~Rose~ 33

Elisabeth haalde me al snel in en ging voor me lopen. Ze sloeg een gang rechts af waar eens om de drie meter een deur te zien was. Ze liep de gang door en ergens, driekwart op de gang stopte ze en stopte een sleutel in het slot van een deur. Mooi, ik kon hem op zijn minst op slot doen? Elisabeth keek me aan en leek mijn gedachten te lezen. De kamers zijn alleen op slot wanneer ze niet worden gebruikt. Oftewel, je kamer kan niet op slot pas na dertig dagen weer als je behandeling erop zit. Ik zuchtte overdreven en rolde met mijn ogen.. Vreselijk! Elisabeth liep met me mee de kamer binnen. Ik moest eerlijk toegeven, het was een mooie kamer, ik had echt verwacht dat het een vreselijke en verrotte kamer was. Met een doorgezakt bed en een beschimmelde niet werkende verwarming waardoor het daar zelfs in de zomer koud zou zien maar dat was alles behalve dat. Het was een mooie kamer. Een zwart eenpersoons bed van hout en wit beddengoed. Een zacht wit vloerkleed sierde de koude houten vloer. Het zag er mooi uit en toch simpel, wat te begrijpen was. De muren waren gewoon wit en er stonden voorderest twee kasten in mijn kamer. Een voor spullen de ander voor kleding. Ook stond er nog een kleine tv op mijn kamer. Elisabeth legde uit dat alles dagelijks werd nagekeken voor de zekerheid, ook vertelde ze dat de tv maar een beperkt aantal zenders had. Ze keek op haar horloge.
“Over een kwartier gaan we eten. Ik loop dan wel even mee. Eerst laat ik de rest in je kamer zien.” Ik knikte. We liepen een andere deur door en kwamen in een kleine persoonlijke badkamer. Een toilet en een douche. En een paar opgehangen plankjes voor douche spullen. Een kleine spiegel sierde een van de muren waaronder ook een kleine plank was gemonteerd. Zoals ik al zei, met de kamer kon ik absoluut wel leven dat was zeker het probleem niet. Elisabeth liet me even rondkijken voor vijf minuten maar merkte toen pop dat we echt even het rooster moesten bekijken. Ik knikte zonder iets te zeggen e kwam naast haar zitten op het bed.
“Dus over tien minuten gaan we eten daarna heb je groepstherapie, als je terug komt heeft je vader hoogstwaarschijnlijk je spullen gebracht. Ze liet de rest van mijn rooster zien, drie keer per week groepstherapie en twee keer per week een één op één gesprek met een psycholoog. Ook had ik eens per week Psycho-educatie en motivatie training. Ik keek Elisabeth vragend aan.
“Uhm, wat is dat?” Vroeg ik vragend.
“Er word gediscussieerd over wat nu echt je probleem is, we hopen dat je er daardoor beter over kunt praten en er zelf beter mee om kan gaan, we hebben het daar over de voor en nadelen van wat je doet.” Ik keek haar geïrriteerd aan, alsof ik me er beter door ging voelen als ik erover ging praten met anderen. Als laatste op mijn rooster stond er multi-familietherapie. Opnieuw keek ik de vrouw vragend aan. Elisabeth glimlachte lief naar me, bij haar vond ik dat als enige niet irritant, ik hoopte dat ik veel met haar te maken kon hebben.
“Het is gewoon gezins therapie maar dan met meerdere gezinnen tegelijk.” Glimlachte ze. Gelukkig wist ik ongeveer wel wat gezinstherapie was. Maar dat stelde me niet bepaald meer op mijn gemak. Ik met mijn ouders praten over mijn probleem? Gesproken over het ergste wat me kon overkomen. Opnieuw keek Elisabeth op haar horloge.
“Laten we maar meteen gaan, anders komen we nog te laat voor het eten. De eerste keer zullen ze het je nog wel vergeven, maar daarna mag je niet mee eten als je te laat bent hoor.” Ze grinnikte en ik keek haar vragend aan. Haar blik peilend om te kijken of ze een grapje maakte. Ze keek me aan en zag dat ik niet wist of ze een grapje maakte.
“Ik maak maar een grapje.” Glimlachte ze en ze gaf me een speelse knipoog. En ik kon het niet laten dan even een glimlach op mijn gezicht laten vormen.