De 100e Hongerspelen - 229

“Wie laat je allemaal berechten?”, vroeg Adriënne zacht. Katniss haalde diep adem, ze haatte het dit te moeten zeggen.

“Persoonlijk sleep ik alle spelmakers en iedereen die betrokken was bij de Hongerspelen en ons niet heeft geholpen, voor de rechtbank, al wil dat niet zeggen dat meteen iedereen gestraft wordt. Maar ik vind dat de volledige bevolking van Panem het recht heeft om anderen te laten berechten. Iedereen kan een brief schrijven met een officiële aanklacht en een reden en al die personen zullen berecht worden.”
“Ik dus ook”, fluisterde Adriënne.
“En ik misschien”, zei Peli. Katniss keek het groepje rond.
“Ik kan geen dictator zijn, ik wil het volk aan het woord laten”, zei ze zacht. “Denk niet dat ik jullie in de gevangenis wil laten gooien, maar ik heb er over nagedacht en ik ga niemand gratie verlenen. Voor iedereen dezelfde wetten.” Ze haatte haar eigen besluit, ze wilde graag sommige mensen veilig stellen, maar ze kon het niet.
“Dat is het eerlijkste”, vond Haymitch. “Maar wat doen we met iedereen die al door Snow gestraft is?”
“Voor iedereen uit zijn privé-gevangenis zoeken we zelf uit wat we verder met hen doen, maar de meesten krijgen gewoon de verzorging die ze nodig hebben en laten we nadien gaan.”
“Mam ook?”, vroeg Adriënne meteen.
“Ja”, zei Katniss met een glimlach. “Beloofd. De andere gevangenen mogen zelf een verzoek tot een nieuw proces indienen als ze menen dat Snow hen onrechtvaardig behandeld heeft. Voor de avoxen zoek ik later een oplossing, maar voorlopig krijgen ze meer eten, meer vrije tijd en het recht om hun familie te bezoeken.”
“Laat je hen tussen dat vuil werken dan?”, vroeg Peli. “Maar…”
“Liever niet, maar ik heb voorlopig geen andere oplossing”, zei Katniss. “Uiteindelijk wil ik de meesten van hen ook vrijlaten, maar dat kan natuurlijk niet meteen. Al wel minder erg werk, zo ver dat kan.”
“En buiten die berechtingen, wat ga je nog doen met die verkiezingen?”

***

“Mama, mama, wat is er gebeurd?” Vania wenkte Odette en Ian om Kayla naar de grot te brengen. Zelf ving ze Rue op.
“Tante Kayla is gewond”, zei Vania zacht. “Heel erg.”
“Ze gaat toch niet dood hé?”, vroeg het kleine meisje.
“Ik weet het niet, Rue”, zei Vania zacht. “En tante Seija… Seija is dood.”
“NEE! Nee, mama, tante Seija mag niet dood zijn!”
“Het spijt me, Rue”, zei Vania zacht. Ze trok het meisje tegen zich aan en durfde zelf eindelijk haar tranen te laten lopen. “Het spijt me.”