Zomer

Het was een zomer, zoals een zomer hoorde te zijn. Erg heet. Vogels floten en vlogen vrolijk in het rond. Diverse bloemen in allerlei kleuren stonden in het gras te pralen en er was niemand die nu nog binnen zat. Ook was de lucht blauwer dan normaal, met geen enkele wolk aan de lucht. Het was een perfecte zomerdag. En Percy.. Tja. Zijn haar had een lichtere kleur rood aangenomen, waarschijnlijk door de felle zon. Verder was hij nu altijd buiten bij het meer te vinden, waar niemand hem stoorde, aangezien er maar weinigen waren wie van die plek afwisten. Één van die weinigen was Oliver. Hij wist dat Percy bij het meer te vinden was, dus besloot hij om zijn beste vriend te vergezellen.

Percy zag Oliver aankomen en begroette hem met de “Hallo Oliver” waarmee hij Oliver altijd begroette. Het was een soort van standaard geworden. Oliver glimlachte en nam in het gras naast Percy plaats. Het zachtjes golven van het water voor hem gaf hem een rustig gevoel. “Nog steeds hetzelfde boek aan het lezen?” vroeg Oliver met mijn ogen gesloten. Percy knikte, maar zag daarna dat Oliver dat niet kon zien, aangezien zijn ogen gesloten waren. “Ja, het project gaat over het hele jaar.” zei hij toen. “Aha.” mompelde Oliver vaag. Toen hij zijn ogen open deed meende hij een wolk te zien in de vorm van een Quidditchveld, maar dat was absoluut onmogelijk. Mm, zijn enthousiasme over Quidditch liet hem hallucineren

“Wat verandert er in de zomer?” vroeg Percy ineens. Hij had zijn ogen losgescheurd van de letters in zijn boek en keek Oliver nu aan. “Mm.. Eens even nadenken.” Hij wilde op een goed antwoord komen, maar kon alleen maar denken aan het rode haar van Percy, dat steeds iets lichter leek te worden. “Het menselijk ro- ehm, haar wordt lichter.” zei Oliver overdreven serieus, wat me een lach van Percy opleverde. Toch had hij zich versproken, waar hij hard van baalde. Het was elk seizoen nog voorgekomen en Oliver hoopte vurig dat Percy niets door had. Al kon dat haast niet anders, aangezien hij niet normaal slim was. “Dat ik daar niet aan gedacht had.” antwoordde de roodharige jongen. Dit keer niet met een geamuseerde lach, maar met een tevreden grijns.

Percy meldde dat hij weg moest, wat ervoor zorgde dat Oliver alleen bij het meer was. Hij probeerde te denken aan een goede reden waarom hij toch steeds dingen zei die met Percy te maken hadden. Helaas kon hij geen enkele zinnige reden vinden. Hij zocht in de bibliotheek naar 'obsessief gedrag' maar kon daarover natuurlijk niets vinden. Welke idioot maakt er nou een boek over dat onderwerp? Niemand dus. Oliver wist niet meer wat hij moest doen en besloot het dan toch maar op te geven. Dat probleem loste zichzelf wel op, toch? Hij liep richting de leerlingenkamer en ging op bed zitten. Dit helpte ook niet echt, aangezien Percy op het bed dat naast de zijne stond zat. Oliver wilde zijn blik van Percy afscheuren, maar het lukte simpelweg niet. Het leek wel alsof zijn blikveld bestond uit Percy, en niets meer. Hij zuchtte en wist met veel moeite toch naar het plafond te kijken. Er was echt iets mis.