32~

‘Belle, het eten is- wat doe jij hier?’ Monroe kijkt William boos aan en werpt een verwarde blik op mij. ‘Hij helpt me.’ Zeg ik terwijl ik naar het nu zo-goed-als schone bord wijs. Vanaf Monroe’s kant komt iets wat op een grom lijkt terwijl zijn ogen gefixeerd op William staan. Ik kijk van de een naar de ander. Gek genoeg heb ik het idee dat er iets speelt tussen die twee. Alsof ze elkaar al langer kennen. Ik schud de gedachte weg. ‘Willie, écht super bedankt voor het helpen.’ Zijn pretogen focussen zich weer op mij. ‘Geen probleem Belletje.’ Ja, Belletje. Dat is de nickname die hij me gegeven heeft. Hij vindt hem natuurlijk helemaal hilarisch, maar ik vind het maar niets. William doet plots iets onverwachts, hij knuffelt me. Recht voor de ogen van Monroe. Iets in me schaamt zich, dat Monroe dit moet zien. En het andere deel in me denkt: “Lekker puh Monroe.” ‘See ya.’ Hij geeft me een knipoog en schuift zijn handen in zijn zakken. Hij draait zich om en loopt rustig verder. ‘Belletje.’ Herhaalt Monroe de nickname terwijl hij zijn hoofd schudt. ‘Wat eten we?’ Vraag ik terwijl ik de emmer en sponzen bij elkaar raap. Ik krijg geen reactie en draai me weer om naar de deur. Tuurlijk, die is hem al weer gepeert. Sta ik weer lekker tegen mezelf te praten. Ik kijk om me heen of iemand het heeft gezien, gelukkig niet.

‘Dat ruikt heerlijk.’ Half kwijlend loop ik de keuken binnen. ‘Heb jij dat gekookt?’ Vraag ik Monroe als ik zie dat hij de enige in de keuken is. Hij negeert me. Oh, érg volwassen. De zijdeur van de keuken gaat open en Elike komt binnen. ‘Oh, Monroe! Dat ruikt verrukkelijk.’ Ze drukt een kus op Monroe zijn voorhoofd. Zijn wangen inmiddels knal rood, ik denk dat dat alleen maar versterkt wordt door mijn gegrinnik. ‘Monroe hier is niet alleen een eter, hij is ook zeker een koker. Ik heb het altijd zijn verborgen gave genoemd.’ Monroe glimlacht naar Elike. ‘Één van de vele verborgen gaves.’ Ze grinniken beide. Alsof ik de grap gemist heb, wát ik ook heb. ‘Is het bijna klaar?’ Verstoor ik hun tante-neef moment. Ik heb meteen spijt van mijn onderbreking want de blik die Monroe me schenkt zal ik niet snel vergeten. Meteen staar ik beschaamd naar mijn schoenen. Waarom ben ik altijd zo “awkward” bij mensen. Ik draai me om en loop alvast naar de tafel. Elike volgt mijn voorbeeld. Samen wachten we tot de “masterchef” ons het voedsel brengt.