Wishing for a fallen star

Ik zag Siyana vaagjes buiten het raam hangen. Ik wou dat niet.
‘Dit is kan niet’, zei ik en ik wou weer naar binnen lopen. Maar nu zag ik dat ze aan het zingen was. Dat zou zo ophouden en uitlopen tot een val partij. Maar toen draaide ze zich om en liep weg. Joe, Kevin en ik bleven nog even buiten staan. En daar was ze dan.
‘Wat was er’, vroeg ik. Siyana schudde haar hoofd hevig en liep weg. Ik rende achter haar aann.
‘Siy, ga naar het strand, ga even uitwaaien, vergeet even alles’, zei ik. Siyana keek mij aan en ze knikte, voor de eerste keer van de dag vandaag. Ik gaf haar een $1 om de bus te nemen. Ik bleef achter met Joe en Kevin. De bus arriveerde en Siyana nam de bus naar het strand. Ik was blij dat ze nu even tijd voor haarzelf kreeg. Ik zwaaide naar haar en wendde me weer tot de twee andere jongens.
‘Ik ben blij dat jullie niet zo veel is overkomen, anders zou ik net zo zijn geweest als Siyana, al ben ik dit vanbinnen’, zei ik. ‘Ik weet wat Siyana denkt en voelt, ik voel gewoon hetzelfde, zolang kennen wij elkaar al’. Joe knikte en klemde zijn arm in de mijne. Ik snapte niet dat daar daarnet nog een heleboek naalden in zaten. Ik had echt medelijden met Siyana. De jongens en ik sstapten verder, totdat er een menigte aan kwam rennen. Die hun cast op het nieuws had gezien. Ze begonnen hun longen eruit te gillen. Ik voelde dat Joe in mijn handen kneep en ik zag Kevin zijn ogen half dicht knijpen. Op dit moment zou je Big Rob natuurlijk nodig hebben. We liepen er langs. Maar toen zagen Joe en Kevin iets. Iets wat ik niet kon zien, iets wat ik nog niet kende. Joe liet mijn hand los en Kevin en Joe renden er naar toe. Een grote hond kwam naar hun toe rennen. Nu wist ik wie ze waren. Het waren zijn ouders. Nu werd ik zenuwachtig, ik liep er nogal langzaam naar toe Joe en Kevin waren aan het praten en ik zag hun kleine broertje ook. Hij was echt schattig. Ik probeerde even om hun mee te lopen, maar dat kon niet, zonder dat ik het wist had Joe mijn hand gepakt en ik werd meegesleept naar zijn ouders. Ik stond nu voor zijn ouders. Wat moest ik doen?
‘Nou dit is de Sandra waar ik over heb verteld’, zei Joe lachend. Zijn moeder en zijn vader keken mij aan. Ik zuchtte. Ik had er nu eigenlijk geen zin in dus ik zette een fake-smile op. De moeder van Joe schudde de hand.
‘Ik ben Denise, de moeder van de jongens’, zei ze. Ze lette volgens mij helemaal niet op mijn gezicht. ‘Dit is mijn man, Kevin Sr. en dit is Frankie’. Ik keek ze allemaal even lachend aan.
‘Waar is Siyana?’, vroeg Kevin sr. Hij had vast ook al wat over haar gehoord.
‘Ze was zo van streek dat ik haar naar het strand heb gestuurd om uit te waaien’, zei ik. Denise knikte. Dat kon ze wel begrijpen. Ik kon nu niet weten hoe zijn ouders zich nu voelden. Verschrikkelijk als je zoon in coma ligt.
‘Laten we naar binnen gaan’, zei Kevin sr. Joe en Kevin knikte. Ik ging ook wel mee. Ik wou hem liever niet nog een keer zien. Maar Joe was bij mij. Hij was bij mij voor altijd. We liepen gezamenlijk naar binnen. We gingen weer naar de kamer van Nick. Ik schrok weer toen ik hem zag liggen. Ik zag dat Denise en Paul ook instortten. Toen zag ik een papier liggen. Met Siyana’s handschrift. Ze had het vast achtergelaten. Ik las hete ven door. Ik kreeg een traan in mijn oog. Niemand lette daar ok. Ik neuriede even. Dat was het liedje die Siyana zong toen ze uit het raam hing. Ik vond het mooi. Erg mooi. Ze moest volhouden. Ze moest denken dat Nick weer wakker zou worden, dat ze lang en gelukkig met hem kon gaan leven. Hold On, Siyana.