerder had meegemaakt. Hij kwam naar mij toe. Toen hij op geen meter van mij was, besloot ik wat ik ging doen. Ik maakte mij onzichtbaar. Iedereen keek verbaasd naar mij. Zij konden mij niet zien maar ik hen wel. Ik draaide me om en rende weg. Na 5 seconden verdween mijn greep op mijn gave en werd ik zichtbaar. 'Daar is ze! Ze rent weg!' Hoorde ik een stem zeggen. Ik ging me wel niet omdraaien om te kijken wie het was! Ik ben wel niet zot hoor! Ik dwong mijn benen om nog sneller te gaan. De wind speelde met mijn haar. Er verscheen een klein lachje op mijn gezicht. Wat hield ik toch van rennen. Plots sprongen twee stinkbeesten voor mij. Hen ogen kwamen me vaag bekend voor, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen waarom ze me vaag bekend waren. Ik ging door mijn knieëen en stoot af en ik sprong over de stinkbeesten. Ik wou ze geen hond noemen want dat was een belediging. Voor de hond toch. Ik lande ver voor ze en rende weer weg. Ik hoorde dat iedereen mij volgde. 1 iemand was heel snel en haalde mij met gemak in. Maar dan hadden ze niet op mij gerekend. Toen die persoon vlak achter me was, maakte ik een scherpe bocht naar links. Waardoor hij me vlak voorbij schoot. Ik hoorde de persoon vloeken en toen wist ik dat het Edward was. Mijn lach werd nog groter. Dachten ze echt dat ze mij zouden kunnen inhalen? Ik rende nog harder. Ik wist dat ik hier niet kon blijven. Het was veel te gevaarlijk. De enigste oplossing was om terug naar huis te gaan. Mijn thuis, de plek waar ik hoor. Mijn familie wacht op mij. Ik maakte nu een grote bocht naar links. En ik rende richting mijn thuis.
'Ze rent naar haar thuis!' Hoorde ik Edward roepen. Als ze nog wilden leven, zouden ze mij eigenlijk niet moeten volgen. Maar ja, als je maar de hersenen hebt van een gemiddelde hond. O nee dat is een belediging, voor de gemiddelde hond. Ik hoorde Edward boos grommen. Ik versnelde mijn pas. Ik wou dit probleem zo snel mogelijk opgelost hebben. En de oplossing voor dit probleem ligt bij mij thuis.
Na twee uren rennen kwam ik eindelijk ons gebied binnen.
'Morani! Marie!' Ik riep zo luid als ik kon. Ik rende nu richting de open plek.
'Waarom roept ze haar ontvoerder?' Hoorde ik Carlisle vragen. Ontvoerder? Waar hebben die het toch over vroeg ik me af. Toen ik op de open plek kwam zag ik Morani en Marie al staan. Ik rende naar ze toe. 'Arya!' Riep Marie bezorgd. Toen ik stil stond nam ze me in een knuffel. Toen ze me los liet nam Morani me in een knuffel.
'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij. Ik wou net antwoorden toen iemand boos begon te grommen. Morani keek naar degene die gromde.
'Jullie.' Zei hij woedend. Hij liet me los. Ik ging naast hem staan. Morani keek naar mij en lachte. 'Hoe lang ben je weggeweest?' Vroeg hij.
'Ik denk een uur 6-7.' Antwoordde Marie.
'En nu al heb je een groep vampiers die achter je aan zitten.' Hij schudde lachend zijn hoofd. 'We praten er thuis over.' Zei hij. Ik knikte instemmend.Hij richtte zijn blik op de vreemdelingen. O die zullen Er van lusten. Hehehe ik wou niet in hen schoenen staan. Morani zette een stap naar voor.
'Dit is ons gebied. Ik zou het op prijs stellen als jullie niet meer op ons gebied komen en niet in deze buurt jagen.' Zei Morani.
'En ga niet meer achter een van onze leden aan.' Vulde Marie aan.
'Hoort Arya bij jullie?' Vroeg Carlisle. Hij had ook een stap naar voor gezet. Ik wist het! Hij was de leider. Maar ik wist nog altijd niet hoe ze mij kennen.. Misschien weet Morani of Marie het. Mmmm, ik zal het ze straks eens vragen.
'Ze hoort bij ons' zei Morani op de toon die ik goed kende. Nu duldde hij totaal geen tegen spraak.
'Waarom herkent ze ons niet meer?' Vroeg Jasper. Er ontsnapte mij een zucht.
'Ze herinnert zich niets meer van haar mensenleven.' Zei Morani. Had ik ze dan gekend? Ik keek ze nieuwsgierig aan. Maar die nieuwsgierigheid verdween al snel.
'Dat is goed ook anders zou ze zich nog kunnen herinneren hoe jullie haar onbeschermd hebben gelaten.' Zei Marie. Ik wist totaal niet waar ze het over hadden, maar Marie en Morani kennende zal ik straks, als de bezoekers/ Vreemdelingen weg zijn, mijn uitleg krijgen.