||O67
||The Forbidden Forest
||Winter||
Het was vreemd dat wanneer je op het randje van de uitputting balanceerde de dingen zo helder konden zijn. Het leek of mijn ogen waren geopend en ik de dingen voor het eerst zag zoals ze waren, want geloof me, hiervoor was ik blind geweest. Het leek kristalhelder dat ik gelijk was aan degene die me al die jaren voor had gehouden dat ik een monster was. Het was helder dat ik dat zag door Draco, de jongen waar ik van hield, want ook dat leek plotseling heel logische. Het was dom van me dat ik nooit zelf in alle hevigheid had beseft dat ik geen moordenares was. Ook Spring, Autumn en Summer waren dat niet. Mensen deden het zelf. Ze waren ongeduldig, onnadenkend en opvliegend.
Maar mensen hadden ook goede kanten, want was het niet eens mens waardoor ik hier nu nog levend en wel stond. Was het geen mens die had voorkomen dat de wereld zou vergaan. En was het dan ook geen mens die het hart van een godin had weten te veroveren.
Ja de bewoners van de aarde waren een apart en koppig volk, maar tussen hen waren ook moedige en dappere mensen die veel liefde konden geven en die dingen konden veranderen. Niet alleen Draco, er moesten er meer zijn. Honderden en duizenden meer. En ik had me veel aangetrokken van hun negativiteit, het besef dat ook de andere drie Seasons daar mee te kampen moesten hebben maakte dat ik me gelijk voelde aan hen.
Dus terwijl ik daar stond, in een poging Draco te beschermen, leerde ik te begrijpen. En dat moest te zien zijn in mijn ogen want Summer bleef staan en kalmeerde. Ze staarde me diep in mijn ogen en in plaats van deze af te slaan keek ik terug en liet haar zien wat ik zag in de hoop dat zij de euforie zou voelen die ik voelde. Maar ze stond daar maar, met ongeloof in haar ogen en zachtjes schudde ze haar hoofd.“Je begrijpt.” Zei ze zacht, en ik knikte enkel. Een vreemd tintelend gevoel leek te ontstaan vanuit het binnenste van mijn ziel. Eerst heel subtiel maar met elke hartslag leek het sterker te worden. Warmte. Warmte vulde elke ader in mijn lichaam en het verdreef de kou die er sinds mijn geboorte had genesteld.
“Maar als je begrijpt ben je niet meer wie je was.” Hoorde ik Summer verbijsterd zeggen. En ze had gelijk. Want met de warmte kwam de kleur. Een blos op mijn wangen, de blauwe kleur ogen van het soort wat je vaker ziet en zelfs mijn haar leek op te leven naar een warmere teint.
De verandering trok door en ik merkte dat de lege diepten van mijn magie dichtgroeiden. Het werd niet aangevuld maar ik voelde de brandende leegte ook niet meer. Het was gewoon verdwenen. Ik voelde me bijna normaal.
Plotseling was het stil. Zo stil dat ik eerst niet begreep wat er gaande was en het zorgde er voor dat ik verbaasd om me heen keek, zoekend naar waarom ik me ineens zo anders voelde in mijn hoofd. Toen ik besefte wat het was brak er meteen een glimlach door op mijn lippen. Summer deinde achteruit, totaal uit het veld geslagen en overduidelijk begrijpend wat er was gebeurd.
De miljoenen stemmen in mijn hoofd waren weg. Eindelijk na honderden jaren waren ze gestopt met praten en in mijn hoofd kon ik nu alleen mijn eigen gedachten ontdekken. Wederom met tranen in mijn ogen keek ik op naar wat ooit mijn zussen en lotgenoten waren geweest.
“Ik ben vrij.” Fluisterde ik.
Maar mensen hadden ook goede kanten, want was het niet eens mens waardoor ik hier nu nog levend en wel stond. Was het geen mens die had voorkomen dat de wereld zou vergaan. En was het dan ook geen mens die het hart van een godin had weten te veroveren.
Ja de bewoners van de aarde waren een apart en koppig volk, maar tussen hen waren ook moedige en dappere mensen die veel liefde konden geven en die dingen konden veranderen. Niet alleen Draco, er moesten er meer zijn. Honderden en duizenden meer. En ik had me veel aangetrokken van hun negativiteit, het besef dat ook de andere drie Seasons daar mee te kampen moesten hebben maakte dat ik me gelijk voelde aan hen.
Dus terwijl ik daar stond, in een poging Draco te beschermen, leerde ik te begrijpen. En dat moest te zien zijn in mijn ogen want Summer bleef staan en kalmeerde. Ze staarde me diep in mijn ogen en in plaats van deze af te slaan keek ik terug en liet haar zien wat ik zag in de hoop dat zij de euforie zou voelen die ik voelde. Maar ze stond daar maar, met ongeloof in haar ogen en zachtjes schudde ze haar hoofd.“Je begrijpt.” Zei ze zacht, en ik knikte enkel. Een vreemd tintelend gevoel leek te ontstaan vanuit het binnenste van mijn ziel. Eerst heel subtiel maar met elke hartslag leek het sterker te worden. Warmte. Warmte vulde elke ader in mijn lichaam en het verdreef de kou die er sinds mijn geboorte had genesteld.
“Maar als je begrijpt ben je niet meer wie je was.” Hoorde ik Summer verbijsterd zeggen. En ze had gelijk. Want met de warmte kwam de kleur. Een blos op mijn wangen, de blauwe kleur ogen van het soort wat je vaker ziet en zelfs mijn haar leek op te leven naar een warmere teint.
De verandering trok door en ik merkte dat de lege diepten van mijn magie dichtgroeiden. Het werd niet aangevuld maar ik voelde de brandende leegte ook niet meer. Het was gewoon verdwenen. Ik voelde me bijna normaal.
Plotseling was het stil. Zo stil dat ik eerst niet begreep wat er gaande was en het zorgde er voor dat ik verbaasd om me heen keek, zoekend naar waarom ik me ineens zo anders voelde in mijn hoofd. Toen ik besefte wat het was brak er meteen een glimlach door op mijn lippen. Summer deinde achteruit, totaal uit het veld geslagen en overduidelijk begrijpend wat er was gebeurd.
De miljoenen stemmen in mijn hoofd waren weg. Eindelijk na honderden jaren waren ze gestopt met praten en in mijn hoofd kon ik nu alleen mijn eigen gedachten ontdekken. Wederom met tranen in mijn ogen keek ik op naar wat ooit mijn zussen en lotgenoten waren geweest.
“Ik ben vrij.” Fluisterde ik.
Reageer (14)
Omgg ik wil weten hoe dit afloopt!
1 decennium geledenOMGG is ze een mens??
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar hey ik ben weg geweest! Wat ben ik blij dat je terug bent.
1 decennium geleden