~Rose~ 34

Ik liep achter Elisabeth aan naar de eetzaal. Er stonden lange tafels. Net alsof ik gewoon op school zat. Alleen iedereen zat netjes achter een tafeltje en stond niet gezellig te kletsen. Er waren een paar groepjes die rustig met elkaar praatten maar het was over het algemeen rustig en absoluut niet zo rumoerig als op school. Je kon elkaar tenminste horen. Elisabeth bracht me naar de kantine en duwde een plaat in mijn handen. Het leek net alsof ik in een Amerikaanse school was dus. Ik liep langs de keuzes. Het was geen vreselijk eten en er zaten best wat lekkere dingen tussen. Ik zette een paar bordjes op mijn plaat, een met twee broodjes. Een bordje met een paar stukken fruit. Ook kwam er een pakje drinken op mijn plaat te staan en een bakje yoghurt. Ik pakte bestek en een klein pakje hagelslag goed voor een broodje. Ik ging zitten op de plek die Elisabeth aanwees en ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Iedereen zat hier om een rede. Ik zette mijn plaat op tafel en ging zitten. Een paar blikken gingen richting mij maar wendde, gelukkig, snel af. Toch voelde ik dat een paar ogen mij bleven aanstaren. Ik keek op en zag een blonde jongen met blauwe ogen zitten. Hij was knap maar best mager, eigenlijk te mager.
“Waarom zit jij hier?” Vroeg hij me. Hij bleef ondertussen naar zijn bord kijken en at gewoon aslof hij de vraag niet had gesteld, maar ik had het geluid uit zien mond horen komen en had zijn lippen zien bewegen. Ik keek om me heen, ik vond het moeilijk mijn problemen zomaar te vertellen. Hij keek op en zag de ongemakkelijke blik in mijn ogen. Hij leunde iets naar voren en legde zijn armen voor de helft op tafel. Zijn handen lagen richting mij samengevouwen.
“Ik zit hier vanwege een drugs probleem, ook snijd ik mezelf.” Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij strekte zijn arm en liet zonder schaamte zijn littekens zien, er zaten geen verse bij.
“Nu jij.” Zei hij bijna dwingend.
“Ik ook, nouja, niet vanwege drugs.. Eh, ik snijd mezelf ook enzo.” Zei ik verward en ook nog steeds ongemakkelijk. Ik voelde me een beetje geïntimideerd bij de jongen. Ik beet op mijn lip en keek naar mijn bord en begon een van mijn broodjes open te snijden.
“Laat eens zien.” Zei de jongen. Hij liet alles klinken met nieuwsgierigheid maar ook zo nonchalant. Ik schudde een heel klein beetje in paniek mijn hoofd van nee. De jongen draaide verveeld met zijn ogen.
“Iedereen zit hier met een rede, je hoeft je niet te schamen en niemand zal je vooroordelen want iedereen heeft hier zijn eigen probleem en begrijpt elkaar. Ook al ben jij niet drugs verslaafd weet je hoe het voelt, hoe verslavend het zou kunnen zijn. Want jij hebt je eigen drugs, jezelf snijden, je weet hoe iets fouts zo verslavend kan zijn dat je niet kan stoppen.” Ik rechte mijn rug een beetje.
“Ik zit hier onterecht, ik ben niet verslaafd, als ik wil kan ik stoppen.” De jongen draaide opnieuw met zijn ogen.
“Je bent nieuw hier he?” Hij keek me aan. Ik knikte verbaasd mijn hoofd.
“Hoe weet je dat?” Vroeg ik iets zachter. De jongen lachte.
“Je hebt je verslaving nog niet onder ogen gezien, dat is een van de eerste dingen dat je hier leert. Hoe lang zit je al in deze gevangenis?”
“Dit is mijn eerste dag.” Zei ik zacht. De jongen knikte.
“Wat heb je zo?”
“Groepstherapie.”
“Ik ook, misschien hebben we wel hetzelfde rooster.” Grijnsde de jongen. Ik wist niet hpe ik hier op moest antwoorden.
“Hoe heet je?” Vroeg de jongen.
“Jenna.” Antwoorde ik kort. Het voelde alsof ik niemand hier kon vertrouwen.
“Aangenaam Jenna, mijn naam is Nathan.” Glimlachte hij. Ik knikte. Nathan, het paste wel bij hem. Nathan richtte zich weer op zijn eten en at rustig verder en ook ik at verder zonder een woord te zeggen. Ik smeerde mijn tweede broodje, ik smeerde het, met een mes. Ik beet op mijn lip en keek om me heen.
“Lukt niet, ze pakken je.” Ik keek op en zag dat Nathan naar me keek. Hoe wist hij dat ik daar aan dacht? Nathan grinnikte, vooral de nieuwelingen worden gecontroleerd voordat ze een kamer uitgaan. En kijk om je heen, allemaal toezichthouders.” Ik keek op en zag inderdaad een aantal volwassenen goed op iedereen letten, ik legde het mes weer terug op mijn bord. Misschien later proberen, als het nodig was. Na een tijdje werd er wat door de zaal gezegd.
“Mensen die groepstherapie A of B doen moeten verzamelen.” A of B? Ik wist niet eens welke groep ik had! Gelukkig kwam Elisabeth er al aan.
“Je bent B, ik loop wel mee, aangezien dit je eerste dag is.” Ze keek op om te kijken wie er om me heen zaten.
“Hey Nathan!” Glimlachte ze aardig. Nathan glimlachte zwakjes en gaf een hoofdknikje als begroeting.
“Hoe gaat het nu met je?” Vroeg ze. Nathan haalde zijn schouders op.
“Nja, het gaat wel goed denk ik, ik ben eerlijk gezegd bang om straks weer weg te gaan, bang terug te vallen.” Elisabeth knikte begrijpend haar hoofd. Net toen ze mij wilde meenemen stond Nathan ook op.
“Ik ben ook groep B.” En hij gaf me een knipoog. Ik glimlachte zwakjes, niet wetende wat ik ervan moest vinden.