De 100e Hongerspelen - 226

Katniss liep opgelucht de kamer uit, alle gesprekken met gevangenen voorbij. Alleen de oude Cray en Annie zouden er niet bij zijn op het gesprek met Snow, dan hadden ze nog steeds een behoorlijk grote groep.
Haar opgeluchte stemming verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze de gezichten van de anderen zag. Vragend keek ze om zich heen. Het was Johanna die haar keel schraapte.
“Seija is dood.”
“Wat?! Maar, hoe… Ik dacht dat ze veilig waren!”
“Kayla is zwaar gewond, we moeten opschieten, Odette geeft haar nog hooguit een paar dagen”, zei Haymitch. “Seija was uitgegleden bij de voorraden van de beroeps, tussen alle vallen. Kayla probeerde haar te redden, maar ze maakte geen kans. Seija was op slag dood.”
“Oh.” Katniss beet op haar lip. “Hoe reageren de anderen?”
“Ian neemt Odette niets kwalijk, gelukkig. Hij is nu de anderen gaan verwittigen.”

***

“Ian!” Vania sprong op toen ze hem alleen het bos uit zag komen, zonder rugzak. Hijgend leunde Ian tegen een boom, hij had zo hard gelopen als hij kon.
“Seija is dood, een ongeluk, uitgeschoven.”
“Vast door die Odette”, concludeerde Xandrijn meteen. Ian schudde zijn hoofd.
“Nee, ze kon er niets aan doen.”
“Waar zijn de anderen? En de spullen?”, vroeg Vania.
“Kayla, Kayla probeerde Seija te redden, ze is zwaargewond. Odette zorgt voor haar, ze zei dat we haar niet konden verplaatsten, dat ik jou moest halen voor verzorging.”
“Ik haal meteen mijn spullen”, zei Vania. Ze keek naar Xandrijn. “Jij blijft hier, bij Rue.” Xandrijn knikte met tegenzin, dit was zijn kans om weg te lopen, wist hij, maar dat kon hij Rue niet aandoen. Hij kon haar niet alleen laten en niet meenemen. En hij besefte maar al te goed dat ze samen sterker stonden, ondanks zijn woede op Odette.