That's Extortion!

Voor een paar seconden staar ik Marco ongelovig aan. Dat kan hij toch niet serieus menen?! Heftig schud ik mijn hoofd.
‘Nee, nu niet, nooit niet!’ zeg ik resoluut.
‘Jawel, toch wel. En wel nu!’ zegt hij streng. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Wie denk jij wel niet dat je bent, mijn vader?! Nee, sorry. Ik heb een goede reden waarom ik weg ben gegaan uit die hel. Jij hebt mij niets te zeggen!’ Mijn handen trillen van woede.
‘Ik ben jouw coach en ik kan je zo uit de competitie schrijven,’ antwoordt hij met een gemene grijns op zijn gezicht. Oké, he’s going down! Ik wil al op hem afstormen als Naminé hem een klap in zijn gezicht geeft. Verwonderd kijk ik haar aan.
‘Dat is chantage!’ gilt ze. ‘En trouwens, waar is meneer Kaulitz als hij excuses wilt?!’ Achter ons wordt gekucht. Met een ruk draaien we ons om.
‘Hier is meneer Kaulitz,’ zegt hij droog. Ik probeer hem even serieus aan te kijken, wat moeilijk gaat aangezien hij een blauw oog heeft, een dikke lip, een waarschijnlijk net gestopte bloedneus en een flinke blauwe plek op zijn kaak. Ik hou me niet langer meer in en schater het uit, wat ervoor zorgt dat Naminé me een klap tegen mijn arm geeft.
‘Hou je in,’ grinnikt ze. ‘Het is hartstikke sneu, hoe moet hij zich nu nog gaan vertonen?’
‘Simpel, alle fans springen boven op hem en geven hem een kusje tegen de pijn! Zal die player heus niet zo erg vinden!’ Ze bijt op haar lip en buigt wat voorover om haar grijns te verbergen.
‘Ga je het nog doen?’ moppert Marco.
‘Wat, moet ik hem een kusje geven?’ Met een dom gezicht kijk ik hem aan, waardoor Naminé het nu wel uitschatert. Marco kijkt me chagrijnig aan.
‘Biedt je excuses aan!’ Ik word stil van de blik die hij erbij werpt. Ik denk vlug na. Als ik het doe, dan ben ik gewoon niet meer ik, maar als ik het niet doe, dan heb ik een probleem met Marco en kan ik dus niet meer fatsoenlijk kickboksen. Een gefrustreerd kreetje ontsnapt uit mijn mond.
‘Oké, sorry!’ zeg ik en ik rol met mijn ogen. Tom grijnst. Nu voelt hij zich zeker heel wat.
‘TOMMI!’ gilt opeens iemand vanuit de deuropening. Verbaasd kijk ik langs de jongen met de grote kleren en zie een andere jongen staan met een gigantisch kapsel en met een zonnebril op. Hij ziet er belachelijk uit.
‘Wie is dat?’ mompelt Naminé naar me. De jongen doet zijn zonnebril af.
‘Beter gezegd: wat is dat?!’ De jongen - of tenminste, ik denk dat het een jongen is – ziet er nogal vrouwelijk uit, om het zo maar te zeggen.
‘Wie heeft je dat aangedaan?’ vraagt de jongen overstuur terwijl hij bezorgd het gehavende gezicht van Tom bekijkt. Tom zegt niets.
‘Ik! En wie mag jij dan wel niet zijn…?’ zeg ik stoer en sla mijn armen over elkaar. De jongen gaat voor me staan. Hij is toch wel erg groot.
‘Ik ben Bill, Bill Kaulitz. Tweelingbroer van Tom en zanger van Tokio Hotel,’ stelt hij zichzelf voor.
‘Interessant hoor,’ mompel ik. Naminé giechelt. ‘Geef je lieve broer nu maar een knuffel, anders gaat hij nog janken.’ De tweeling kijkt me met samengeknepen ogen aan.
‘En waarom zou ik gaan janken?’ snauwt Tom.
‘Omdat je zojuist in elkaar bent geslagen door een meisje!’ grijns ik. Bill kijkt even ongelovig van Tom naar mij en weer terug.
‘Serieus?’ Ik knik. Hij schiet in de lach. Hij steekt zijn hand naar me uit, die ik maar gewoon aanneem. ‘Dankjewel dat ik dit heb mogen meemaken,’ lacht hij.