De 100e Hongerspelen - 228

“Ik weet het”, zei Odette. “Als ze nog meer bloed verliest… Ik geef haar hooguit nog een paar dagen, Vania.”

“Misschien is dat net genoeg”, zei Vania zacht. Ze keek Odette aan. “Ik begrijp wat je wil zeggen, Odette, je wilt haar dit lijden besparen.” Odette knikte aarzelend. “Maar ik zou het mezelf niet vergeven als we niet op z’n minst probeerden.”
“We weten dat onze mentoren er alles aan doen ons hier zo snel mogelijk uit te halen”, zei Ian. “We moeten een poging wagen.”
“Goed”, zei Odette zacht. “Wat moeten we nu doen?”
“Haar wonden afbinden, allemaal, en het bloeden zo veel mogelijk stelpen. We moeten haar meenemen naar de grotten.”
“Maar als je alles afbindt…”
“Sterven er ledematen af, ja”, zei Vania. “Dat weet iedereen, maar we maken het zo snel mogelijk weer los. Haar leven is het belangrijkste nu. Ian, zoek dunne takken en maak ze schoon. Odette, ik heb verband nodig, veel.” Zelf ging Vania de omliggende struiken afzoeken naar bruikbare planten. Planten tegen de koorts, om het bloeden te stelpen, om wonden te ontsmetten, planten met pijnstillende kracht. Ze vond ze tot haar verbazing allemaal.
Een uur laten waren Kayla’s wonden zo goed mogelijk verzorgd en tilden Ian en Odette haar op. Met een laatste blik op Seija vertrokken ze. Hun rugzakken waren goed gevuld, dat wel, maar dat leek nu even zo onbelangrijk…

***

“Hoe dan ook, als we verkiezingen gaan houden, moeten we goed weten hoe we alles gaan regelen als ik win”, zei Katniss. “Zodat ze weten waarvoor ze kiezen.”
“Berechtingen, in elk geval”, zei Inne. “Snow als eerste.”
“Dus moeten we een rechtbank samenstellen”, zei Katniss. “Hoe doen we dat?”
“Afgevaardigden laten komen uit elk district”, opperde Gale. “En nog een paar personen die wij kiezen. We laten het volk stemmen over de schuld, wij kiezen de straf.”
“Niet wij persoonlijk”, zei Peli. “We moeten wetten opstellen over de straffen en anderen die laten uitspreken.”
“Alleen voor Snow staat het al vast”, vulde Katniss aan. “En zijn vader.”
“Wie laat je allemaal berechten?”, vroeg Adriënne zacht. Katniss haalde diep adem, ze haatte het dit te moeten zeggen.