018 Jasmine

"Kijk jij even of de spaghetti al gaar is?" vraag ik terwijl ik de borden op tafel plaats. "Komt in orde." antwoordt hij gevolgd door wat lawaai. "Hij is gaar." laat hij vervolgens weten met een lachende ondertoon. "Wat heb je nou weer uitgestoken?" vraag ik bang voor wat ik te zien zal krijgen. "Getest of hij gaar is." antwoordt hij duidelijk fier op wat hij gedaan heeft. "Ja-ack, dat meen je niet?" De spaghetti plakt gewoon tegen de muur. "iemand heeft me dat ooit eens gezegd, en ik denk dat het waar is." glimlacht hij fier op zichzelf. Lachend schud ik mijn hoofd.

"hmmm, lekker." Dankbaar kijk ik hem aan. "Ik denk dat we een deal moeten sluiten.... Jij leert me koken en in ruil daarvoor leer ik je playstation spelen." stelt hij voor. "Daar kan ik mee akkoord gaan... Zolang je maar niet alles tegen de muur gooit om te zien of het gaar is." Eerst kijkt hij bedenkelijk, maar knikt dan. "Ik kan niets beloven, maar ik doe mijn best." belooft hij.
"Moet jij nog wat hebben, ik heb genoeg." vraag ik als mijn bord halfleeg is. "Heb je nu al genoeg? Je hebt amper gegeten?" Vraagt hij verbaasd. "Ik eet niet zoveel. Dan word ik er ook niet nog dikker op. Ik wil nog 2 kilo kwijt... Minstens." door die opmerking worden Jack zijn ogen groot. "Jas, je bent goed zoals je bent. Je bent nu al zo licht en fragiel, je bent mooi, perfect. Waarom zie je dat niet?" mompelt hij verslagen. "Als ik toch zo mooi, perfect en mager ben zoals jij zegt, waarom heb ik dan nog steeds geen vriend?" zucht ik. "Omdat jouw prins op het witte paard nog op doortocht is. Vroeg of laat kom je hem wel tegen. Je mag er gewoon niet op wachten, hij komt op een onverwacht moment." antwoordt hij zelfzeker. Niet wetend hoe te reageren haal ik mijn hand door mijn haren. Nog voor ik alles goed kan registreren staat Jack plots naast mij en trekt me omhoog. Hij neemt mijn handen in die van hem en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Ik weet niet van wie of van waar je het haalt, maar je bent mooi, lief, leuk, grappig, je geeft om de mensen om je heen... Waarom snap je dat niet? " Verlegen en beschaamd laat ik meteen mijn hoofd zakken. Mijn voeten zijn plots zo interessant geworden om naar te kijken. "Jas, kijk me aan." Het klinkt bijna smekend, zo smekend dat het wel lijkt of ik hem kwets met mijn kwetsbaarheid. "Zullen we nog wat oefenen?" stel ik meteen voor als ik merk dat hij opnieuw iets wil zeggen om me beter te laten voelen. "Deze discussie is nog niet afgelopen, maar oké, playstaion it is."