Lente

Ook in de lente was er verandering zichtbaar. Veel bomen kregen hun bladeren weer terug, in een ietwat witte kleur. Op het schoolterrein zag je hier en daar al leerlingen die buiten zaten, ook al was het nog niet de temperatuur die Oliver lekker vond. Ook in dit seizoen zag hij hoe Percy veranderde. Hij was niet meer altijd te vinden in de leerlingenkamer, af en toe zat hij ook buiten. Uiteraard dan wel met een boek in zijn handen. Ook de uitdrukking op Percy’s gezicht was vrolijker dan in de winter. Nu wist Oliver dat dit bij heel veel mensen zo was, maar hij lette er maar bij één specifiek iemand op. En die iemand was zijn beste vriend.

Dit keer was het niet Oliver die naar Percy toe kwam, maar Percy die naar Oliver toe kwam. Alweer met hetzelfde boek als de vorige keer in zijn hand. “Oh, hé Perce!” zei Oliver opgewekt toen hij zag wie er naast hem was komen zitten. Ze bevonden zich tegen een dikke eikenboom, een fijne plek om te zitten. “Hallo Oliver.” De bruinharige jongen glimlachte en vroeg zich af waarom Percy naar hem toe was gekomen. “Mooi weer hè?” vroeg Percy. Het was niet waarvoor Percy gekomen was, maar hij wilde eerst een gesprek opbouwen. “Ehm, jahoor.” Eigenlijk was er niet veel bijzonders aan het weer. “Dus, wat wil je nu echt van me, Percival Weasley?” vroeg Oliver, waarna hij een poging deed om serieus te kijken. Daar slaagde hij maar half in, dus kwam het eruit te zien als een soort van mislukte grijns. Percy lachte om het gezicht van zijn beste vriend, maar kwam toen uiteindelijk wel met zijn vraag.

“Kun jij nog iets bedenken wat er verandert in de lente?” Natuurlijk wist Percy genoeg veranderingen, maar hij was bezig met een plan. Oliver wist niets van dat plan en hij wilde Percy graag helpen met zijn project. Alleen moest hem weer hetzelfde gebeuren als die ene keer in de winter. “Ehm..” Hij dacht goed na. Percy’s blauwe ogen keken vrolijker.. “Wat zeg je precies? Ogen kijken vrolijker?” Merlin, dacht Oliver. Hij had zijn gedachten hardop uitgesproken, alweer. “Ja. Mensen kijken vrolijker als de winter voorbij is.” verzon Oliver. “Hmm. Dat is een goede verandering. Bedankt Oliver.” Alweer die geamuseerde lach was te vinden op Percy’s gezicht, en Oliver vroeg zich af of Percy dacht dat het er aantrekkelijk uitzag of zoiets (wat het stiekem ook wel deed). Hij glimlachte maar, aangezien hij niet wist wat hij moest antwoorden.

Oliver had besloten om weer naar de leerlingenkamer te gaan en zat nu zuchtend op de bank. Alweer lette hij zo veel op Percy, en alweer hoopte hij dat het niet werd opgemerkt. Wat betekende het? Dat was hetgeen wat Oliver zich sterk afvroeg, aangezien hij nog nooit zoiets had meegemaakt. Het leek wel een beetje op een van zijn crushes in jaar drie, maar daarbij had hij lang niet zulk obsessief gedrag vertoond. Maar als het leek op die crushes, betekende dat dan.. Nee, dat was gewoon onmogelijk. Toch bleef hij er steeds maar weer aan denken en kreeg hij het een paar weken lang niet uit zijn hoofd.