Chapter 41

Ik schrik me dood als ik zie dat Niall gewoon rechtop zit in zijn bed. Gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik loop naar hem toe en als ik mijn mond wil opendoen om iets te zeggen, gaat mijn gsm voor de duizendste keer vannacht af om te melden dat mijn batterij leeg is. Ik zucht. Niall ziet me zuchten en grijnst naar me. Ik richt m’n blik weer op hem en glimlach waterig. “Heb je alles gehoord wat ik daarstraks zei?” vraag ik twijfelend. Hij knikt en staart naar de achterkant van zijn bed. Mijn ogen worden groot. Alles? Ook dat stuk waarin ik zeg dat ik van hem hou? O-oow… “A-Alles?” stotter ik. Weer knikt hij langzaam. Ik sla mijn ogen neer. Shit. Waarom heb ik dat ook gezegd? “Is het waar? Van Lien?” vraagt hij dan op fluistertoon. Ik knik. Man, we hebben echt allebei iets met knikken!

Ik loop langzaam nog wat dichterbij en ga op de rand van zijn bed zitten. Ik kijk hem aan. De vrolijke twinkeling in zijn ogen heeft plaats gemaakt voor een onzekere twinkeling. God, wat is hij knap. Ik kijk van zijn ogen naar zijn lippen en terug. Hij kijkt van mijn ogen naar mijn lippen en terug. God, dit ga ik echt niet overleven. Voor ik het weet liggen zijn lippen op de mijne. Zijn lippen passen perfect. Ik leg mijn handen achter zijn hoofd en woel zachtjes door zijn haar. Ik voel hem glimlachen door onze kus door, waardoor ik zelf ook moet glimlachen. Ons momentje wordt verstoord doordat iemand de deur opendoet. Van de schrik springen we een meter uit elkaar. Dit was niet hoe ik in gedachte had onze kus te stoppen.