Proloog.

Ik stond in een kamer. Een witte, kleine, sombere kamer. Wachtend. Op de uitslag van de dokter. Ik zat een beetje met mijn haar te spelen toen plotseling de dokter binnenkwam.

"Nicole"?

Ik stond op om naar het kamertje te gaan, tot mijn moeder me opeens vastpakte.
"Weet je zeker dat ik niet mee hoef"? vroeg ze met tranen in haar ogen.
Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde mijn moeder niet bezorgd maken al wist ik zelf wel dat het goed fout zat. Mijn moeder maakte moeilijk haar hand los van de mijne. Toen liep ik naar het kamertje.
"Uhm, ik weet niet zozeer hoe ik dit moet vertellen.." zei de dokter.
Vanaf dat moment wist ik zeker: Ik heb een beperking of ziekte.
"We hebben je bloed gecontroleerd.. en de uitslag daarvan was schokkend.."
"Je hebt een ziekte."
Zie je wel! Ik wist het, ik stond op met tranen in mijn ogen en liep weg. Best dom eigenlijk, aangezien ik niet weet wat voor ziekte ik heb.
Mijn moeder wilde achter me aan komen maar ik kwam al terug. Dapper liep ik het kamertje weer in.

"Je hebt kanker.."
Mijn moeder stond in de deuropening en kwam naar me toe. Samen hebben we wel een uur zitten janken. Nadat we waren uitgehuild wist ik dat het echt waar was.. Ik moet er mee leven. En dat was het begin van alle echo's en testen die ik moest doorstaan. Ik wist dat het een moeilijke strijd werd maar ik zou het hoe dan ook overleven.