Herfst

Het was Herfst. De bladeren aan de bomen kregen een bruinachtige kleur, het werd frisser buiten en er stond een lekker windje. Herfst was altijd Oliver zijn lievelingsseizoen geweest. Misschien omdat het klimaat het meest geschikt was om Quidditch te spelen. In de winter was het erg koud als je op je bezem vloog, maar in de zomer veel te warm. Met herfst was het weer perfect. Oliver zag, verbazingwekkend genoeg, geen veranderingen wat betreft Percy. Aan de ene kant was het een opluchting, aan de andere kant vond hij het raar. Misschien was herfst wel gewoon een raar seizoen. Oliver was er wel achter waarom hij steeds op Percy lette. Hij vond hem leuk. Niet alleen leuk als zijn beste vriend, maar als meer dan dat. Hij was verliefd op Percy. Eerst was hij opgelucht geweest dat hij er eindelijk achter was wat er aan de hand was, maar daarna was Oliver compleet geflipt. Hij vond het raar, wie werd er nou verliefd op zijn beste vriend? Dat was niet het enige probleem, een ander probleem was ook dat Percy een jongen was. En hijzelf ook.

Percy zat op zijn bed, dit keer zonder boek of enig ander schoolwerk. Het verbaasde Oliver. Hij had in de gaten dat hij aan het staren was en wendde daarom zijn gezicht af. Helaas had Percy het al gezien. "Hallo Oliver." glimlachte hij. Glimlachen deed Percy maar zelden, maar van de keren dat hij het wel deed genoot Oliver. "Hey Perce." Er volgde een kleine, maar absoluut geen ongemakkelijke stilte. "Ben je al klaar met dat schoolproject?" vroeg Oliver nieuwsgierig. Nou ja, eigenlijk was hij niet echt nieuwsgierig, hij wilde gewoon een onderwerp hebben om over te praten. "Nee. Maar dankzij jou weet ik er nu al een paar." antwoordde Percy. Oliver fronste, hij had niets gedaan maar had Percy toch geholpen. "Dankzij mij? Ik heb niets gezegd." De geamuseerde lach die Oliver het laatst had gezien in de Lente kwam ineens terug. "Ik ben slim genoeg om het in de gaten te hebben, Oliver."

Wat in de gaten te hebben? Percy had de nadenkende blik van Oliver blijkbaar gezien, want hij stond op van zijn eigen bed en nam naast zijn beste vriend plaats. "Toen je in de winter zei dat mensen truien gingen dragen vond ik dat nog niet zo raar, want wel meer mensen doen dat." Nu begreep Oliver waar Percy heen wilde. "Toen je in de lente mompelde dat blauwe ogen vrolijker keken vond ik het al vreemd. Dus ik vertelde jou dat je zei dat ogen vrolijker keken. Ik begon al een vermoeden te krijgen." Oliver's hart begon sneller te kloppen, hij wist het. Er was geen twijfel mogelijk. "Tot slot zei je in de zomer dat rood haar lichter werd, dat was het moment waarop ik het zeker wist. Je had het over mij." maakte Percy zijn verhaal af. Oliver begon te merken dat zijn wangen heet werden. Het zou hem niets verbazen als ze ook knalrood waren. "D-dat klopt.." gaf Oliver verlegen toe.

"Ik voel hetzelfde." Dit antwoord was alles behalve wat Oliver verwacht had. De roodharige jongen boog voorover en kuste Oliver. Duizenden gedachten gingen door zijn hoofd, maar het deed er allemaal niet toe. Hij kuste Percy. Percy hield van hem en hij hield ook van Percy. Het kon gewoon niet mooier. Na wat voor Oliver maar een paar seconden duurde, werd de kus verbroken. Glimlachend keken de twee jongens elkaar aan. Jep, herfst was echt wel hun favoriete seizoen.