Hoofdstuk 3.

De slee raasde weer door de bossen heen en het was alleen dankzij Nanook en Akino dat ze niet volop tegen een boom waren geknald. Kyra kon zelf nauwelijks zien waar ze heen gingen en de bomen raasde aan haar voorbij. Onderweg sloeg er een tak tegen haar gezicht en uit voorzorg ging ze wat lager staan, zodat dat niet weer zou gebeuren. Na een tijdje reden ze weer langs de rivier die ook achter haar huis stroomde en hier durfde Kyra weer rechtop te staan, er waren geen bomen dicht bij genoeg om haar weer te slaan.
Het eerste wat zichtbaar werd was de rook die uit de schoorsteen naar de hemellichten zweefde. Daarna kwam het huisje als een zwarte stip tevoorschijn. De wolven begonnen wat rustiger te rennen en uiteindelijk stonden ze helemaal stil voor het huisje. Kyra stapte af en sprak de wolven dankbaar toe toen zij hun losmaakte van hun harnassen. Kyra tilde vervolgens de moeder van de poolvosjes op en liep met haar naar binnen. Met haar schouder duwde ze haar deur open en legde de moeder neer op de bank. Kyra liep naar de opslagkamer waar ze een doos pakte. Ze gooide de inhoud ervan op de grond en liep ermee naar de open haard. Daar zette ze de doos neer en vulde die met een zachte deken. Ze pakte de poolvos weer op en legde die in de doos neer. Verstijfd van de angst durfde het beestje niet te bewegen en al helemaal niet weg te lopen. Kyra suste het beestje tot kalmte en aaide haar over haar vacht. Daarna liep ze weer naar buiten om de jongen op te pakken. Binnen maakte ze de zak open en tilde één voor één de jonge poolvosjes in de doos bij hun moeder. Kyra liet ze verder met rust en liep naar de slee. Buiten zag ze dat de wolven lagen uit te rusten. Ze lagen lekker tegen elkaar aan om de warmte bij zich te houden.
Bij de slee haalde ze al haar spullen er weer vanaf en borgde die weer op. De zalm sloeg ze op in de opslagkamer in een houten kist die ze gevuld had met ijs. Er lagen er al meerdere in en morgen zou Evolet ze komen ophalen. Evolet was Kyra's enige vriendin. Zij woonde in het dorp aan de kust en werkte daar in het enige restaurant dat er was. Het restaurant was van haar vader. Haar vader had ook een herberg, maar eigenlijk was dat gewoon een extra slaapkamer in het huis van Evolet en haar ouders.
Kyra liep naar de keuken en haalde haar grootste pan tevoorschijn. Die vulde ze met water bij de rivier en hing het toen boven de open haard. Ze ging voor de open haard op de grond zitten en terwijl het langzaam begon te koken, gooide ze er van alles in. Kruiden, groentes, stukken vlees en aardappels. Een heerlijke lucht verspreidde zich door het huisje en één dappere jonge vosje klom uit de doos om te kijken wat er gebeurde. Het liep niet heel soepeltjes en het zakte nog vaak door zijn pootjes heen, maar uiteindelijk bereikte hij Kyra en begon met haar voet te spelen. Kyra moest lachen omdat het kietelde. Ze speelde met het beestje totdat ze dacht dat het eten klaar was en het van het vuur werd afgehaald voordat het zou aanbranden. Ze zette het neer op het aanrecht en vulde er een kommetje mee. Ze ging op de bank zitten en wou net haar eerste hap nemen.
'Dat ruikt lekker,' hoorde ze ineens. Van de schrik liet Kyra bijna haar kommetje vallen, maar wist het nog net te redden. Met een ruk draaide ze haar nek om, om te kijken wie er stond. Niet dat ze de stem niet allang herkend had. In haar woonkamer stond een meisje van dezelfde leeftijd als Kyra, maar ze zag er anders uit. Kyra had blond haar met veel krullen en groende ogen. Het andere meisje had stijl zwart haar en spleetogen die zo donker bruin waren dat het bijna zwart was. Al zag je nu haar haar niet omdat ze met haar bontjas een grote capuchon over haar hoofd had.
'Evolet! Wat doe jij hier?' riep Kyra verbaast. Evolet haalde haar schouders op, trok haar bontjas uit en ging naast Kyra op de bank zitten.
'Onze zalm is al op. Er waren van de week een heleboel mensen die van het booreiland afkwamen en blijkbaar hadden ze allemaal trek in zalm. Dus mijn pa stuurde me hierheen om te kijken of ik al wat mee kon nemen.' legde ze uit. Ze keek hongerig naar het stoofpotje in Kyra's handen. Kyra zuchtte, gaf haar kommetje aan Evolet die het gelijk opschrokte. Met een paar happen had ze het kommetje leeg. Kyra pakte het kommetje weer af en vulde het nog een keer voor haarzelf. Toen pas merkte Evolet de vosjes in de woonkamer op.
'Kijk nou, wat een schatjes. Waar heb je die gevonden?' vroeg ze.
'De moeder zat vast in één van de vallen die ik heb gemaakt. Ik zag dat ze jonkies had en besloot ze mee te nemen en voor ze te zorgen. Als ze beter is, breng ik ze weer terug waar ik ze gevonden heb.'
'Goh wat nobel van je,' zei Evolet. Kyra keek haar even argwanend aan.
'Bedoelde je dat sarcastisch?' vroeg ze. Evolet schudde haar hoofd. Kyra wist dat Evolet het niet leuk vond dat ze op dieren jacht maakte en dat ze daarmee zelfs geld kon verdienen.
'Echt waar, ik breng ze terug zodra ze weer voor zichzelf kunnen zorgen,' verzekerde ze haar.