Hoofdstuk 5

Ik kijk nadrukkelijk naar het plafon zolang Joop met mijn arm bezig is. Zou die gast zijn tong verloren hebben of zoiets? Hij zegt in elk geval weinig. Het plafon is verder niet erg interessant. Je kan niet eens zien of het hard of zacht is. Of misschien hebben ze ook wel alleen in de hal een zacht plafon. Stiekem wil ik het heel graag aanraken. Maar het is te hoog en waarschijnlijk is het ook wel gewoon een heel vreemde behoefte. Waarom zou je in vredesnaam een plafon aan willen raken? Oké omdat ze het over een zacht plafon hebben en je nou eenmaal wilt weten hoe zacht het dan is. Dat is toch eigenlijk best logisch? Ja joh enorm logisch.
‘Oke aan het eind van de middag hebben we een uitslag.’ Zegt Samantha tevreden. Ik had niet eens gemerkt dat hij klaar was door mijn gepeins over het plafon. Heeft het toch nog nut gehad.
‘Krijg ik dan nu een rondleiding?’ Vraag ik met een enorme glimlach. Samantha grinnikt.
‘Wat wil je eerst zien?’ Vraagt ze.
‘Eeuhm..’ Wat is dat nou weer voor vraag? ‘Gewoon alles?’
‘Ik laat je anders wel eerst je kamer zien.’ Stelt Samantha voor.
‘O, nee kan dat alsjeblieft als laatste? Dan kan ik meteen mijn spullen uit gaan pakken als we klaar zijn.’ Smeek ik.
‘Maar dat is niet nodig hoor. Jullie spullen worden al uitgepakt.’ Ik erger me aan haar eeuwige vriendelijke glimlach.
‘Ow.’ Zeg ik lichtelijk teleurgesteld. Hopelijk doen ze het een beetje overzichtelijk dat ik straks niet naar alles op zoek moet. Niet dat het echt overzichtelijk was geworden als ik het zelf had gedaan hoor. Tenminste voor hun niet voor mij wel natuurlijk. Ik onthoud meestal wel waar ik dingen neerpleur.
‘Maar als je het echt wil eindigen we de rondleiding wel met jou slaapkamer. Ik snap best dat je daar wel wat langer rond zou willen kijken.’ Jeeh!
‘Wat dacht je er van als we je eens aan de grote baas voorstellen?’ Weet je.. Zoals ze dat zegt klinkt het niet erg alsof ik echt geadopteerd ben. Waar het toch al niet op leek.
‘Oke.’ Zeg ik dus maar met mijn: “ik-ben-echt-heel-lief-adopteer-me-alstublieft-glimlachje”. Ik wil wel weten wat er wel met me gebeurd als ik dan niet echt geadopteerd ben. Maar ik ben zo verstandig om maar niks te vragen. Ik kan ook niet brutaal zijn. Soms. Als ik er hard mijn best voor doe.
Ik kijk vreemd op om het gezicht van de grote baas. Ik had toch wel gedacht dat hij wat ouder zou zijn. Maar iedereen lijkt hier jong te zijn. Nou ja tenminste de drie mensen die ik ontmoet heb dan.
‘Ik ben Paulette.’ Stel ik me met hetzelfde neppen glimlachje voor. Hij neemt mijn hand vriendelijk aan.
‘Charles. Ik regel de boel hier allemaal.’ Zegt hij.
‘Welke boel?’ Vraag ik en ik probeer niet brutaal de klinken. Hij werpt een hulpzoekende blik op Samantha.
‘Dat leggen we je later allemaal uit.’ Probeert ze me zoet te houden.
‘Maar ik wil het graag nu weten.’ Zeg ik zo beleefd mogelijk met een glimlachje.
‘Morgen.’ Beloofd ze. ‘Charles moet weer door met het werk.’ Maar in plaats van door te gaan met zijn werk pakt Charles Samantha ruw bij de arm en trekt haar mee naar de hoek van de kamer.