De 100e Hongerspelen - 230

“Waar is Peli Holaine?” Snow kwam het hoofdkwartier van de spelmakers in.
“Niet hier, waarschijnlijk bij de Spotgaai”, zei Amethyst.
“Hopelijk doet die haar dochter geen kwaad”, merkte iemand op.
“Waarom zou de Spotgaai?”
“Heeft u dat niet gezien dan?”, vroeg Amethyst verbaasd. “Die Seija uit zeven is dood, en die Kayla uit vijf zwaar gewond.” Snow grijnsde.
“Dat maakt mijn dag meteen heel wat beter. Hoe is het gebeurd?”
“Seija is uitgegleden tussen de boobytraps van de beroeps, Kayla probeerde haar te redden.”
“Jammer, ik hoopte op een gevecht.” Snow schudde zijn hoofd.
“In elk geval is het een zware klap voor die groep”, zei iemand.
“Dat is waar, dan had die regen toch nog enig nut, nu ze plots nog een kaart hadden. Maar goed, ik kom nog wel een keer terug, in de hoop dat Peli Holaine er dan wel is.”

***

’s Avonds verscheen het gezicht van Seija in de lucht, allemaal keken ze ernaar. Een gemis overspoelde de groep, Seija was de eerste van hen geweest, zij had Rue gered bij de hoorn, ze had de kaart gehad, ze was de eerste geweest met wie Vania en Ian konden opschieten.
“Het spijt me”, snikte Odette. “Ik wou niet…” Vania keek even verbaasd op.
“Het is oké”, fluisterde ze, door haar eigen tranen heen. “We weten dat het niet expres was.”
“Maar…”
“Odette, van iedereen hier, was Seija de laatste die iets van jou te vrezen had, ze heeft je al die tijd verdedigd.”
“Ik, ik, ik voel me zo…” Ze moest even naar het juiste woord zoeken. “Schuldig, geloof ik”, fluisterde ze. Vania glimlachte door haar tranen heen.
“Dat is goed, het bewijst dat je een hart hebt.” Ongelovig keek Odette haar aan.
“Maar ik ben een beroeps!”
“Dat was je”, zei Vania zacht. “Nu ben je één van ons.”