~Rose~ 35

Ik liep naast Elisabeth naar de ruimte waar we moesten zijn en was blij dat Nathan zich niet opdrong door constant naast me te lopen. Hij liep achter me en alle drie waren we geruisloos. Ik kon niet geloven wat er vandaag was gebeurd en nu ik stil door de gangen liep kwam het besef pas. Mijn ouders vonden het nodig om me naar een verrekte afkickkliniek te sturen! Ik zette mijn nagels in mijn handpalmen en mijn knokkels werden wit. Ik dwong mezelf te kalmeren, maar tegelijk wilde ik dat niet. Ik zou mijn ouders niet normaal meer kunnen aankijken, niet te geloven dat ze me dit aandeden. Toch had ik mezelf beloofd dat ik geen onrust te schoppen en me gewoon aan het programma te houden. Ongeveer in elk verhaal van anderen waar een afkickkliniek werd genoemd was er wel een kind dat doordraaide en iemand aanvloog en vervolgens in een isoleer gedeelte terecht kwam. Dat zou waarschijnlijk ook betekenen dat het langer duurde voor ik weg was dus ik besloot me gewoon rustig te houden en de vragen maar gewoon te beantwoorden. We liepen de ruimte binnen en alle stoelen stonden in een kring. Ik grinnikte zachtjes, net alsof ik weer in groep een of twee zat.
“Nathan, help jij haar met hoe de regels gaan voorderest?” Vroeg Elisabeth aan Nathan. Nathan knikte glimlachend en liep naar me toe. Hij trok me mee naar een stoel en wees er naar.
“Dit is een stoel, hier moet je op zitten.” Zei hij met een serieuze gezichtsuitdrukking en een kinderlijk stemmetje. Ik keek hem wenkbrauw ophalend aan.
“Dankje..” Zei ik zo serieus mogelijk terug en ik ging zitten op de stoel die hij had aangewezen. Nathan grijnsde en ging naast me zitten. De kamer was ondertussen redelijk gevuld. Een vrouw rond de veertig kwam binnen. Waarschijnlijk nog iets ouder. Ze ging zitten en keek of iedereen er was. Toen begon ze.
“We hebben vandaag vijf nieuwe.” Glimlachte ze. De manier waarop ze glimlachte. Ik rilde, ook die stond in mijn hoofd al op het lijstje van mensen die ik niet mocht. Dit ging een lange les worden. Of hoe het ook zou mogen heetten.
“Donderdag is er iemand binnengekomen, Charlotte.” Het meisje tilde trillerig haar hand op. Maar haar gezicht was neutraal dus waarschijnlijk kwam dat niet door de zenuwen.
“Vertel iedereen maar waarom je hier zit Charlotte.” De manier waarop ze het zei maakte me weer boos, ik keek om me heen en was gelukkig niet de enige.
“Drugsverslaving.” Mompelde ze, meer zei ze niet. De vrouw knikte en keek naar de volgende op e lijst.
“vrijdag is Olivia binnengekomen, waarom zit jij hier?”
“Cocaïneverslaving” Piepte Olivia. Opnieuw knikte de vrouw en ging gewoon verder met de lijst.
“Dan zijn Zondag Ethan en Chloe binnengekomen. Ethan waarom zit jij hier?”
“Ik heb een gameverslaving.” Hij zat op zijn stoel met zijn handen gevouwen terwijl zijn duimen onrustig om elkaar heen draaiden. Dat hij een game verslaving had verklaarde dus een hoop.
“En Chloe, waarom zit jij hier?”
“Ik heb een Alcoholverslaving..” Zei Chloe onzeker. Opnieuw knikte de vrouw en ging verder met het lijstje.
“Als laatst hebben we Jenna, Jenna waarom zit jij hier?” De hele groep keek me aan en ik kreeg het vreselijk benauwd.
“Ik snijd mezelf.” Het was nog maar net verstaanbaar en het was met name een reeks piepjes die uit mijn mond kwamen.
“Dan gaan we nu verder met het discussieren over jullie problemen.” De manier waarop ze ‘problemen’ uitsprak maakte me misselijk en kwaad.
“Wie heeft er nog meer een snij probleem net als Jenna?” Nathan stak zijn hand in de lucht, en net toen ik dacht dat hij de enige zou zijn gingen er langzaam nog twee handen de lucht in. Ik nam de gezichten in me op maar herkende ze natuurlijk niet.
“Wie wilt vertellen waarom ze zichzelf snijden?” Mijn hand haalde ik direct naar beneden. De nadere twee volgden snel behalve die van Nathan. De vrouw glimlachte aardig naar Nathan.
“Vertel jij maar Nathan.” Knikte ze hem toe.
“Ik heb ook een drugsprobleem, mijn vader is altijd dronken en heeft me ook een paar keer mishandeld, mijn moeder was bijna nooit thuis en ik had foute vrienden, niemand die me tegen hield met ze om te gaan. Ze boden me drugs aan en zo ben ik het blijven gebruiken, mijn vriendin heeft me uiteindelijk hierheen gestuurd. Zonder dat ze wist dat ik mezelf ook sneed. Het kwam gewoon door alles, mijn altijd dronken vader die me soms ook sloeg, ik kreeg geen liefde van mijn ouders en mijn vrienden waren slecht, door mijn drugsgebruik werd het contact met mijn vriendin ook slechter. Dus ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond in deze wereld.” Ik keek hem even sprakeloos aan. Ik weet niet maar het verhaal raakte me. De vrouw knikte alleen maar weer en ging terug naar Chloe.
“Wie heeft net als Chloe een alcohol probleem?”
Toen ze alle nieuwelingen had gehad en net als bij mij, het er uitgebreid over had gehad mochten we gaan. Ik was van plan naar mijn kamer te gaan. Want de emoties van vandaag brandden achter mijn ogen. Nathan keek me aan.
“Gaat het wel?” Voeg hij bezorgd. Ik knikte en glimlachte een beetje.
“Ja, hoor.” Nathan schudde zijn hoofd.
“Jenna, we kennen allemaal dat smoesje, kom op wat is er aan de hand?” Ik zuchtte.
“Gewoon, ik weet niet, het zijn gewoon mijn hormonen denk ik, het is een beetje veel, vandaag hier binnengebracht door mijn vader en dan net die sessie.” Nathan knikte begrijpelijk. Ik had echt verwacht dat hij me een aanstelster vond. Dat ik overdreef, maar dat was niet zo. En dat deed me goed. Misschien dat ik het nog wel goed zou kunnen vinden met Nathan. Voor ik het wist voelde ik twee sterke armen rond me. En toen begonnen de tranen te vloeien.